੧੬੬
ਧ੍ਯਾਇ ੪੬
ਦੇਖ ਯਦੁਕੁਲ ਕੀ ਉਤਪਤਿ ਸੁਨੇਂਗੇ ਔਰ ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਸੇ ਮਿਲ ਉਨੇਂ ਸੁਖ ਦੇਂਗੇ ਕ੍ਯੋਂ ਕਿ ਉਨੋਂ ਨੇ ਹਮਾਰੇ ਲੀਏ ਬੜਾ ਦੁੱਖ ਸਹਾ ਹੈ ਜੋ ਹਮੇਂ ਤੁਮਾਰੇ ਯਹਾਂ ਨ ਪਹੁੰਚਾ ਆਤੇ ਤੋ ਵੇ ਦੁੱਖ ਨ ਪਾਤੇ ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਬਸਤ੍ਰ ਆਭੂਖਣ ਨੰਦ ਮਹਿਰ ਕੇ ਆਗੇ ਧਰ ਪ੍ਰਭੂ ਨੇ ਨਿਰਮੋਹੀ ਹੋ ਕਹਾ॥
ਚੌ: ਮੱਯਾ ਸੋਂਪਾਲਾਗਨ ਕਹਿਯੋ॥ ਹਮ ਪੈ ਪ੍ਰੇਮ ਕਰੇ ਤੁਮ ਰਹਿਯੋ
ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੇ ਮੂੰਹ ਸੇ ਨਿਕਲਤੇ ਹੀ ਨੰਦਰਾਇ ਤੋ ਅਤਿ ਉਦਾਸ ਹੋ ਲਗੇ ਲੰਬੀ ਸਾਂਸੇ ਲੇਨੇ ਔਰ ਗ੍ਵਾਲ ਬਾਲ ਬਿਚਾਰ ਕਰ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਯੋਂ ਕਹਿਨੇ ਕਿ ਯਿਹ ਕ੍ਯਾ ਅਚੰਭੇ ਕੀ ਬਾਤ ਕਹਿਤੇ ਹੈਂ ਇਸ ਸੇ ਐਸਾ ਸਮਝ ਮੇਂ ਆਤਾ ਹੈ ਕਿ ਅਬ ਯੇਹ ਕਪਟ ਕਰ ਜਾਯਾ ਚਾਹਤੇ ਹੈਂ ਨਹੀਂ ਤੋ ਐਸੇ ਨਿਦੁਰ ਬਚਨ ਨ ਕਹਿਤੇ ਮਹਾਰਾਜ ਨਿਦਾਨ ਉਨ ਮੇਂ ਸੇ ਸ੍ਰੀ ਦਾਮਾ ਨਾਮ ਸਖਾ ਬੋਲਾ ਭੱਯਾ ਕਨ੍ਹੱਯਾ ਅਬ ਮਥੁਰਾਂ ਮੇਂ ਤੇਰਾ ਕ੍ਯਾ ਕਾਮ ਹੈ ਜੋ ਨਿਦੁਰਾਈ ਕਰ ਪਿਤਾ ਕੋ ਛੋੜ ਯਹਾਂ ਰਹਿਤਾ, ਹੈ ਭਲਾ ਕੀਯਾ ਕੰਸ ਕੋ ਮਾਰਾ ਸਭ ਕਾ ਕਾਮ ਸਵਾਰਾ ਅਬ ਨੰਦ ਕੇ ਸਾਥ ਹੋ ਲੀਜੀਏ ਔ ਬ੍ਰਿੰਦਾਬਨ ਮੇਂ ਚਲ ਰਾਜ੍ਯ ਕੀਜੀਏ ਯਹਾਂ ਕਾ ਰਾਜ੍ਯ ਦੇਖ ਮਨ ਮੇਂ ਮਤ ਲਲਚਾਓ ਵਹਾਂ ਕਾ ਸਾ ਸੁਖ ਨ ਪਾਓਗੇ॥
ਸੁਨੋ ਰਾਜ੍ਯ ਦੇਖ ਕਰ ਮੂਰਖ ਭੂਲਤੇ ਹੈਂ ਔ ਹਾਥੀ ਘੋੜੇ ਦੇਖ ਦੇਖ ਫੂਲਤੇ ਹੈਂ ਤੁਮ ਬ੍ਰਿੰਦਾਬਨ ਛੋੜ ਕਹੀਂ ਮਤ ਰਹੋ ਵਹਾਂ ਸਦਾ ਬਸੰਤ ਰਿਤੁ ਰਹਿਤੀ ਹੈ ਸਘਨ ਬਨ ਔ ਯਮੁਨਾ ਕੀ ਸ਼ੋਭਾ ਮਨ
