੧੫੬
ਧ੍ਯਾਇ ੪੪
ਮਾਰ ਹਾਥੀ ਕੋ ਤੱਤਾ ਕੀਆ ਇਨ ਔ ਦੋਨੋਂ ਭਾਈਯੋਂ ਪਰ ਹੂਲ ਦੀਆ ਉਸਨੇ ਆਤੇ ਹੀ ਸੂੰਡ ਸੇ ਹਰਿ ਕੋ ਪਟਕ ਪਛਾੜ ਖੁਨਸਾਇ ਜੋਂ ਦਾਂਤੋਂ ਸੇ ਦਬਾਯਾ ਤੋਂ ਪ੍ਰਭੁ ਸੂਖਮ ਸਰੀਰ ਬਨਾਇ ਦਾਂਤੋਂ ਕੇ ਬੀਚ ਬਚ ਰਹੇ॥
ਦੋ: ਡਰਪ ਉਠੇ ਤਿਹ ਕਾਲ ਸਬ, ਸੁਰ ਮਨਿ ਪੁਰ ਨਰ ਨਾਰਿ
ਦੁਹੂੰ ਦਸਨ ਬਿਚ ਹ੍ਵੈ ਕਢੇ, ਬਲ ਨਿਧਿ ਪ੍ਰਭੁ ਦੇ ਤਾਰਿ
ਸੋ: ਉਠੇ ਗਜਹਿੰ ਕੇ ਸਾਥ, ਬਹੁਰਿ ਖਲ ਹੋ ਹਾਂਕ ਦੇ
ਤੁਰਤਹਿ ਭਏ ਸਨਾਥ, ਦੇਖ ਚਰਿਤ ਸਬ ਸ੍ਯਾਮ ਕੇ
ਚੌ: ਹਾਂਕ ਸੁਨਤ ਅਤਿ ਕੋਪ ਬਡਾਯੋ॥ ਝਟਕਿ ਸੂੰਡ ਬਹੁਰੋ
ਗਜ ਧਾਯੋ॥ ਰਹੇ ਉਦਰ ਤਰ ਦਬਕਿ ਮੁਰਾਰੀ॥ ਗਯੋ
ਜਾਨ ਗਜ ਰਹ੍ਯੋ ਨਿਹਾਰੀ॥ ਪਾਛੇ ਪ੍ਰਕਟ ਫੇਰ ਹਰਿ ਟੇਰੋ
॥ ਬਲਦਾਉ ਆਗੇਤੇ ਘੇਰੋ॥ ਲਾਗੇ ਗਜਹਿੰ ਖਿਲਾਵਨ
ਦੋਊ॥ਭੈ ਚਕਿ ਰਹੇ ਦੇਖ ਸਬ ਕੋਉ॥
ਮਹਾਰਾਜ ਉਸੇ ਕਭੀ ਬਲਰਾਮ ਸੂੰਡ ਪਕੜ ਖੈਂਚਤੇ ਥੇ ਕਭੀ ਸਯਾਮ ਪੂਛ ਪਕੜ ਔਰ ਜਬ ਵੁਹ ਉਨ੍ਹੇਂ ਪਕੜਨੇ ਕੋ ਆਤਾ ਥਾ ਤਬ ਯੇਹ ਅਲਗ ਹੋ ਜਾਤੇ ਥੇ ਕਿਤਨੀ ਏਕ ਬੇਰ ਤਾਈਂ ਉਸ ਨੇ ਐਸੇ ਖੇਲਦੇ ਰਹੇ ਜੈਸੇ ਬਛੜੇ ਕੇ ਸਾਥ ਬਾਲਕਪਨ ਮੇਂ ਖੇਲਕੇ ਖੇ ਨਿਦਾਨ ਹਰਿ ਨੇ ਪੂਛ ਪਕੜ ਫਿਰਾਇ ਉਲੇ ਦੇ ਪਟਕਾ ਔ ਮਾਰੇ ਘੂਸੋਂ ਕੇ ਮਾਰ ਡਾਲਾ ਦਾਂਤ ਉਖਾੜ ਲੀਏ ਤਬ ਉਸ ਕੇ ਮੂੰਹ ਸੇ ਲੋਹੂ ਨਦੀ ਕੀ ਭਾਂਤ ਬਹਿ ਨਿਕਲਾ ਹਾਥੀ ਕੇ ਮਰਤੇ ਹੀ ਮਹਾਵਤ ਲਲਕਾਰ ਕਰ ਆਯਾ ਪ੍ਰਭੁ ਨੇ ਉਸੇ ਭੀ ਹਾਥੀ ਕੇ ਪਾਉਂ
