੧੬o
ਧ੍ਯਾਇ ੪੫
ਅਭਿਮਾਨ ਸੇ ਕੰਸ ਬੈਠਾ ਥਾ ਵੁਹ ਇਨਕੋ ਕਾਲ ਸਮਾਨ ਨਿਕਲ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਭਯ ਖਾਇ ਉਠ ਖੜਾ ਹੂਆ ਔ ਲਗਾ ਥਰ ਥਰ ਕਾਂਪਨੇ।
ਮਨ ਸੇ ਤੋ ਚਾਹਾ ਕਿ ਭਾਗੂੰ ਪਰ ਮਾਰੇ ਲਾਜ ਕੇ ਭਾਗ ਨ ਸਕਾ ਫਰੀਖਾਂਡਾ ਸੰਭਾਲ ਲਗਾ ਚੋਟ ਚਲਾਵਨੇ॥
ਉਸ ਕਾਲ ਨੰਦਲਾਲ ਅਪਨੀ ਘਾਤ ਲਗਾਏ ਉਸ ਕੀ ਚੋਟ ਬਚਾਤੇ ਥੇ ਸੁਰ ਨਰ ਮੁਨਿ ਔ ਗੰਧਰਬ ਯਿਹ ਮਹਾ ਯੁੱਧ ਦੇਖ ਦੇਖ ਭਯ ਮਾਨ ਹੋ ਯੋਂ ਪੁਕਾਰਤੇ ਥੇ ਹੇ ਨਾਥ ਹੈ ਨਾਥ ਇਸ ਦੁਸ਼ਟ ਕੋ ਬੇਗ ਮਾਰੋ ਕਿਤਨੀ ਏਕ ਬੇਰ ਤਕ ਮੰਚ ਪਰ ਯੁੱਧ ਰਹਾ ਨਿਦਾਨ ਪ੍ਰਭੁ ਨੇ ਸਬ ਕੋ ਦੁਖਿਤ ਜਾਨ ਉਸ ਕੇ ਕੇਸ ਪਕੜ ਮੰਚ ਸੇ ਨੀਚੇ ਪਟਕਾ ਔ ਉੂਪਰ ਸੇ ਆਪ ਭੀ ਕੂਦੇ ਕਿ ਉਸ ਕਾ ਜੀਵ ਘਟ ਸੇ ਨਿਕਲ ਸਟਕਾ, ਤਬ ਸਬ ਸਭਾ ਕੇ ਲੋਗ ਪੁਕਾਰੇ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਨੇ ਕੰਸ ਕੋ ਮਾਰਾ ਯਿਹ ਸ਼ਬਦ ਸੁਨ ਸੁਰ ਨਰ ਮੁਨਿ ਸਬ ਕੋ ਅਤਿ ਆਨੰਦ ਹੂਆ॥
ਦੋ: ਕਰ ਉਸਤੁਤਿ ਪੁਨ ਹਰਖਸਬ, ਬਰਖਸੁਮਨ ਸੂਰ ਬ੍ਰਿੰਦ
ਮੁੱਦਿਤ ਬਜਾਵਤ ਦੁੰਦਭੀ, ਕਹਿ ਜਯ ਜਯ ਨੰਦ ਨੰਦ
ਸੋ: ਮਥੁਰਾ ਪੁਰ ਨਰ ਨਾਰ, ਅਤਿ ਪ੍ਰਫੁੱਲ ਸਬ ਕੋ ਹੀਯੋ
ਮਨਹੁੰਕੁਮੁਦਬਨਚਾਰ,ਬਿਗਸਤਹਰਿਮੁਖਸਸਨਿਰਖ
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਸੁਨਾਇ ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਰਾਜਾ ਪਰੀਛਿਤ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਧਰਮਾਵਤਾਰ ਕੰਸ ਕੇ ਮਰਤੇ ਹੀ ਜੋ ਅਤਿ ਬਲਵਾਨ ਆਠ ਭਾਈ ਉਸ ਕੇ ਥੇ ਸੋ ਲੜਨੇ ਕੋ ਚੜ੍ਹ ਆਏ ਪ੍ਰਭੁ ਨੇ ਉਨੇਂ ਭੀ ਮਾਰ ਗਿਰਾਯਾ ਜਬ ਹਰਿ ਨੇ ਦੇਖਾ ਕਿ ਅਬ ਯਹਾਂ
