ਧ੍ਯਾਇ ੪੭
੧੭੯
ਉੂਧਵ ਜੀ ਕੇ ਨਿਕਟ ਆਏ ਰਾਮ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਕਾ ਸੰਗੀ ਜਾਨ ਅਤਿ ਹਿਤ ਕਰ ਮਿਲੇ ਔ ਕੁਸ਼ਲ ਖੇਮ ਪੂਛ ਬੜੇ ਆਦਰ ਮਾਨ ਸੇ ਘਰ ਲਿਵਾਇ ਲੇ ਗਏ ਪਹਿਲੇ ਪਾਂਵ ਪੁਲਵਾਇ ਆਸਨ ਬੈਠਨੇ ਕੋ ਦੀਆ ਪੀਛੇ ਖਟਰਸ ਭੋਜਨ ਬਨਵਾ ਉੂਧਵ ਜੀ ਕੀ ਪਹੁਨਾਈ ਕੀ ਜਬ ਵੇ ਰੁਚਿ ਸੇ ਭੋਜਨ ਕਰ ਚੁਕੇ ਤਬ ਏਕ ਸੁਥਰਾ ਉੱਜਲ ਫੇਨਸੀ ਸੇਜ ਬਿਛਵਾ ਦੀ ਤਿਸਪਰ ਪਾਨ ਖਾਇ ਜਾਇ ਉਨੋਂ ਨੇ ਪੌਢ ਕਰ ਅਤਿ ਸੁਖ ਪਾਯਾ ਔਰ ਮਾਰਗ ਕਾ ਸ਼੍ਰਮ ਸਬ ਗਵਾਯਾ ਕਿਤਨੀ ਏਕ ਬੇਰ ਮੇਂ ਜੋ ਉੂਧਵ ਸੋ ਕੇ ਉਠੇ ਤੋਂ ਨੰਦ ਮਹਿਰ ਉਨਕੇ ਪਾਸ ਜਾ ਬੈਠੇ ਔ ਪੂਛਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਕਹੋ ਊਧਵ ਜੀ ਸੂਰਸੈਨ ਕੇ ਪੁੱਤ੍ਰ ਹਮਾਰੇ ਪਰਮ ਮਿੱਤ੍ਰ ਵਸੁਦੇਵ ਜੀ ਕੁਟੰਬ ਸਹਿਤ ਆਨੰਦ ਸੇ ਹੈਂ ਔ ਹਮ ਸੇ ਕੈਸੀ ਪ੍ਰੀਤ ਰਖਤੇ ਹੈਂ ਯੋਂ ਕਹਿ ਫਿਰ ਬੋਲੇ॥
ਚ: ਕੁਸ਼ਲ ਹਮਾਰੇ ਸਤ ਕੀ ਕਹੋ॥ ਜਿਨ ਕੇ ਸੰਗ ਸਦਾ
ਤੁਮ ਰਹੋ। ਕਬਹੂੰ ਵੇ ਸੁਧਿ ਕਰਤ ਹਮਾਰੀ॥ਉਨ ਬਿਨ
ਦੁਖ ਪਾਵਤ ਹਮ ਭਾਰੀ॥ ਸਬ ਹੀ ਸੋਂ ਆਵਨ ਕਹਿ ਗਏ
॥ ਬੀਤੀ ਅਵਧਿ ਬਹੁਤ ਦਿਨ ਭਏ॥
ਨਿਤ ਉਠ ਯਸੋਧਾ ਹੀ ਬਿਲੋਇ ਮਾਖਨ ਨਿਕਾਲ ਹਰਿ ਕੇ ਲੀਏ ਰਖਤੀ ਹੈ ਉਸਕੀ ਔ ਬ੍ਰਿਜ ਗੋਪੀਯੋਂ ਕੀ ਜੋ ਉਨ ਕੇ ਪ੍ਰੇਮ ਰੰਗ ਮੇਂ ਰੰਗੀ ਹੈਂ ਤਿਨ ਕੀ ਸੁਰਤਿ ਕਭੀ ਕਾਨ੍ਹ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਕਿ ਨਹੀਂ॥
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਸੁਨਾਇ ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਰਾਜਾ ਪਰੀਛਿਤ
