ਧ੍ਯਾਇ ੪੪
੧੫੭
ਤਲੇ ਝਟ ਮਾਰ ਗਿਰਾਯਾ ਜੋ ਹਸਤੇ ਹਸਤੇ ਦੋਨੋਂ ਭਾਈ ਨਟਵਰ ਭੇਸ ਕੀਏ ਏਕ ਏਕ ਦਾਂਤ ਹਾਥੀ ਕਾ ਹਾਥ ਮੇਂ ਲੀਏ ਰੰਗਭੂਮਿ ਕੇ ਬੀਚ ਜਾ ਖੜੇ ਹੂਏ ਉਸ ਕਾਲ ਨੰਦਲਾਲ ਜੀ ਕੋ ਜਿਨ ਜਿਨ ਨੇ ਜਿਸ ਜਿਸ ਭਾਵ ਸੇ ਦੇਖਾ ਉਸ ਉਸਕੋ ਉਸੀ ਉਸੀ ਭਾਵ ਸੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟ ਆਏ ਮੱਲੋਂ ਨੇ ਮੱਲ ਮਾਨਾ, ਰਾਜਾਓਂ ਨੇ ਰਾਜਾ ਜਾਨਾ,ਦੇਵਤਾਓਂ ਨੇ ਅਪਨਾ ਪ੍ਰਭੁ ਬੂਝਾ, ਗ੍ਵਾਲ ਬਾਲੋਂ ਨੇ ਸਖਾ ਨੰਦ ਉਪਨੰਦ ਨੇ ਬਾਲਕ ਸਮਝਾ ਔ ਪੁਰ ਕੀ ਯੁਵਤੀਯੋਂ ਨੇ ਰੂਪ ਨਿਧਾਨ ਔ ਕੰਸਾਦਿਕ ਰਾਖਸ਼ੋਂ ਨੇ ਕਾਲ ਸਮਾਨ ਦੇਖਾ ਮਹਾਰਾਜ ਇਨਕੋ ਨਿਹਾਰਤੇ ਹੀ ਕੰਸ ਅਤਿ ਭੈ ਮਾਨ ਹੋ ਪੁਕਾਰਾ ਅਰੇ ਮੱਲੋ ਇਨ੍ਹੇਂ ਪਛਾੜ ਮਾਰੋ ਮੇਰੇ ਆਗੇ ਸੇ ਟਾਲੋ॥
ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਜੋ ਕੰਸ ਕੇ ਮੂੰਹ ਸੇ ਨਿਕਲੀ ਤੋਂ ਸਬ ਮੱਲ ਗੁਰੂ ਸੁਤ ਚੇਲੇ ਸੰਗ ਲੀਏ ਬਰਣ ਬਰਣ ਕੇ ਭੇਸ ਕੀਏ ਭਾਲ ਠੋਕ ਠੋਕ ਭਿੜਨੇ ਕੋ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਲਰਾਮ ਕੇ ਚਾਰੋਂ ਓਰਘਿਰ ਆਏ ਜੈਸੇ ਵੇ ਆਏ ਤੈਸੇ ਯੇਹ ਭੀ ਸੰਭਲ ਖੜੇ ਹੂਏ ਕੁਬ ਉਨਮੇਂ ਸੇ ਇਨ ਕੀ ਓਰ ਦੇਖ ਚਤੁਰਾਈ ਕਰ ਚਾਨੂਰ ਬੋਲਾ ਸੁਨੋ, ਆਜ ਹਮਾਰੇ ਰਾਜਾ ਕੁਛ ਉਦਾਸ ਹੈਂ ਇਸ ਸੇ ਜੀ ਬਹਲਾਨੇ ਕੋ ਤੁਮਾਰਾ ਯੁੱਧ ਦੇਖਾ ਚਾਹਤੇ ਹੈਂ ਕਿਉਂਕਿ ਤੁਮਨੇ ਬਨ ਮੇਂ ਰਹਿ ਸਬ ਵਿੱਦ੍ਯਾ ਦੀਖੀ ਹੈ ਔਰ ਕਿਸੀ ਬਾਤ ਕਾ ਮਨ ਮੇਂ ਸੋਚ ਨ ਕੀਜੇ ਹਮਾਰੇ ਸਾਥ ਮੱਲ ਯੁੱਧ ਕਰ ਅਪਨੇ ਰਾਜਾ ਕੋ ਸੁਖ ਦੀਜੇ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬੋਲੇ ਰਾਜਾ ਜੀ ਨੇ ਬੜੀ ਦਯਾ ਕਰ ਹਮੇਂ ਬੁਲਾਯਾ ਹੈ ਆਜ, ਹਮ ਸੇ ਕ੍ਯਾ ਸਰੇਗਾ ਇਨਕਾ ਕਾਜ, ਤੁਮ ਅਤਿ ਬਲੀ ਗੁਨਵਾਨ ਹਮ
