ਧਯਾਇ ੩੭
੧੨੭
ਹੀ ਉਸ ਕੇ ਵਸਦੇਵ ਕੋ ਮਾਰ ਹਰਿ ਭਕਤੋਂ ਕੋ ਜੜਸੇ ਖੋਊਂਗਾ ਤਬ ਨਿਹਕੰਟਕ ਰਾਜ ਕਰ ਜਰਾਸੰਧ ਜੋ ਮੇਰੁ ਪ੍ਰਚੰਡ ਮਿੱਤ੍ਰ ਹੈ ਉਸਕੇ ਤ੍ਰਾਸ ਸੇ ਨਵ ਖੰਡ ਕਾਂਪਤੇ ਹੈ ਔ ਨਰਕਾਸੁਰ, ਬਾਣਾਸੁਰ, ਆਦਿ ਬੜੇ ਬੜੇ ਮਹਾਬਲੀ ਰਾਖਸ ਜਿਸ ਕੇ ਸੇਵਕ ਹੈਂ ਕਿਸ ਸੇ ਜਾ ਮਿਲੂੰਗਾ ਜੋ ਤੁਮ ਰਾਮ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੋ ਲੇ ਆਓ ॥
ਇਤਨੀ ਬਾਤੇਂ ਕਹਿ ਕਰਕੰਸ ਫਿਰ ਅਕ੍ਰਰ ਕੋ ਸਮਝਾਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਤੁਮ ਬ੍ਰਿੰਦਾਬਨ ਮੇਂ ਜਾਇ ਨੰਦ ਕੇ ਯਹਾਂ ਕਹੀਯੋ ਕਿ ਸ਼ਿਵ ਕਾ ਯੱਗਯ ਹੈ ਧਨੁਖ ਧਰਾ ਹੈ ਔ ਅਨੇਕ ਅਨੇਕ ਪ੍ਰਕਾਰ ਕੇ ਕੰਤੂਹਲ ਵਹਾਂ ਹੋਏਂਗੇ ਯਿਹ ਸੁਨ ਨੰਦ ਉਪਨੰਦ ਗੋਪੋਂ ਸਮੇਤ ਬੱਕਰੇ ਔ ਭੈਂਸੇਲੇ ਭੇਟ ਦੇਨੇ ਆਵੇਂਗੇ ਤਿਨਕੇ ਸਾਥ ਦੇਖਨੇ ਕੋ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਲਦੇਵ ਭੀ ਆਵੇਂਗੇ ਯਿਹ ਤੋ ਮੈਨੇ ਤਮੇਂ ਉਨਕੇ ਲਾਵਨੇ ਕਾ ਉਪਾਇ ਬਤਾਇ ਦੀਆ ਆਗੇ ਤੁਮ ਸਗਯਾਨ ਹੋ ਜੋ ਔਰ ਉਚਿਤ ਬਨ ਆਵੈ ਸੋ ਕਰ ਕਹੀਯੋ ਅਧਿਕ ਤੁਮ ਸੇ ਕਿਆ ਕਹੈਂ ਕਹਾ ਹੈ ॥
ਸੋਰਠਾ ਹੋਇ ਬਿਚਿੱਤ੍ਰਬਿਸੀਠ,ਜਾਹਿਬੁੱਧਿਬਲ ਆਪਨੋ
ਪਰ ਕਾਰਜ ਪਰ ਡੀਠ, ਕਰਹਿੰ ਭਰੋਸੋ ਤਾਤਨੋ
ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਪਹਿਲੇ ਤੋ ਅਕ੍ਰਰ ਨੇ ਅਪਨੇ ਜੀ ਮੇਂ ਬਿਚਾਰਾ ਕਿ ਜੋ ਮੈਂ ਅਬ ਇਸੇਕਛ ਭਲੀ ਬਾਤ ਕਹੂੰਗਾ ਤੋ ਯਿਹ ਨ ਮਾਨੇਗਾ ਇਸ ਸੇ ਉੱਤਮ ਯਹੀ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਸਮਯ ਇਸਕੇ ਮਨ ਭਾਤੀ ਸੁਹਾਤੀ ਬਾਤ ਕਹੂੰ ਐਸੇ ਔਰ ਭੀ ਠੋਰ ਕਹਾ ਹੈ ਕਿ ਵਹੀ ਕਹੀਏ ਜੋ ਜਿਸੇ ਸੁਹਾਇ ਯੂੰ ਸੋਚ ਬਿਚਾਰ ਅਕਰੂਰ
