੧੭੮
ਧ੍ਯਾਇ ੪੭
ਏਕ ਪਾਤੀ ਲਿਖੀ ਜਿਸ ਮੇਂ ਨੰਦ ਯਸੋਧਾ ਸਮੇਤ ਗੋਪ ਗ੍ਵਾਲ ਬਾਲੋਂ ਕੋ ਤੋਂ ਯਥਾ ਯੋਗ੍ਯ ਦੰਡਵਤ ਪ੍ਰਣਾਮ ਅਸ਼ੀਰਬਾਦ ਲਿਖ ਔ ਸਬ ਬ੍ਰਿਜ ਯੁਵਤੀਯੋਂ ਕੋ ਯੋਗ ਕਾ ਉਪਦੇਸ਼ ਲਿਖ ਉੂਧਵ ਕੇ ਹਾਥ ਦੀ ਔ ਕਹਾ ਕਿ ਯਿਹ ਪਾਤੀ ਤੁਮਹੀਂ ਪੜ੍ਹ ਸੁਨਾਈਯੋ ਜੈਸੇ ਬਨੇ ਤੈਸੇ ਉਨ ਸਬ ਕੋ ਸਮਝਾਇ ਸ਼ੀਘ੍ਰ ਆਈਯੋ॥
ਇਤਨਾ ਸੰਦੇਸਾ ਕਹਿ ਪ੍ਰਭੁ ਨੇ ਨਿਜ ਬਸਤ੍ਰ ਆਭੂਖਣ ਮੁਕਟ ਪਹਿਰਾਇ ਅਪਨੇ ਹੀ ਰਥ ਪਰ ਬੈਠਾਇ ਉੂਧਵ ਜੀ ਤੋਂ ਬ੍ਰਿੰਦਾਬਨ ਬਿਦਾ ਕੀਆ ਯੇਹ ਰਥ ਹਾਂਕੇ ਕਿਤਨੀ ਏਕ ਬੇਰ ਸੇ ਮਥੁਰਾ ਸੇ ਚਲੇ ਚਲੇ ਬ੍ਰਿੰਦਾਬਨ ਕੇ ਨਿਕਟ ਜਾ ਪਹੁੰਚੇ ਤੋ ਵਹੀ ਦੇਖਤੇ ਕਿਆ ਹੈਂ ਕਿ ਸਘਨ ਸਘਨ ਕੂੰਜੋਂ ਕੇ ਪੇੜੋਂ ਪਰ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਕੇ ਪੰਖੀ ਮਨ ਭਾਵਨ ਬੋਲੀਆਂ ਬੋਲ ਰਹੇ ਹੈਂ ਔਰ ਜਿਧਰ ਤਿਧਰ ਧੌਲੀ, ਪੀਲੀ, ਭੂਰੀ, ਕਾਲੀ, ਗਾਏਂ ਘਟਾ ਸੀ ਫਿਰਤੀ ਹੈਂ ਔ ਠੌਰ ਠੌਰ ਗੋਪੀ ਗੋਪ ਗ੍ਵਾਲ ਬਾਲ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਯਸ਼ ਗਾਇ ਰਹੇ ਹੋ॥
ਯਿਹ ਸ਼ੋਭਾ ਨਿਰਖ ਹਰਖਤੇ ਔ ਪ੍ਰਭੁ ਕਾ ਬਿਹਾਰ ਸਰਲ ਜਾਨ ਪ੍ਰਣਾਮ ਕਰਤੇ ਉੂਧਵ ਜੀ ਜੋਂ ਗਾਵ ਕੇ ਗ੍ਵੇੜੇ ਗਏ ਤੋ ਕਿਸੀ ਨੇ ਦੂਰ ਸੇ ਹਰਿ ਕਾ ਰਥ ਪਹਿਚਾਨ ਪਾਸ ਆਇ ਇਨਕਾ ਨਾਮ ਪੂਛ ਨੰਦ ਮਹਿਰ ਸੇ ਜਾ ਕਹਾ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕਾ ਭੇਖ ਕੀਏ ਉਨ੍ਹੀਂ ਕਾ ਰਥ ਲੀਏ ਕੋਈ ਊਧਵ ਨਾਮ ਮਥੁਰਾ ਸੇ ਆਯਾ ਹੈ॥
ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਨੰਦ ਰਾਇ ਜੈਸੇ ਗੋਪ ਮੰਡਲੀ ਕੇ ਬੀਚ ਅਥਾਈ ਪਰ ਬੈਠੇ ਥੇ ਤੈਸੇ ਹੀ ਉਠ ਧਾਏ ਔ ਤੁਰੰਤ
