ਧ੍ਯਾਇ ੪੪
੧੫੫
ਯੇਹ ਤ੍ਰਿਭਵਨ ਪਤਿ ਹੈਂ ਦੁਸ਼ਟੋਂ ਕੋ ਮਾਰ ਭੂਮਿ ਕਾ ਭਾਰ ਉਤਾਰਨੇ ਕੋ ਆਏ ਹੈਂ ਯਿਹ ਸੁਨ ਮਹਾਵਤ ਕ੍ਰੋਧ ਕਰ ਬੋਲਾ ਮੈਂ ਜਾਨ ਤਾ ਹੂੰ ਗਊ ਚਰਾਇਕੇ ਤ੍ਰਿਭਵਨ ਪਤਿ ਭਏ ਹੈਂ ਇਸੀ ਸੇ ਯਹਾਂ ਆਇ ਬੜੇ ਸੂਰ ਕੀ ਤਾਂਭ ਅੜੇ ਖੜੇ ਹੈਂ ਧਨੁਸਕਾ ਤੋੜਨਾ ਨ ਸਮਝੀਯੋ ਮੇਰਾ ਹਾਥੀ ਦਸ ਸਹੱਸ੍ਰ ਹਾਥੀਯੋਂ ਕਾ ਬਲ ਰਖਤਾ ਹੈ ਜਬ ਤਕ ਇਸ ਸੇ ਨ ਲੜੋਗੇ ਤਬ ਤਕ ਭੀਤਰ ਨ ਜਾਨੇ ਤੋਂ ਪਾਓਗੇ ਤੁਮਨੇ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਬਲੀ ਮਾਰੇ ਹੈਂ ਪਰ ਆਜ ਇਸਕੇ ਹਾਥ ਸੇ ਬਚੋਗੇ ਤਬ ਮੈਂ ਜਾਨੂੰਗਾ ਕਿ ਤੁਮ ਬੜੇ ਬਲੀ ਹੋ॥
ਦੋਹਰਾ ਤਬੈ ਕੋਪ ਹਲਧਰ ਕਹਿਯੋ, ਸੁਨ ਰੇ ਮੂੜ੍ਹ ਕੁਜਾਤ
ਗਜ ਸਮੇਤ ਪਟਕੋਂ ਅਬਹਿ, ਮੁਖ ਸੰਭਾਰ ਕਹੁ ਬਾਤ ਸੋਰਰਾ ਨੈਕੁ ਨ ਲਗ ਹੈ ਬਾਰ, ਹਾਥੀ ਮਰ ਜੈ ਹੈ ਅਬਹਿ
ਤੋਂ ਸੋਂ ਕਹਿਤ ਪੁਕਾਰ, ਅਬਹੂੰ ਮਾਨੁ ਮੇਰੋ ਕਹਿਯੋ
ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਝੁੰਝਲਾਇ ਕਰ ਗਜਪਾਲ ਨੇ ਗਜ ਪੇਲਾ ਜੋਂ ਵੁਹ ਬਲਦੇਵ ਜੀ ਪਰ ਟੂਟਾ ਤੋਂ ਇਨੋਂ ਨੇ ਹਾਥ ਘੁਮਾਇ ਏਕ ਥਪੇੜਾ ਐਸਾ ਮਾਰਾ ਕਿ ਵੁਹ ਸੂੰਡ ਸਕੋੜ ਚਿੰਘਾਰ ਮਾਰ ਪੀਛੇ ਹਟਾ ਯਿਹ ਚਰਿੱਤ੍ਰ ਦੇਖ ਕੰਸ ਕੇ ਬੜੇ ਬੜੇ ਯੋਧਾ ਜੋ ਖੜੇ ਦੇਖਤੇ ਥੇ ਸੋ ਅਪਨੇ ਜੀਯੋਂ ਮੇਂ ਹਾਰ ਮਾਨ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਇਨ ਮਹਾ ਬਲਵਾਨੋਂ ਸੇ ਕੌਨ ਜੀਤ ਸਕੇਗਾ ਔ ਮਹਾਵਤ ਭੀ ਹਾਥੀ ਕੋ ਪੀਛੇ ਹਟਾ ਜਾਨ ਅਤਿ ਭਯ ਮਾਨਜੀ ਮੇਂ ਬਿਚਾਰ ਕਰਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਜੋ ਬਾਲਕ ਨ ਮਾਰੇ ਜਾਏਂ ਤੋਂ ਕੰਸ ਭੀ ਮੁਝੇ ਜੀਤਾ ਨ ਛੋੜੇਗਾ ਯੋਂ ਸੋਚ ਸਮਝ ਉਸ ਨੇ ਫਿਰ ਅੰਕੁਸ
