ਧ੍ਯਾਇ ੪੩
੧੫੩
ਨਿਦਾਨ ਅਤਿ ਘਬਰਾਇ ਤਬ ਮੰਦਿਰ ਮੇਂ ਜਾਇ ਸੇਜ ਪਰ ਸੋਯਾ ਪਰ ਉਸੇ ਮਾਰੇ ਡਰ ਕੇ ਨੀਂਦ ਨ ਆਈ॥
ਚੌ: ਤੀਨ ਪਹਿਰ ਨਿਸ ਜਾਗਤ ਗਈ॥ ਲਾਗੀ ਪਲਕ
ਨੀਂਦ ਖਿਣ ਭਈ॥ ਤਬ ਸੁਪਨੋ ਦੇਖ੍ਯੋ ਮਨ ਮਾਹਿ॥
ਫਿਰੈ ਸੀਸ ਬਿਨ ਧੜ ਕੀ ਛਾਹਿ॥ ਕਬਹੂੰਨਗਨ ਰੇਤ
ਮੇਂ ਨ੍ਹਾਇ॥ ਧਾਵੈ ਗਦਹਾ ਚਢ ਬਿਖ ਖਾਇ॥ ਬਸੇ
ਮਸਾਨ ਭੂਤ ਸੰਗ ਲੀਏ॥ ਰਕਤ ਫੂਲ ਕੀ ਮਾਲਾਹੀਏ
॥ਬਰਤਰੂਖਦੇਖੇਚਹੂੰਓਰ॥ ਤਿਨਪਰਬੈਠੇਬਾਲਕਿਸ਼ੋਰ
ਮਹਾਰਾਜ ਜਬ ਕੰਸ ਨੇ ਐਸਾ ਸ੍ਵਪਨਦੇਖਾ ਤਬ ਤੋ ਵੁਹ ਅਤਿ ਬ੍ਯਾਕੁਲ ਹੋ ਚੌਂਕ ਪੜਾ ਔ ਸੋਚ ਵਿਚਾਰ ਕਰਤਾ ਉਠ ਕਰ ਬਾਹਰ ਆਯਾ ਅਪਨੇ ਮੰਤ੍ਰੀਯੋਂ ਕੋ ਬੁਲਾਇ ਬੋਲਾ ਤੁਮ ਅਭੀ ਜਾਓ ਰੰਗਭੂਮਿ ਕੋ ਝੜਵਾਇ ਛਿੜਕਵਾਇ ਸੰਵਾਰੋ ਔਰ ਨੰਦ ਉਪਨੰਦ ਸਮੇਤ ਸਰਬ ਬ੍ਰਿਜ ਬਾਸ਼ੀਯੋਂ ਕੋ ਔ ਵਸੁਦੇਵ ਆਦਿ ਯਦਬੰਸੀਯੋਂ ਕੋ ਰੰਗਭੂਮਿ ਮੇਂ ਬੁਲਾਇ ਬਿਠਾਓ ਔ ਸਬ ਦੇਸ਼ ਦੇਸ਼ ਕੇ ਜੋ ਰਾਜਾ ਆਏ ਹੈਂ ਤਿਨੇ ਭੀ, ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਮੇਂ ਭੀ ਆਤਾ ਹੂੰ॥
ਕੰਸ ਕੀ ਆਗ੍ਯਾ ਪਾਇ ਮੰਤ੍ਰੀ ਰੰਗਭੂਮਿ ਮੇਂ ਆਏ ਉਸੇ ਝੜਵਾਇ ਛਿੜਕਵਾਇ ਤਹਾਂ ਪਾਟੰਬਰ ਛਾਇ ਬਿਛਾਇ ਧ੍ਵਜਾ ਪਤਾਕਾ ਤੋਰਨ ਬੰਦਨਵਾਰ ਬੰਧਵਾਇ ਅਨੇਕ ਅਨੇਕ ਭਾਂਤ ਕੇ ਬਾਜੇ ਬਜਵਾਇ ਸਬ ਕੋ ਬੁਲਾਇ ਭੇਜਾ ਵੇ ਆਏ ਔ ਅਪਨੇ ਨੇ ਮੰਚ ਪਰ ਜਾਇ ਜਾਇ ਬੈਠੇ ਇਸ ਬੀਚ ਰਾਜਾ ਕੰਸ ਭੀ
