ਧ੍ਯਾਇ ੪੯
੧੮੩
ਇਤਿ ਸ੍ਰੀ ਲਾਲ ਕ੍ਰਿਤੇ ਪ੍ਰੇਮ ਸਾਗਰੇ ਊਧਵ ਬ੍ਰਿੰਦਾਬਨ
ਗਮਨੋ ਸਭ ਚਤ੍ਵਾਰਿੰਸੋ ਅਧ੍ਯਾਇ ੪੭
ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਮੁਨਿ ਬੋਲੇ ਪ੍ਰਿਥਵੀ ਨਾਥ ਜਬ ਊਧਵ ਜੀ ਜਪ ਕਰ ਚੁਕੇ ਤਬ ਨਦੀ ਸੇ ਨਿਕਲ ਬਸਤ੍ਰ ਆਭੂਖਣ ਪਹਿਰ ਰਥ ਪਰ ਬੈਠ ਜੋ ਕਾਲਿੰਦ੍ਰੀ ਤੀਰ ਸੇ ਨੰਦ ਗੇਹ ਕੀ ਓਰ ਚਲੇ ਤੋਂ ਗੋਪੀ ਜੋ ਜਲ ਭਰਨੇ ਕੋ ਨਿਕਲੀ ਥੀਂ ਤਿਨੋਂ ਨੇ ਰਥ ਦੁੂਰ ਸੇ ਪੰਥ ਮੇਂ ਆਤੇ ਦੇਖਾ ਦੇਖਕੇ ਹੀ ਆਪਸ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗੀਂ ਕਿ ਯਿਹ ਰਥ ਕਿਸ ਕਾ ਚਲਾ ਆਤਾ ਹੈ ਇਸੇ ਦੇਖ ਲੋ ਤਬ ਆਗੇ ਪਾਂਵ ਬਢਾਓਂ ਯੋਂ ਸਨ ਉਨਮੇਂ ਜੇ ਕੋਈ ਏਕ ਗੋਪੀ ਬੋਲੀ ਕਿ ਸਖੀ ਕਹੀਂ ਵੁਹੀ ਕਪਟੀ ਅਕਰੂਰ ਕੋ ਨ ਆਯਾ ਹੋਇ ਜਿਸ ਨੇ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਕੋ ਲੇ ਜਾਇ ਮਥੁਰਾ ਮੇਂ ਬਸਾਯਾ ਔ ਕੰਸ ਕੋ ਮਰਵਾਯਾ ਇਤਨਾ ਸੁਨ ਏਕ ਔਰ ਉਨ ਮੇਂ ਸੇ ਬੋਲੀ ਯਿਹ ਬਿਸ੍ਵਾਸ ਘਾਤੀ ਫਿਰ ਕਾਹੇ ਕੋ ਆਯਾ ਏਕ ਬੇਰ ਤੋ ਹਮਾਰੇ ਜੀਵਨ ਮੂਲ ਕੋ ਲੇ ਗਿਆ ਅਬ ਕਿਆ ਜੀਵ ਲੇਗਾ ਮਹਾਰਾਜ ਇਸੀ ਭਾਂਤ ਕੀ ਆਪਸ ਮੇਂ ਅਨੇਕ ਅਨੇਕ ਬਾਤੇਂ ਕਹਿ॥
ਚੌ: ਠਾਢੀ ਭਈਂ ਤਹਾਂ ਬ੍ਰਿਜ ਨਾਰੀ॥ ਸਿਰ ਤੇ ਗਾਗਰਿ
ਧਰੀ ਉਤਾਰੀ॥
ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਜੋ ਰਥ ਨਿਕਟ ਆਯਾ ਤੋ ਗੋਪੀਆਂ ਕੁਛ ਏਕ ਦੂਰ ਸੇ ਊਧਵ ਜੀ ਕੋ ਦੇਖ ਕਰ ਆਪਸਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗੀਂ ਕਿ ਸਖੀ ਯਿਹ ਤੋਂ ਕੋਈ ਸ੍ਯਾਮ ਬਰਣ ਹੈ ਕਮਲ ਨਯਨ ਮੁਕਟ ਸਿਰ ਦੀਏ ਬਨ ਮਾਲ ਹੀਏ ਪੀਤਾਂਬਰ ਪਹਿਨੇ ਪੀਤਪਟ ਓਢੇ
