੧੭੪
ਧ੍ਯਾਇ ੪੬
ਯਿਹ ਸੁਨ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਲਰਾਮ ਗੁਰੁ ਪਤਿਨੀ ਔ ਗੁਰੁ ਕੋ ਪ੍ਰਣਾਮ ਕਰ ਰਬ ਪਰ ਚੜ੍ਹ ਉਨਕਾ ਪੁੱਤ੍ਰ ਲੇਨੇ ਕੇ ਨਮਿੱਤ ਸਮੁੰਦ੍ਰ ਕੀ ਓਰ ਚਲੇ ਚਲੇ ਕਿਤਨੀ ਏਕ ਬੇਰ ਮੇਂ ਤੀਰ ਪਰ ਜਾ ਪਹੁੰਚੇ ਕਿ ਇਨੇਂ ਕ੍ਰੋਧਵਾਨ ਆਤੇ ਦੇਖ ਸਾਗਰ ਭਯਮਾਨ ਹੋ ਮਨੁੱਖ੍ਯ ਸਰੀਰ ਧਾਰਣ ਕਰ ਬਹੁਤ ਸੀ ਭੇਟ ਲੇ ਨੀਰ ਸੇ ਨਿਕਲ ਤੀਰ ਪਰ ਡਰਤਾ ਕਾਂਪਤਾ ਇਨਕੇ ਸੋਹੀਂ ਆਖੜਾ ਹੂਆ ਔਰ ਭੇਟ ਰਖ ਦੰਡਵਤ ਕਰ ਹਾਥ ਜੋੜ ਸਿਰ ਨਿਵਾਇ ਅਤਿ ਬਿਨਤੀ ਕਰ ਬੋਲਾ
ਚੌ: ਬੜੇ ਭਾਗ ਪ੍ਰਭੁ ਦਰਸ਼ਨ ਦਯੋ॥ ਕੌਨਕਾਜਇਤ ਆਵਨ ਭਯੋ
ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਬੋਲੇ ਹਮਾਰੇ ਗੁਰੁ ਦੇਵ ਯਹਾਂ ਕੁਟੰਬ ਸਮੇਤ ਨ੍ਹਾਨੇ ਆਏ ਥੇ ਤਿਨ ਕੇ ਪੁੱਤ੍ਰ ਕੋ ਜੋ ਤੂੰ ਤਰੰਗ ਮੇਂ ਲੇ ਗਿਆ ਬਹਾਇ ਕੇ ਕਿਸੇ ਲਾ ਦੇ ਇਸੀ ਲੀਏ ਹਮ ਯਹਾਂ ਆਏ ਹੈਂ॥
ਚੌ: ਸੁਨ ਸਮੁੱਦ੍ਰ ਬੋਲ੍ਯੋ ਸਿਰ ਨਾਇ॥ ਮੈਂ ਨਹਿ ਲੀਨੋ
ਬਾਹਿ ਬਹਾਇ॥ ਤੁਮ ਸਬ ਹੀਕੇ ਗੁਰ ਜਗਦੀਸ॥
ਰਾਮ ਰੂਪ ਬਾਧਿਯੌ ਬਾਰੀਸ॥
ਤਭੀ ਸੇ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਡਰਤਾ ਹੂੰ ਔ ਅਪਨੀ ਮਰਯਾਦ ਮੇਂ ਰਹਿਤਾ ਹੂੰ ਹਰਿ ਬੋਲੇ ਜੋ ਤੂੰਨੇ ਨਹੀਂ ਲੀਆ ਤੋਂ ਯਹਾਂ ਸੇ ਕੌਨ ਉਸੇ ਲੇ ਗਿਆ ਸਮੁੰਦ੍ਰ ਨੇ ਕਹਾ ਕ੍ਰਿਪਾ ਨਾਥ ਮੈਂ ਇਸਕਾ ਭੇਦ ਬਤਾਤਾ ਹੂੰ ਕਿ ਏਕ ਸੰਖਾਸੁਰ ਨਾਮ ਅਸੁਰ ਸੰਖ ਰੂਪ ਮੁਝ ਮੇਂ ਰਹਿਤਾ ਹੈ ਸੋ ਸਬ ਜਲਚਰ ਜੀਵੋਂ ਕੋ ਦੁਖ ਦੇਤਾ ਹੈ ਔ ਜੋ ਕੋਈ ਤੀਰ ਪੈ ਨ੍ਹਾਨੇ ਕੋ ਆਤਾ ਹੈ ਉਸੇ ਪਕੜਲੇ ਜਾਤਾ ਹੈ ਕਦਾਚਿਤ ਵੁਹ ਆਪ ਕੇ ਗੁਰੁ ਸੁਤ ਕੋਲੇ ਗਿਆ ਹੋ ਤੋ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਜਾਨਤਾ
