ਧ੍ਯਾਇ ੪੨
੧੪੭
ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਉਨਮੇਂ ਸੇ ਜੋ ਬੜਾ ਧੋਬੀ ਥਾਂ ਹੰਸ ਸੋ ਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ॥
ਸੋਰਠਾ ਰਾਖੈ ਖਰੀ ਬਨਾਇ, ਹ੍ਵੈ ਆਵੋ ਨ੍ਰਿਪ ਦ੍ਵਾਰ ਲੌ
ਸਬ ਲੀਜੋ ਪਟ ਆਇ, ਜੋ ਚਾਹੋ ਸੋ ਦੀਜੀਯੋ
ਚੌ: ਬਨ ਬਨ ਫਿਰਤ ਚਰਾਵਤ ਗਊਆਂ॥ ਜ਼ਾਤਿ ਅਹੀਰ
ਕਾਮਰੀ ਉਢਊਆਂ॥ ਨਟ ਕੋ ਭੇਖ ਬਨਾਏ ਆਏ॥
ਨ੍ਰਿਪ ਅੰਬਰ ਪਹਿਰਨ ਮਨ ਭਾਏ॥ ਜੁਰਕੇ ਚਲੇ ਨ੍ਰਿਪਤ
ਕੇ ਪਾਸ॥ ਪਹਿਰਾਵਨ ਲੇਨੇ ਕੀ ਆਸ ਨੈਕੁ ਆਸ
ਜੀਵਨ ਕੀ ਜੋਊ॥ ਖੋਵਨ ਚਹੌ ਵਹੌ ਪੁਨਿ ਸੋਊ॥
ਯਹ ਬਾਤ ਧੋਬੀ ਕੀ ਸੁਣਕਰ ਹਰਿ ਨੇ ਫਿਰ ਮੁਸਕਰਾਇ ਦੋ ਕਹਾ ਹਮ ਤੋ ਸੂਧੀ ਚਾਲ ਸੇ ਮਾਂਗਤੇ ਹੈਂ ਤੁਮ ਉਲਟੀ ਕ੍ਯੋਂ ਸਮਝਤੇ ਹੋ ਕਪੜੇ ਦੇਨੇ ਸੇ ਕੁਛ ਤੁਮਾਰਾ ਨ ਬਿਗੜੇਗਾ ਬਰਨ ਯਸ਼ ਲਾਭ ਹੋਗਾ ਯਿਹ ਬਚਨ ਸੁਨ ਰਜਕ ਝੁੰਜਲਾਇ ਕਰ ਬੋਲਾ ਰਾਜਾ ਕੇ ਬਾਗੇ ਪਹਿਰਨੇ ਕਾ ਮੂੰਹ ਤੋਂ ਦੇਖੋ ਮੇਰੇ ਆਗੇ ਸੇ ਜਾ ਨਹੀਂ ਅਭੀ ਮਾਰ ਡਾਲਤਾ ਹੂੰ, ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਨੇ ਤਿਰਛਾ ਕਰ ਏਕ ਹਾਥ ਮਾਰਾ ਕਿ ਉਸਕਾ ਸਿਰ ਭੁੱਟਾ ਸਾ ਉੜਗਿਆ ਤਬ ਜਿਤਨੇ ਉਸਕੇ ਸਾਥੀ ਔਰ ਟਹਿਲੂਏ ਥੇ ਸਭਕੇ ਸਭ ਪੋਟੇਂ ਮੋਟੇਂ ਲਾਦੀਆਂ ਛੋੜ ਆਪਨਾ ਜੀਵ ਲੇ ਭਾਗੇ ਔਰ ਕੰਸ ਕੇ ਪਾਸ ਜਾ ਪੁਕਾਰੇ ਯਹਾਂ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਨੇ ਸਬ ਕਪੜੇ ਲੇ ਲੀਏ ਔ ਆਪ ਪਹਿਨ ਭਾਈ ਕੋ ਪਹਿਨਾਇ ਗ੍ਵਾਲ ਬਾਲੋਂ ਕੋ ਬਾਂਟ, ਰਹੇ ਸੋ ਲੁਟਾਇ ਦੀਏ ਤਿਸ
