੧੪੬
ਧ੍ਯਾਇ ੪੨
ਜਿਨਕੋ॥ ਦੇਖ੍ਯੋ ਰੂਪ ਨਯਨ ਭਰ ਤਿਨ ਕੋ॥ ਪੂਰਬ ਜਨਮ
ਸੁਕ੍ਰਿਤ ਕੋਉੂ ਕੀਨੋ॥ ਸੋ ਬਿਧਿ ਪਦ ਦਰਜ਼ਨ ਫਲ ਦੀਨੋ
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਕਹਿ ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਮੁਨਿ ਬੋਲੇ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਇਸੀ ਰੀਤ ਸੇ ਸਬ ਪੁਰਬਾਸ਼ੀ ਕਿਆ ਇਸਤ੍ਰੀ ਕਿਆ ਪੁਰਖ ਅਨੇਕ ਅਨੇਕ ਪ੍ਰਕਾਰ ਕੀ ਬਾਤੇਂ ਕਹਿ ਕਹਿ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰ ਮਗਨ ਹੋਤੇ ਥੇ ਔਰ ਜਿਸ ਹਾਟ ਬਾਟ ਚੌਹਟੇ ਮੇਂ ਹੋ ਸਭ ਸਮੇਤ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਲਰਾਮ ਨਿਕਲਤੇ ਥੇ ਤਹੀਂ ਅਪਨੇ ਕੋਠੋਂ ਪਰ ਖੜੇ ਇਨ ਪਾ ਚੋਆ ਚੰਦਨ ਛਿੜਕ ਛਿੜਕ ਆਨੰਦ ਸੇ ਵੇ ਫੂਲ ਬਰਖਾਤੇ ਥੇ ਯਿਹ ਨਗਰ ਕੀ ਸ਼ੋਭਾ ਦੇਖ ਦੇਖ ਗ੍ਵਾਲ ਬਾਲੋਂ ਸੇ ਯੂੰ ਕਹਿਤੇ ਜਾਤੇ ਭੱਯਾ ਕੋਈ ਭੂਲੀਯੋ ਮਤ ਔ ਜੋ ਕੋਈ ਭੂਲੇ ਪਿਛਲੇ ਡੇਰੋਂਪ ਜਾਈਯੋ ਇਸਮੇਂ ਕਿਤਨੇ ਏਕ ਦੂਰ ਜਾਇਕੇ ਦੇਖਤੇ ਕਿ ਹੈਂ ਕਿ ਕੰਸ ਕੇ ਧੋਬੀ ਧੋਏ ਕਪੜੋਂ ਕੀ ਲਾਦੀਯਾਂ ਲਾਦੇ ਪੋ ਮੋਟੇਂ ਲੀਏ ਮਦ ਪੀਏ ਰੰਗ ਰਾਤੇ ਕੰਸ ਯਸ਼ ਗਾਤੇ ਨਗਰ, ਬਾਹਰ ਸੇ ਚਲੇ ਆਤੇ ਹੈਂ ਉਨੇਂ ਦੇਖ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਜੀਨੇ ਬਲਦੇਵ ਜੀ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਭੱਯਾ ਇਨਕੇ ਸਬ ਚੀਰ ਛੀਨ ਲੀਜੀਏ ਆਪ ਪਹਿਰ ਗ੍ਵਾਲ ਬਾਲੋਂ ਕੋ ਪਹਿਰਾਇ ਬਚੇ ਸੋ ਲੁਟਾ ਦੀਜੀਏ ਭਾਈ ਕੋ ਯੂੰ ਸੁਨਾਇ ਸਬ ਸਮੇਤ ਧੋਬੀਯੋਂ ਕੇ ਪਾਸ ਜਾਇ ਹਰਿ ਬੋਲੇ॥
ਚੌ: ਹਮਕੋ ਉੂੱਜਲ ਕਪੜਾ ਦੇਹੁ॥ ਰਾਜਹਿੰ ਮਿਲ ਆਵੇਂ
ਫਿਰ ਲੇਹੁ॥ ਜੋ ਪਹਿਰਾਵਨ ਨ੍ਰਿਪ ਸੋ ਪੈਹੈਂ॥ ਤਾਮੈਂ
ਤੇ ਕੁਛ ਤੁਮਕੋ ਦੈਹੈਂ॥
