ਧਯਾਇ ੩੭
੧੨੫
ਬਲਾਇ ਭੇਜਾ ਵੇ ਆਇ ਤਿਨੋਂ ਸਮਝਾ ਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਮੇਰਾ ਬੈਰੀ ਪਾਸ ਆਇ ਬਸਾ ਹੈ ਤੁਮ ਅਪਨੇ ਜੀ ਮੇਂ ਸੋਚ ਬਿਚਾਰ ਕਰਕੇ ਮੇਰੇ ਮਨ ਕਾ ਸੂਲ ਜੋ ਖਟਕਤਾ ਹੈ ਨਿਕਾਲੋ ਮੰਤ੍ਰੀ ਬੋਲੇ ਪ੍ਰਿਥਵੀਨਾਥ ਆਪ ਮਹਾਬਲੀ ਹੋ ਕਿਸ ਸੇ ਡਰਤੇ ਹੋ ਰਾਮ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕਾ ਮਾਰਨਾ ਕਿਯਾ ਬੜੀ ਬਾਤ ਹੈ ਕੁਛ ਚਿੰਤਾ ਮਤ ਕਰੋ ਜਿਸ ਛਲ ਬਲ ਸੇ ਵੇ ਯਹਾਂ ਆਵੇਂ ਸੋਈ ਹਮ ਮਤਾ ਬਤਾਵੇਂ
ਪਹਿਲੇ ਤੋ ਯਹਾਂ ਭਲੀ ਭਾਂਤ ਸੇ ਏਕ ਐਸੀ ਸੁੰਦ੍ਰ ਰੰਗਭੂਮਿ ਬਨਵਾਵੇਂ ਕਿ ਜਿਸਕੀ ਸ਼ੋਭਾ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਦੇਖਨੇ ਕੋ ਨਗਰ ਨਗਰ ਕੇ ਲੋਗ ਉਠ ਧਾਵੇਂ ਪੀਛੇ ਮਹਾਦੇਵ ਕਾ ਯੱਗਯ ਕਰਵਾਓ ਹੋਮ ਕੇ ਲੀਏ ਬਕਰੇ ਭੈਂਸੇ ਮੰਗਵਾਓ ਯਹ ਸਮਾਚਾਰ ਸੁਨ ਸਬ ਬ੍ਰਿਜਬਾਸ਼ੀ ਭੇਂਟ ਲਾਵੇਂਗੇ ਤਿਨਕੇ ਸਾਥ ਰਾਮ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਭੀ ਆਵੇਂਗੇ ਤਭੀ ਕੋਈ ਮੁੱਲ ਪਛਾੜੇਗਾ ਕੈ ਕੋਈ ਔਰ ਹੀ ਬਲੀ ਪੌਰ ਪੈ ਮਾਰ ਡਾਲੇਗਾ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ॥
ਸੋਰਠਾ ਕਹੈ ਕੰਸ ਮਨ ਲਾਇ,ਭਲੋ ਮਤੋ ਮੰਤ੍ਰੀ ਦੀਯੋ ॥
ਲੀਨੇ ਮੱਲ ਬੁਲਾਇ,ਆਦਰ ਕਰ ਬੀਰਾ ਦੀਯੋ॥
ਫਿਰ ਸਭਾ ਕਰ ਅਪਨੇ ਬੜੇ ਬੜੇ ਰਾਖਸੋਂ ਸੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਜਬ ਹਮਾਰੇ ਭਾਨਜੇ ਰਾਮ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਯਹਾਂ ਆਵੇਂ ਤਬ ਤੁਮ ਮੇਂ ਸੇ ਕੋਈ ਉਨੇਂ ਮਾਰ ਡਾਲੀਯੋ ਜੋ ਮੇਰੇ ਜੀ ਕਾ ਖਟਕਾ ਜਾਇ ਉਨੇਂ ਯੂੰ ਸਮਝਾਇ ਪੁਨਿ ਮਹਾਵਤ ਕੋ ਬੁਲਾਇਕੇ ਬੋਲਾ ਕਿ ਤੇਰੇ ਬਸ ਮੈਂ ਮਤਵਾਲਾ ਹਾਥੀ ਹੈ ਤੇ ਦ੍ਵਾਰ ਪਰ ਲੀਏ ਖੜਾ ਰਹਿਨਾ ਜਬ ਦੇ ਦੋਨੋਂ ਆਵੇਂ ਦ੍ਵਾਰ ਮੇਂ ਪਾਂਵ ਦੇ ਤਦ ਤੂੰ ਹਾਥੀ ਸੇ ਚਿਰਵਾ
