੧੮੮
ਧ੍ਯਾਇ ੪੮
ਕਿਨ ਲਾਈ॥ ਅਹੋ ਕੌਨ ਯਿਹ ਰੀਤਿ ਚਲਾਈ॥ ਹਮਕੋ
ਨੇਮ ਯੋਗ ਬ੍ਰਤ ਤਏ॥ ਨੰਦ ਨੰਦਨ ਪਦ ਪਰਮਸਨੇਹਾ॥
ਊਧਵ ਤੁਮੇਂ ਸ਼ਕੋ ਲਾਵੈ॥ ਯਹ ਸਬ ਕੁਬਜ਼ਾ ਨਾਚ ਨਚਾਵੈ
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਸੁਨਾਇ ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਮੁਨਿ ਬੋਲੇ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਜਬ ਗੋਪੀਯੋਂ ਕੇ ਮੁਖ ਸੇ ਐਸੇ ਪ੍ਰੇਮ ਸਨੇ ਬਚਨ ਸੁਨੇ ਤਬ ਯੋਗ ਕਹਾ ਔ ਕਹਿਕੇ ਊਧਵ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਪਛਤਾਇ ਸਕੁਚਾਇ ਮੌਨ ਸਾਧ ਸਿਰ ਨਵਾਇ ਰਹਿ ਗਏ ਫਿਰ ਏਕ ਗੋਪੀ ਨੇ ਪੂਛਾ ਕਹੋ ਬਲਭੱਦ੍ਰ ਜੀ ਕੁਸ਼ਲ ਖੇਮ ਸੇ ਹੈਂ ਔਰ ਬਾਲਪਨ ਕੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ਬਿਚਾਰ ਕਭੀ ਵੇ ਭੀ ਹਮਾਰੀ ਸੁਧਿ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਕਿ ਨਹੀਂ॥
ਯਿਹ ਸੁਨ ਉਨਹੀਂ ਮੇਂ ਸੇ ਕਿਸੀ ਔਰ ਗੋਪੀ ਨੇ ਉੱਤਰਦੀਆ ਕਿ ਸਖੀ ਤੁਮ ਤੋ ਹੋ ਅਹੀਰੀ ਗੱਵਾਰੀਂ, ਔਰ ਮਥੁਰਾ ਕੀ ਹੈਂ ਸੁੰਦਰੀ ਨਾਰੀ, ਤਿਨਕੇ ਬਸ ਹੋ ਹਰਿ ਬਿਹਾਰ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਅਬ ਹਮਾਰੀ ਸਰਤ ਕ੍ਯੋਂ ਕਰੇਂਗੇ ਜਦ ਸੇ ਵਹਾਂ ਜਾ ਕੇ ਛਾਏ, ਸਖੀ ਤਦ ਸੇ ਪੀ ਭਏ ਪਰਾਏ, ਜੋ ਪਹਿਲੇ ਹਮ ਐਸਾ ਜਾਨਤੀ ਤੋ ਕਾਹੇ ਕੋ ਜਾਨ ਦੇਖੀਂ ਅਬ ਪਛਤਾਏ ਕੁਛ ਹਾਥ ਨਹੀਂ ਆਤਾ ਇਸ ਸੇ ਉਚਿਤ ਹੈ ਕਿ ਸਬ ਦੁੱਖ ਛੋੜ ਅਵਧਿ ਕੀ ਆਸ ਕਰ ਰਹੀਏ ਕਉਂਕਿ ਜੈਸੇ ਆਠ ਮਹੀਨੇ ਪ੍ਰਿਥ੍ਵੀ ਬਨ ਪਰਬਤ ਮੇਘ ਕੀ ਆਸ ਕੀਏ ਤਪਨ ਸਹਿਤੇ ਹੈਂ ਔਰ ਤਿਨੇਂ ਆਇ ਵੁਹ ਠੰਢਾ ਕਰਤਾ ਹੈ ਉਸ ਹਰਿ ਭੀ ਆਇ ਮਿਲੇਂਗੇ॥
ਚੌ: ਏਕ ਕਹਿਤ ਹਰਿਕੀਨੋ ਕਾਜ॥ ਬੈਰੀ ਮਾਰ੍ਯੋਂ ਲੀਨੋ ਰਾਜ॥ ਕਾਹੇ ਕੋ ਬ੍ਰਿੰਦਾਬਨ ਆਵੈ॥ ਰਾਜ ਛੋੜ ਕ੍ਯੋਂ
