ਧ੍ਯਾਇ ੪੩
੧੪੯
ਦੇਖ ਮਗਨ ਹੋ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਉਸੇ ਭਕਤਿ ਪਦਾਰਥ ਦੇ ਵਹਾਂ ਸੇ ਆਗੇ ਜਾਇ ਦੇਖੇਂ ਤੋ ਸੋਹੀਂ ਗਲੀ ਮੇਂ ਏਕ ਕੁਬੜੀ ਕੇਸਰ ਚੰਦਨ ਸੇ ਕਟੋਰੀਯਾਂ ਭਰੇ ਥਾਲੀ ਕੇ ਬੀਚ ਧਰੇ ਲੀਏ ਹਾਥ ਮੇਂ ਖੜੀ ਹੈ ਉਸ ਨੇ ਹਰਿ ਨੇ ਪੂਛਾ ਤੂੰ ਕੌਨ ਹੈ ਔ ਯਿਹ ਕਹਾਂ ਲੇਚਲੀ ਹੈ ਵੁਹ ਬੋਲੀ ਦੀਨਦਯਾਲ ਮੈਂ ਕੰਸ ਕੀ ਦਾਸੀ ਹੂੰ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਹੈ ਕੁਬੜੀ ਨਿੱਤ ਚੰਦਨ ਘਸ ਕੰਸ ਕੋ ਲਗਾਤੀ ਹੂੰ ਜੋ ਮਨ ਮੇਂ ਤੁਮਾਰੇ ਗੁਣ ਗਾਤੀ ਹੂੰ ਤਿਸੀ ਕੇ ਪ੍ਰਤਾਪ ਸੇ ਆਜ ਆਪ ਕਾ ਦਰਸ਼ਨ ਪਾਇ ਜਨਮ ਸ੍ਵਾਰਥ ਕੀਯਾ ਔ ਨਯਨੋਂ ਕਾ ਫਲ ਲੀਯਾ ਅਬ ਦਾਸੀ ਕਾ ਮਨੋਰਥ ਯਿਹ ਹੈ ਜੋ ਪ੍ਰਭੁ ਕੀ ਆੱਗ੍ਯਾ ਪਾਉੂਂ ਤੋਂ ਚੰਦਨ ਅਪਨੇ ਹਾਥੋਂ ਚੜ੍ਹਾਉੂਂ॥
ਉਸਕੀ ਅਤਿ ਭਕਤਿ ਦੇਖ ਹਰਿ ਨੇ ਕਹਾ ਜੋ ਤੇਰੀ ਇਸੀ ਮੇਂ ਪ੍ਰਸ਼ੰਨਤਾ ਹੈ ਤੋ ਲਗਾਇ, ਇਤਨਾ ਬਚਨ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਕੁਬਿਜਾ ਬੜੇ ਰਾਵ ਚਾਵ ਸੇ ਚਿੱਤ ਲਗਾਇ ਜਬ ਰਾਮ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੋ ਚੰਦਨ ਚਰਚਾ ਤਬ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਨੇ ਉਸਕੇ ਮਨ ਕੀ ਲਗਨ ਦੇਖ ਦਯਾ ਕਰ ਪਾਂਵ ਪਰ ਪਾਂਵ ਧਰ ਦੋ ਉਂਗਲੀ ਠੋਡੀ ਕੇ ਤਲੇ ਲਗਾਇ ਉਚਕਾਇ ਉਸੇ ਸੀਧਾ ਕੀਯਾ ਹਰਿ ਕਾ ਹਾਥ ਲਗਤੇ ਵੁਹ ਮਹਾਂ ਸੁੰਦਰੀ ਹੂਈ ਔਰ ਨਿਪਟ ਬਿਨਤੀ ਕਰ ਪ੍ਰਭੁ ਸੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗੀ ਕਿ ਕ੍ਰਿਪਾਨਾਥ ਜੋਂ ਆਪਣੇ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰ ਇਸ ਦਾਸੀ ਕੀ ਦੇਹ ਸੂਧੀ ਕੀ ਤੋਂ ਹੀ ਦਯਾ ਕਰ ਅਬ ਚਲ ਕੇ ਘਰ ਪਵਿੱਤ੍ਰ ਕੀਜੇ ਔ ਬਿਸਰਾਮ ਲੇ ਦਾਸੀ ਕੋ ਸੁਖ ਦੀਜੈ ਯਿਹ ਸੁਨ ਹਰਿ ਉਸਕਾ ਹਾਥ ਪਕੜ ਮੁਸਕਰਾਇਕੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ॥
