ਧਯਾਇ ੩੮
੧੩੧
ਮੇਰੋ ਤੂੰ ਯਮ ਦੂਤ ॥ ਵਸੁਦੇਵ ਕੇ ਪੂਤ ਹਤ ਲਯਾਉ ॥
ਆਜ ਕਾਜ ਮੇਰੋ ਕਰ ਆਉ॥
ਯਹ ਸੁਨ ਹਾਥ ਜੋੜ ਬਯੋਮਾਸੁਰ ਬੋਲਾ ਮਹਾਰਾਜ ਜੋ ਬਸਾਇਗੀ ਸੋ ਕਰੂੰਗਾ ਆਜ ਮੇਰੀ ਦੇਹ ਹੈ ਆਪ ਹੀ ਕੇ ਕਾਜ ਜੋ ਜੀ ਕੇ ਲੋਭੀ ਹੈਂ ਤਿਨੇਂ ਸ੍ਵਾਮੀ ਕੇ ਅਰਥ ਜੀ ਦੇਤੇ ਆਤੀ ਹੈ ਲਾਜ, ਸੇਵਕ ਔ ਇਸਤ੍ਰੀ ਕੋ ਭੋ ਇਸੀ ਮੇਂ ਯਸ਼ ਧਰਮ ਹੈ ਜੋ ਸ੍ਵਾਮੀ ਕੇ ਨਮਿੱਤ ਪ੍ਰਾਣ ਦੇ ਐਸੇ ਕਹਿ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਲਦੇਵ ਪਰ ਬੀੜਾ ਉਠਾਇ ਕੰਸ ਕੋ ਪ੍ਰਣਾਮ ਕਰ ਬਯੋਮਾਸੁਰ ਬ੍ਰਿੰਦਾਬਨ ਕੋ ਚਲਾ ਬਾਟ ਮੇਂ ਜਾਇ ਗ੍ਵਾਲ ਕਾ ਭੇਖ ਬਨਾਇ ਚਲਾ ਚਲਾ ਵਹਾਂ ਪਹੁੰਚਾ ਜਹਾਂ ਹਰਿ ਗ੍ਵਾਲ ਬਾਲ ਸਖਾਓਂ ਕੇ ਸਾਥ ਆਂਖ ਮਿਚੌਲੀ ਖੇਲ ਰਹੇ ਥੇ ਜਾਤੇ ਹੀ ਦੂਰ ਸੇ ਜਬ ਉਸਨੇ ਹਾਥ ਜੋੜ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਕਹਾ ਮਹਾਰਾਜ ਮੁਝੇ ਭੀ ਅਪਨੇ ਸਾਥ ਖਿਲਾਓ ਤਬ ਹਰਿ ਨੇ ਉਸੇ ਪਾਸ ਬਲਾ ਕਰ ਕਹਾ ਤੂੰ ਅਪਨੇ ਜੀ ਮੇਂ ਕਿਸੀ ਬਾਤ ਕੀ ਹੌਸ ਮਤ ਰਖ ਜੋ ਤੇਰਾ ਮਨ ਮਾਨੇ ਸੋ ਖੇਲ ਹਮਾਰੇ ਸੰਗ ਖੇਲ, ਯੂੰ ਸੁਨ ਵਹ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋ ਬੋਲਾ ਕਿ ਵ੍ਰਿਕ ਮੇਢੇ ਕਾ ਖੇਲੁ ਭਲਾ ਹੈ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਨੇ ਮੁਸਕਰਾਇ ਕੇ ਕਹਾ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਅੱਛਾ ਤੂੰ ਬਨ ਭੇੜੀਆ ਔ ਸਬ ਗ੍ਵਾਲ ਬਾਲ ਹੋਗੇ ਮੇਢੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਫੂਲ ਕਰ ਬਯੋਮਾਸੁਰ ਤੋ ਲਯਾਰੀ ਹੂਆ ਔ ਗ੍ਵਾਲ ਬਾਲ ਬਨੇ ਮੇਢੇ ਮਿਲ ਕਰ ਖੇਲਨੇ ਲਗੇ ॥
ਤਿਸ ਸਮਯ ਵੁਹ ਅਸੁਰ ਏਕ ਏਕ ਕੋ ਉਠਾਇ ਲੇ ਜਾਇ ਔ ਪਰਬਤ ਕੀ ਗੁਫਾ ਮੇਂ ਰੱਖ ਉਸਕੇ ਮੂੰਹ ਪਰ ਆੜੀ ਸਿਲਾ
