ਧ੍ਯਾਇ ੪੫
੧੬੧
ਰਾਖਸ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਰਹਾ ਤਬ ਕੰਸ ਕੀ ਲੋਥ ਕੋ ਘਸੀਟ ਯਮੁਨਾ ਤੀਰ ਪਰ ਲੇ ਆਏ ਔ ਦੋਨੋਂ ਭਾਈਯੋਂ ਨੇ ਬੈਠ ਬਿਸ੍ਰਾਮ ਲੀਆ ਤਿਸ ਦਿਨ ਸੇ ਉਸ ਗੌਰ ਕਾ ਨਾਮ ਬਿਸ੍ਰਾਮ ਘਾਟ ਹੂਆ॥
ਆਗੇ ਕੰਸ ਕਾ ਮਰਨਾ ਸੁਨ ਕੰਸ ਕੀ ਰਾਨੀਆਂ ਔ ਦ੍ਯੌ ਰਾਨੀਆਂ ਸਮੇਤ ਅਤਿ ਬ੍ਯਾਕੁਲ ਹੋ ਰੋਤੀ ਪੀਟਤੀ ਵਹਾਂ ਆਈਂ ਜਹਾਂ ਯਮੁਨਾ ਕੇ ਤੀਰ ਦੋਨੋਂ ਬੀਰ ਮ੍ਰਿਤਕ ਲੀਏ ਬੈਠੇ ਥੇ ਔ ਲਗੀ ਅਪਨੇ ਪਤਿ ਕਾ ਮੁਖ ਨਿਰਖ ਨਿਰਖ ਸੁਖ ਸੁਮਿਰ ਗੁਣ ਗਾਇ ਗਾਇ ਬ੍ਯਾਕੁਲ ਹੋ ਹੋ ਪਛਾੜ ਖਾਇ ਖਾਇ ਮਰਨੇ ਕਿ ਇਸ ਬੀਚ ਕਰੁਣਾ ਨਿਧਾਨ ਕਾਨ੍ਹ ਕਰੁਣਾਕਰ ਉਨਕੇ ਨਿਕਟ ਜਾ ਬੋਲੇ॥
ਚੌ: ਮਾਈ ਸੁਨਹੁ ਸ਼ੋਕ ਨਹਿ ਕੀਜੈ॥ ਮਾਮਾ ਜੀ ਕੋ ਪਾਨੀ
ਦੀਜੈ॥ ਸਦਾ ਨ ਕੋਉੂ ਜੀਵਤ ਰਹੈ॥ ਝੂਠੋ ਸੋ ਜੋ ਅਪਨੋ
ਕਹੈ॥ ਮਾਤ ਪਿਤਾ ਸੁਤ ਬੰਧੁ ਨ ਕੋਈ॥ ਜਨਮ
ਮਰਣ ਫਿਰ ਹੀ ਫਿਰ ਹੋਈ। ਜੌਲੌਜਾ ਸੋਂ ਸਨਬੰਧ
ਰਹੈ॥ ਤੋਂ ਹੀ ਲੌ ਮਿਲਕੇ ਸੁਖ ਲਹੈ॥
ਮਹਾਰਾਜ ਜਦ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਨੇ ਰਾਨੀਯੋਂ ਕੋ ਐਸੇ ਸਮਝਾਯਾ ਤਦ ਉਨੋਂ ਨੇ ਵਹਾਂ ਸੇ ਉਠ ਧੀਰਯ ਧਰ ਯਮੁਨਾ ਤੀਰ ਪਰ ਆ ਪਤਿ ਕੋ ਪਾਨੀ ਦੀਆ ਔ ਆਪ ਪ੍ਰਭੁ ਨੇ ਅਪਨੇ ਹਾਥ ਕੰਸ ਕੋ ਆਗ ਦੇ ਉਸ ਕੀ ਗਤਿ ਕੀ॥
ਇਤਿ ਸ੍ਰੀ ਲਾਲ ਕ੍ਰਿਤੇ ਪ੍ਰੇਮ ਸਾਗਰੇ ਕੰਸਾਸੁਰ ਬਧੋ
ਨਾਮ ਪੰਚ ਚਤ੍ਵਾਰਿੰਸੋ ਅਧਯਾਇ ੪੫
