੧੨੬
ਧਯਾਇ ੩੭
ਡਾਲੀਯੋ ਕਿਸੇ ਭਾਂਤ ਭਾਗਨੇ ਨ ਪਾਵੇਂ ਜੋ ਉਨ ਦੋਨੋਂ ਕੋ ਮਾਰੇਗਾ ਸੋ ਮੂੰਹ ਮਾਂਗਾ ਧਨ ਪਾਵੇਗਾ ।।
ਐਸੇ ਸਬਕੋ ਸੁਨਾਇ ਸਮਝਾਇ ਬੁਝਾਇ ਕਾਰਤਿਕ ਬਦੀ ਚੌਦਸ਼ ਕੋ ਸ਼ਿਵ ਕਾ ਯੁੱਗ ਠਹਿਰਾਇ ਕੰਸ ਨੇ ਸਾਂਝ ਸਮਯ ਅਕਰੂਰ ਕੋ ਬੁਲਾਇ ਅਤਿ ਆਵ ਭਕਤਿ ਕਰ ਘਰ ਭੀਤਰ ਲੇ ਜਾ ਏਕ ਸਿੰਘਾਸਨ ਪਰ ਅਪਨੇ ਪਾਸ ਬੈਠਾ ਹਥ ਪਕੜ ਅਤਿ ਪਯਾਰ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੁਮ ਯਦੁਕੁਲ ਮੇਂ ਸਬ ਸੇ ਬੜੇ ਗਯਾਨੀ ਧਰਮਾਤਮਾ ਧੀਰ ਹੋ ਇਸਲੀਏ ਤੁਮੇਂ ਸਬ ਜਾਨਤੇ ਮਾਨਤੇ ਹੈਂ ਐਸਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਜੋ ਤੁਮੇਂ ਦੇਖ ਸੁਖੀ ਨ ਹੋਇ ਇਸਸੇ ਜੈਸੇ ਇੰਦ੍ਰ ਕਾ ਕਾਜ ਬਾਮਨ ਨੇ ਜਾ ਕੀਯਾ ਜੋ ਛਲ ਕਰ ਬਲ ਕਾ ਸਾਰਾ ਰਾਜਯਲੇ ਲੀਯਾ ਔ ਰਾਜਾ ਬਲਿ ਕੋ ਪਾਤਾਲ ਪਠਾਯਾ ਤੈਸੇ ਤੁਮ ਹਮਾਰਾ ਕਾਮ ਕਰੋ ਤੋ ਏਕ ਬੇਰ ਬ੍ਰਿੰਦਾਬਨ ਜਾਓ ਔਰ ਦੇਵਕੀ ਕੇ ਦੋਨੋਂ ਲੜਕੋ ਕੋ ਜੋਂ ਬਨੇ ਤੋਂ ਛਲ ਬਲ ਕਰ ਯਹਾਂ ਲੇ ਆਓ ਕਹਾ ਹੈ ਜੋ ਬੜੇ ਹੈ ਸੋ ਆਪ ਦੁਖ ਸਹਿ ਪਰਾਯਾ ਕਾਜ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਤਿਸਮੇਂ ਤੁਮੇਂ ਤੋ ਸਬ ਬਾਤ ਕੀ ਲਾਜ ਹਮਾਰੀ ਹੈ ਅਧਿਕ ਕਿਆ ਕਹੈਂ ਜੈਸੇ ਬਨੇ ਤੈਸੇ ਉਨੇਂ ਲੇਆਓ ਤੋ ਯਹਾਂ ਸਹਿਜ ਹੀ ਮੇਂ ਮਾਰੇ ਜਾਏਂਗੇ ਕੈ ਤੋ ਚਾਨੂਰ ਪਛਾੜੇਗਾ ਕੈ ਕੁਬਲੀਯਾ ਪੀੜ ਗਜ ਪਕੜ ਚੀਰ ਡਾਲੇਗਾ ਨਹੀਂ ਤੋਂ ਮੈਂ ਹੀ ਉਠ ਮਾਰੂੰਗਾ ਅਪਨਾ ਕਾਜ ਅਪਨੇ ਹਾਥ ਸਵਾਗੂੰਗਾ ਔਰ ਉਨ ਦੋਨੋਂ ਕੋ ਮਾਰ ਪੀਛੇ ਉੱਗ੍ਰਸੈਨ ਕੋ ਹਨੂੰਗਾ ਕਿਉਂਕਿ ਵਹ ਬੜਾਕਪਟੀ ਹੈ ਮੇਰਾ ਮਰਨਾ ਚਾਹਤਾ ਹੈ ਫਿਰ ਦੇਵਕੀ ਕੇ ਪਿਤਾ ਦੇਵਕ ਕੋ ਆਗ ਸੇ ਜਲਾਇ ਪਾਨੀ ਮੇਂ ਡੁਬੋਉੂਂਗਾ ਸਾਥ
