੧੨੪
ਧਯਾਇ ੩੭
ਤੁਝੇ।। ਦੀਆ ਨੰਦ ਕੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਪਠਾਇ ॥ ਦੇਵੀ ਹਮੇਂ
ਦਿਖਾਈ ਆਇ॥ਮਨ ਮੇਂ ਕਛੁ ਕਹੋ ਮੁਖਔਰ।।
ਆਜ ਅਬੱਸ ਮਾਰੂੰ ਇਹ ਠੌਰ ਮਿੱਤ੍ਰ ਸਖਾ ਸੇਵਕ ਹਿਤ
ਕਾਰੀ ॥ ਕਰੈ ਕਪਟ ਜੋ ਪਪੀ ਭਾਰੀ ॥
ਦੋਹਰਾ ਮੁਖ ਮੀਠਾ ਮਨ ਬਿਖ ਭਰਾ ਰਹੇ ਕਪਟਕੇ ਹੇਤ
ਆਪ ਕਾਜ ਪਰ ਦ੍ਰੋਹਿਤਾ,ਉਸ ਸੇ ਭਲਾ ਜੋ ਪ੍ਰੇਤ
ਐਸੇ ਬਕ ਭਕ ਫਿਰ ਕੰਸ ਨਾਰਦ ਜੀ ਸੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ
ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਕੁਛ ਇਸਕੇ ਮਨ ਕਾ ਭੇਦ ਹਮਨੇ ਨ ਪਾਯਾਲੜਕਾ ਹੁੂਆ ਔਰ ਕੰਨਯਾ ਕੋ ਲਾ ਦਿਖਾਯਾ ਜਿਸੇ ਕਹਾ ਅਧੂਰਾ ਗਿਆ ਸੋਈ ਜਾ ਗੋਕੁਲ ਮੇਂ ਬਲਦੇਵ ਭਯਾ ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰ ਹੋਂਠ ਚਬਾਇ ਉਠਾਇ ਜੋ ਚਾਹਾ ਕਿ ਵਸੁਦੇਵ ਕੋ ਮਾਰੂੰ ਤੋਂ ਨਾਰਦ ਮੁਨਿ ਨੇ ਹਾਥ ਪਕੜ ਕਰ ਕਹਾ ਰਾਜਾ ਵਸੁਦੇਵ ਕੋ ਤੋ ਤੂੰ ਆਜ ਰਖ ਔ ਜਿਸਮੇਂ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਲਦੇਵ ਆਵੇਂ ਸੋ ਕਾਜ ਕਰ ਐਸੇ ਸਮਝਾਇ ਬੁਝਾਇ ਜਬ ਨਾਰਦ ਮੁਨਿ ਚਲੇ ਗਏ ਤਬ ਕੰਸ ਨੇ ਵਸੁਦੇਵ ਦੇਵਕੀ ਕੋ ਤੋ ਏਕ ਕੋਠਰੀ ਮੇਂ ਮੂੰਦ ਦੀਆ ਔਰ ਆਪ ਭਯਾਤੁਰ ਹੋ ਕੇਸੀ ਨਾਮ ਰਾਖਸ ਕੋ ਬੁਲਾ ਕੇ ਬੋਲਾ॥
ਚੌ: ਮਹਾਬਲੀ ਤੂੰ ਸਾਥੀ ਮੇਰਾ।। ਬੜਾ ਭਰੋਸਾ ਮੁਝਕੋ ਤੇਰਾ
ਏਕ ਬਾਰ ਤੂ ਬ੍ਰਿਜ ਮੇਂ ਜਾ॥ਰਾਮ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਹਤਿਮੁਝੇ ਦਿਖਾ
ਇਤਨਾ ਬਚਨ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਕੇਸੀ ਤੋਂ ਆਗਯਾ ਪਾ ਬਿਦਾ ਹੋ।
ਦੰਡਵਤ ਕਰ ਬ੍ਰਿੰਦਾਬਨ ਕੋ ਗਿਆ ਔਰ ਕੰਸ ਨੇ ਸਾਲ, ਤਸਾਲ, ਚਾਨੂਰ, ਅਰਿਸ਼ਟ, ਬਯੌਮਾਸੁਰ ਆਦਿ ਜਿਤਨੇ ਮੰਤ੍ਰੀ ਥੇ ਸਬ ਕੋ
