ਧਯਾਇ ੩੮
੧੨੯
ਗਰਜ ਕਰ ਬੋਲੇ ਅਰੇ ਜੋ ਤੂੰ ਕੰਸ ਕਾ ਬੜਾ ਪ੍ਰੀਤਮ ਹੈ ਔਰ ਘੋੜਾ ਬਨ ਆਯਾ ਹੈ ਭੋ ਔਰ ਕੇ ਪੀਛੇ ਕਿਉਂ ਫਿਰਤਾ ਹੈ ਆ ਮੁਝ ਸੇ ਲੜ ਜੋ ਤੇਰਾ ਬਲ ਦੇਖੂੰ ਦੀਪ ਪਤੰਗ ਕੀ ਭਾਂਤ ਕਬ ਤਕ ਫਿਰੇਗਾ ਤੇਰੀ ਮ੍ਰਿਤਯੁ ਤੋ ਨਿਕਟ ਆਨ ਪਹੁੰਚੀ ਹੈ ਯਿਹ ਬਚਨ ਸੁਨ ਕੇਸੀ ਨੇ ਕੋਪ ਕਰ ਅਪਨੇ ਮਨ ਮੇਂ ਕਹਾ ਕਿ ਆਜ ਇਸਕਾ ਬਲ ਦੇਖੂੰਗਾ ਔ ਪਕੜ ਈਖ ਕੀ ਭਾਂਤ ਚਬਾਇ ਕੰਸ ਕਾ ਕਾਰਯ ਕਰ ਜਾਉਂਗਾ ॥
ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਮੂੰਹ ਬਾਇਕੇ ਐਸਾ ਦੌੜਾ ਕਿ ਮਾਨੋ ਸਾਰੇ ਸੰਸਾਰ ਕੋ ਖਾ ਜਾਏਗਾ ਆਤੇ ਹੀ ਪਹਿਲੇ ਜੋ ਉਸ ਨੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਪਰ ਮੂੰਹ ਚਲਾਯਾ ਤੋ ਉਨ੍ਹੋਂ ਨੇ ਏਕ ਬੇਰ ਤੋ ਧਕੇਲ ਕਰ ਪੀਛੇ ਕੋ ਹਟਾਯਾ ਅਬ ਦੁੂਸਰੀ ਬੇਰ ਵੁਹ ਫਿਰ ਸੰਭਲ ਕੇ ਮੁਖ ਫੈਲਾਇਧਾਯਾ ਤਬ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਨੇ ਅਪਨਾ ਹਾਥ ਉਸਕੇ ਮੂੰਹ ਮੇਂ ਡਾਲ ਲੋਹ ਲਾਟ ਸਾ ਕਰ ਐਸਾ ਬਢਾਯਾ ਕਿ ਜਿਸ ਨੇ ਉਸਕੇ ਦਸੋ ਦ੍ਵਾਰ ਜਾ ਰੋਕੇ ਤਬ ਤੋ ਕੇਸੀ ਘਬਰਾ ਕਰ ਜੀ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਅਬ ਦੇਹ ਫਟਤੀ ਹੈ ਯਿਹ ਕੈਸੀ ਭਈ ਅਪਨੀ ਮ੍ਰਿਤਹੁ ਆਪ ਮੂੰਹ ਮੇਂ ਲੀ ਜੈਸੇ ਮਛਲੀ ਬੰਸੀ ਕੋ ਨਿਗਲ ਪ੍ਰਾਣ ਦੇਤੀ ਹੈ ਤੈਸੇ ਮੈਂਨੇ ਭੀ ਅਪਨਾ ਜੀਵ ਖੋਯਾ।।
ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਉਸਨੇ ਬਹੁਤੇਰੇ ਉਪਾਇ ਹਾਥ ਕਾਢਨੇ ਕੇ ਕੀਏ ਪਰ ਏਕ ਭੀ ਕਾਮ ਨ ਆਯਾ ਨਿਦਾਨ ਸਾਸ ਰੁਕ ਕਰ ਪੇਟ ਫਟ ਗਿਯਾ ਤੋ ਪਛਾੜ ਖਾ ਕਰ ਗਿਰਾ ਤਬ ਉਸਕੇ ਸਰੀਰ ਸੇ ਲੋਹੂ ਨਦੀ ਕੀ ਭਾਂਤ ਬਹਿ ਨਿਕਲਾ ਤਿਸ ਸਮਯ ਗ੍ਵਾਲ ਬਾਲ
