ਧ੍ਯਾਇ ੪੬
੧੬੫
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਕਹਿ ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਮੁਨ ਬੋਲੇ ਕਿ ਧਰਮਾ ਵਤਾਰ ਮਹਾਰਾਜਾ ਧਿਰਾਜ ਭਗਤ ਹਿਤਕਾਰੀ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਨੇ ਉਗ੍ਰਸੈਨ ਕੋ ਅਪਨਾ ਭਗਤ ਜਾਨ ਐਸੇ ਸਮਝਾਇ ਸਿੰਘਾਸਨ ਪਰ ਬਿਠਾਇ ਰਾਜ ਤਿਲਕ ਦੀਆ ਔਰ ਛੱਤ੍ਰ ਫਿਰਵਾਯਾ ਦੋਨੋਂ ਭਾਈਯੋਂ ਨੇ ਅਪਨੇ ਹਾਥੋਂ ਚਮਰ ਕੀਯਾ॥
ਉਸ ਕਾਲ ਸਬ ਨਗਰ ਕੇ ਵਾਸੀ ਅਤਿ ਆਨੰਦ ਮੇਂ ਮਗਨ ਹੋ ਧੰਨ੍ਯ ਧੰਨ੍ਯ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਔਰ ਦੇਵਤਾ ਫੂਲ ਬਰਖਾਵਨੇ, ਮਹਾਰਾਜ ਯੋਂ ਉਗ੍ਰਸੈਨ ਕੋ ਰਾਜ ਪਾਟ ਪਰ ਬਿਠਾਇ ਦੋਨੋਂ ਭਾਈ ਬਹੁਤ ਸੇ ਬਸਤ੍ਰ ਆਭੂਖਣ ਅਪਨੇ ਸਾਥ ਲਵਾਇ ਵਹਾਂ ਸੇ ਚਲੇ ਚਲੇ ਨੰਦਰਾਇ ਜੀਕੇ ਪਾਸ ਆਏ ਔਰ ਸਨਮੁਖ ਹਾਥ ਜੋੜ ਖੜੇ ਹੋ ਅਤਿ ਦੀਨਤਾ ਕਰ ਬੋਲੇ ਹਮ ਤੁਮਾਰੀ ਕਯਾ ਬਡਾਈ ਕਰੇ ਜੋ ਸਹੱਸ੍ਰ ਜੀਭ ਹੋਇ ਤੋ ਭੀ ਤੁਮਾਰੇ ਗੁਣ ਕਾ ਬਖਾਣ ਹਮ ਸੇ ਨ ਹੋ ਸਕੇ ਤੁਮਨੇ ਹਮੇਂ ਅਤਿ ਪ੍ਰੀਤ ਕਰ ਅਪਨੇ ਪੁੱਤ੍ਰ ਕੀ ਭਾਂਤ ਪਾਲਾ ਸਭ ਲਾਡ ਪਯਾਰ ਕੀਆ ਔਰ ਯਸੋਧਾ ਮੱਯਾ ਭੀ ਬੜਾ ਸਨੇਹ ਕਰਤੀ ਔ ਅਪਨਾ ਹਿਤ ਹਮ ਹੀ ਪਰ ਰਖਤੀ ਸਦਾ ਨਿਜ ਪੁੱਤ੍ਰ ਸਮਾਨ ਜਾਨਤੀ ਕਭੀ ਮਨ ਸੇ ਭੀ ਹਮੇਂ ਪਰਾਯਾ ਕਰ ਨੇ ਮਾਨਤੀ ॥
ਐਸੇ ਕਹਿ ਫਿਰ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਬੋਲੇ ਕਿ ਹੇ ਪਿਤਾ ਤੁਮ ਯਿਹ ਬਾਤ ਸੁਨ ਕਰ ਕੁਛ ਬੁਰਾ ਮਤ ਮਾਨੋ ਹਮ ਅਪਨੇ ਮਨ ਕੀ ਬਾਤ ਕਹਿਤੇ ਹੈਂ ਕਿ ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਤੋਂ ਤੁਮੇਂ ਹੀ ਕਹੋਂਗੇ ਪਰ ਅਬ ਕੁਛ ਦਿਨ ਮਥੁਰਾ ਮੇਂ ਰਹੇਂਗੇ ਅਪਨੇ ਜ਼ਾਤੀ ਭਾਈਯੋਂ ਕੋ
