੧੫੨
ਧ੍ਯਾਇ ੩੩
ਕੋ ਸਾਥ ਲੇ ਪ੍ਰਭੁ ਬਲਰਾਮ ਸਮਝ ਚਲਕਰ ਵਹਾਂ ਆਏ ਜਹਾਂ ਡੇਰੇ ਪੜੇ ਥੇ ਆਕੇ ਹੀ ਨੰਦ ਮਹਿਰ ਸੇ ਤੋ ਕਹਾ ਕਿ ਪਿਤਾ ਹਮ ਨਗਰ ਮੇਂ ਜਾਇ ਭਲਾ ਕੰਤੂਹਲ ਦੇਖ ਆਏ ਔਰ ਗੋਪ ਗ੍ਵਾਲੋਂ ਕੋ ਅਪਨੇ ਬਾਗੇ ਦਿਖਲਾ ਲਾਏ॥
ਚੌ: ਤਬਲਖਿ ਨੰਦ ਕਹੈ ਸਮਝਾਇ॥ ਕਾਨ੍ਹ ਤੁਮਾਰੀ
ਟੇਂਵ ਨ ਜਾਇ॥ ਬ੍ਰਿਜ ਬਨ ਨਹੀਂ ਹਮਾਰੋ ਗਾਂਵ॥ ਯਿਹ
ਹੈ ਕੰਸ ਰਾਇ ਕੀ ਠਾਂਵ॥ ਯਹਾਂ ਜਿਨੇ ਕਛੂ ਉਪੱਦ੍ਰਵ
ਕਰੋ॥ ਮੇਰੀ ਸੀਖ ਪੂਤ ਮਨ ਧਰੋ॥
ਜਦ ਨੰਦਰਾਇ ਜੀ ਐਸੇ ਸਮਝਾਇ ਚੁਕੇ ਤਦ ਨੰਦਲਾਲ ਬੜੇ ਲਾਡ ਸੇ ਬੋਲੇ ਕਿ ਪਿਤਾ ਭੂਖ ਲਗੀ ਹੈ ਜੋ ਹਮਾਰੀ ਮਾਤਾ ਨੇ ਖਾਨੇ ਕੋ ਸਾਥ ਕਰ ਦੀਯਾ ਹੈ ਸੋ ਦੀਜੀਏ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਉਨੋਂ ਨੇ ਜੋ ਪਦਾਰਥ ਖਾਨੇ ਕਾ ਸਾਥ ਆਯਾ ਥਾ ਸੋ ਨਿਕਾਲ ਦੀਯਾ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਲਦੇਵ ਨੇ ਗ੍ਵਾਲ ਬਾਲੋਂ ਕੇ ਸਾਥ ਮਿਲ ਕਰ ਖਾ ਲੀਆ ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਕਹਿ ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਮੁਨਿ ਬੋਲੇ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਇਧਰ ਤੋ ਯੇਹ ਆਇ ਪਰਮਾਨੰਦ ਸੇ ਬ੍ਯਾਲੂ ਕਰ ਸੋਏ ਔ ਉਧਰ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੀ ਬਾਤੇਂ ਸੁਨ ਸੁਨ ਕੰਸ ਕੇ ਚਿੱਤ ਮੇਂ ਅਤਿ ਚਿੰਤਾ ਹੂਈ ਤੋ ਨ ਉਸੇ ਬੈਠੇ ਚੈਨ ਥਾ ਨਾ ਖੜੇ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਕੁਢਤਾ ਥਾ ਅਪਨੀ ਪੀਰ ਕਿਸੀ ਸੇ ਨ ਕਹਿਤਾ ਥਾ ਕਹਾ ਹੈ॥
ਦੋ: ਜ੍ਯੋਂ ਕਾਠਹਿ ਘੁਨ ਖਾਤ ਹੈ, ਕੋਊ ਨ ਜਾਨੇ ਪੀਰ
ਤ੍ਯੋਂ ਚਿੰਤਾ ਚਿਤ ਮੇਂ ਭਏ, ਬੁਧਿ ਬਲ ਘਟਤ ਸਰੀਰ
