੧੩੯
ਧ੍ਯਾਇ ੪੦
ਗੁਣ ਔ ਰਸ ਕੇ ਬਸ ਹੋਵਹਾਂ ਹੀ ਰਹੇਂਗੇ ਬਿਹਾਰੀ, ਤਬ ਕਾਹੇ ਕੋ ਕਰੇਂਗੇ ਸੁਰਤਿ ਹਮਾਰੀ, ਉਨੀਂ ਕੇ ਬੜੇ ਭਾਗ ਹੈਂ ਜੋ ਪ੍ਰੀਤਮ ਸੰਗ ਰਹੇਂਗੀ ਹਮਾਰੇ ਜਪ ਤਪ ਕਰਨੇ ਮੇਂ ਕਿਆ ਐਸੀ ਚੂਕ ਪੜੀ ਥੀ ਜਿਸ ਸੇ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਬਿਛੁੜਤੇ ਹੈਂ ਯੂੰ ਆਪਸ ਮੇਂ ਕਹਿ ਫਿਰ ਹਰਿ ਸੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗੀਂ ਕਿ ਤੁਮਾਰਾ ਤੋ ਨਾਮ ਹੈ। ਗੋਪੀਨਾਥ ਕਿਸਲੀਏ ਨਹੀਂ ਲੇ ਚਲਤੇ ਹਮੇਂ ਅਪਨੇ ਸਾਥ॥
ਚੌ: ਤੁਮ ਬਿਨ ਖਿਣ ਖਿਣ ਕੈਸੇ ਕਟੈ॥ ਪਲਕ ਓਟ
ਭਏ ਛਾਤੀ ਫਟੈ॥ ਹਿਤ ਲਗਾਇ ਕ੍ਯੋਂ ਕਰਤ ਵਿਛੋਹ
॥ ਨਿਠੁਰ ਨਿਰਦਈ ਧਰਤ ਨ ਮੋਹ॥ ਐਸੇ ਤਹਾਂ ਜਪੈਂ
ਸੁੰਦਰੀ॥ ਸੋਚੈਂ ਦੁੱਖ ਸਮੁੰਦ੍ਰ ਮੇਂ ਪਰੀ॥ ਚਾਹਿ ਰਹੀਂ
ਇਕ ਟਕ ਹਰਿ ਓਰ॥ ਠਗੀ ਮ੍ਰਿਗੀ ਸੀ ਚੰਦ੍ਰ ਚਕੋਰ ॥
ਪਰਹਿੰ ਨਯਨ ਤੇ ਆਂਸੂ ਟੂਟ॥ ਰਹੀਂ ਬਿਥੁਰ ਲਟ,
ਮੁਖ ਪਰ ਛੂਟ ॥
ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਮੁਨਿ ਬੋਲੇ ਰਾਜਾ ਉਸ ਸਮਯ ਗੋਪੀਯੋਂ ਕੀ ਤੋਂ ਯਿਹ ਦਸ਼ਾ ਥੀ ਜੋ ਮੈਨੇ ਕਹੀ ਔਰ ਯਸੋਧਾ ਰਾਨੀ ਮਮਤਾ ਕਰ ਪੁੱਤ੍ਰ ਕੋ ਕੰਠਿ ਲਗਾਇ ਰੋ ਰੋ ਅਤਿ ਪਯਾਰ ਸੇਕਹਿਤੀ ਥੀ ਕਿ ਬੇਟਾ ਜੈ ਦਿਨ ਮੇਂ ਤੁਮ ਵਹਾਂ ਸੇ ਫਿਰ ਆਓ ਤੈ ਦਿਨ ਕੇ ਲੀਏ ਕਲੇਉੂ ਲੇ ਜਾਓ ਤਹਾਂ ਜਾਇ ਕਿਸੀ ਸੇ ਪ੍ਰੀਤਿ ਮਤ ਕੀਜੋ ਬੇਗ ਆਪ ਅਪਨੀ ਜਨਨੀ ਕੋ ਦਰਸ਼ਨ ਦੀਜੋ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਸੁਨ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਰਥ ਸੇ ਉਤਰ ਸਬਕੋ ਸਮਝਾਇ ਬੁਝਾਇ ਮਾਂ ਸੇ ਬਿਦਾ ਹੋਇ ਦੰਡਵਤ ਕਰ ਅਸੀਸਾਂ ਲੇ ਫਿਰ ਰਥ ਪਰਚੜ੍ਹ ਚਲੇ ਤਿਸ
