੧੭o
ਧ੍ਯਾਇ ੪੬
ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਨੇ ਦੀਏ ਪਰ ਮੁਝੇ ਯਿਹ ਸੁਧਿ ਨਹੀਂ ਕਿ ਕਿਸਨੇ ਲੀ ਔਰ ਮੈਂ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੀ ਕ੍ਯਾ ਬਾਤ ਕਹੂੰਗਾ ਸੁਨ ਤੂੰ ਭੀ ਦੁੱਖ ਪਾਵੇਗੀ।
ਚੌ: ਕੰਸ ਮਾਰ ਮੋ ਪੈ ਫਿਰ ਆਏ॥ ਪ੍ਰੀਤਿ ਹਰਣ ਕਹਿ
ਬਚਨ ਸੁਨਾਏ॥ ਵਸੁਦੇਵ ਕੇ ਪੁੱਤ੍ਰ ਵੇ ਭਏ॥ ਕਰ ਮਨੁ-
ਹਾਰ ਹਮਾਰੀ ਗਏ॥ ਹੋ ਤਬ ਮਹਿਰ ਅਚੰਭੇ ਰਹਿਯੋ॥
ਪੋਖਣ ਭਰਣ ਹਮਾਰੋ ਕਹਿਯੋ॥ ਅਬ ਨਿਮਹਰ ਹਰਿ
ਕੋ ਸੁਤ ਕਹੀਏ ॥ ਈਸ਼੍ਵਰ ਜਾਨ ਭਨੋਂ ਕਰ ਰਹੀਏ॥
ਉਸੇ ਤੋ ਹਮ ਪਹਿਲੇ ਹੀ ਨਾਰਾਇਣ ਜਾਨਾ ਥਾ ਪਰਮਾਯਾ ਬਸ ਪੁੱਤ੍ਰ ਕਰ ਮਾਨਾ ਮਹਾਰਾਜ ਜਦ ਨੰਦਰਾਇ ਜੀ ਨੇ ਸੱਚ ਸੱਚ ਬਾਤੇਂ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੀ ਕਹੀਂ ਯਸੋਧਾ ਨੇ ਸੁਨੀ ਤਿਸ ਸਮਯ ਮਾਯਾ ਬਸ ਹੋ ਯਸੋਧਾ ਰਾਨੀ ਕਭੀ ਤੋ ਪ੍ਰਭੁ ਕੋ ਅਪਨਾ ਪੁੱਤ੍ਰ ਜਾਨ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਪਛਤਾਇ ਬ੍ਯਾਕੁਲ ਹੋ ਹੋ ਰੋਤੀ ਥੀ ਔਰ ਕਭੀ ਗ੍ਯਾਨ ਕਰ ਈਸ਼੍ਵਰ ਜਾਨ ਉਨ ਕਾ ਧ੍ਯਾਨ ਧਰ ਗੁਣ ਗਾਇ ਗਾਇ ਮਨ ਕਾ ਖੇਦ ਖੋਤੀ ਥੀ ਔਰ ਇਸੀ ਰੀਤਿ ਸੇ ਸਬ ਬ੍ਰਿੰਦਾਬਨ ਬਾਸ਼ੀ ਕ੍ਯਾ ਇਸਤ੍ਰੀ ਕ੍ਯਾ ਪੁਰਖ ਹਰਿ ਕੇ ਪ੍ਰੇਮ ਰੰਗ ਰਾਤੇ ਅਨੇਕ ਅਨੇਕ ਪ੍ਰਕਾਰ ਕੀ ਬਾਤੇਂ ਕਰਤੇ ਥੇ ਸੋ ਮੇਰੀ ਸਾਮਰੱਥ੍ਯ ਨਹੀਂ ਜੋ ਮੈਂ ਬਰਣਨ ਕਰੂੰ ਇਸ ਸੇ ਅਬ ਮਥੁਰਾ ਕੀ ਲੀਲ੍ਹਾ ਕਹਿਤਾ ਹੂੰ ਤੁਮ ਚਿੱਤ ਦੇ ਸੁਨੋ॥
ਕਿ ਜਬ ਹਲਧਰ ਔ ਗੋਬਿੰਦ ਨੰਦਰਾਇ ਕੋ ਬਿਦਾ ਕਰ ਵਸੁਦੇਵ ਦੇਵਕੀ ਕੇ ਪਾਸ ਆਏ ਤਬ ਉਨੌਂ ਨੇ ਇਨੇ ਦੇਖ ਦੁਖ ਭੁਲਾਇ ਐਸਾ ਸੁਖ ਮਾਨਾ ਕਿ ਜੈਸੇ ਤਪੀ ਤਪ ਕਰ ਅਪਨੇ ਤਪ
