ਧ੍ਯਾਇ ੪੮
੧੮੯
ਗਾਇ ਚਰਾਵੈਂ॥ ਛੋੜਹੁ ਸਖੀ, ਅਵਧਿ ਕੀ ਆਸ॥
ਚਿੰਤਾ ਜੈਹੈ ਭਏ ਨਿਰਾਸ॥ ਏਕ ਤ੍ਰਿਯਾ ਬੋਲੀ ਅਕੁ-
ਲਾਇ॥ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਆਸ ਕ੍ਯੋਂ ਛੋੜੀ ਜਾਇ॥
ਬਨ ਪਰਬਤ ਔਰ ਯਮੁਨਾ ਕੇ ਤੀਰ ਮੇਂ ਜਹਾਂ ਜਹਾਂ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਲਬੀਰ ਨੇ ਲੀਲ੍ਹਾ ਕਰੀ ਹੈ ਵਹੀਂ ਵਹੀਂ ਠੌਰ ਦੇਖ ਸੁਧਿ ਆਤੀ ਹੈ ਖਰੀ ਪ੍ਰਾਣ ਪਤਿ ਹਰਿ ਕੀ ਯੋਂ ਕਹਿ ਫਿਰ ਬੋਲੀ
ਦੋ: ਦੁਖ ਸਾਗਰ ਯਿਹ ਬ੍ਰਿਜ ਭਯੋ, ਨਾਮ ਨਾਵ ਬਿਚ ਧਾਰ
ਬੂਡੈਂ ਬਿਰਹ ਬਿਯੋਗ ਜਲ, ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕਰੇ ਕਬ ਪਾਰ
ਚੋਂ: ਗੋਪੀਨਾਥਕੀ ਕ੍ਯੋਂਸੁਧਿਗਈ॥ ਲਾਜਨਕਛੂਨਾਮਕੀਭਈ
ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਸੁਨ ਊਧਵ ਜੀ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਬਿਚਾਰ ਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਧੰਨ੍ਯ ਹੈਂ ਇਨ ਗੋਪੀਯੋਂ ਕੋ ਔ ਇਨ ਕੀ ਦ੍ਰਿਢਤਾ ਕੋ ਜੋ ਸਰਬਸ ਛੋੜ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਕੇ ਧ੍ਯਾਨਮੇਂਲੀਨ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈਂ ਮਹਾਰਾਜ ਊਧਵ ਜੀ ਤੋ ਉਨ ਕਾ ਪ੍ਰੇਮ ਦੇਖ ਮਨਹੀ ਮਨ ਸਹਾਰਤੇ ਹੀ ਥੇ ਕਿ ਉਸ ਕਾਲ ਸਬ ਗੋਪੀ ਉਠ ਖੜੀ ਹੋਈ ਔਰ ਊਧਵ ਜੀ ਕੋ ਬੜੇ ਆਦਰ ਮਾਨ ਸੇ ਅਪਨੇ ਘਰ ਲਿਵਾਇ ਲੇਗਈਂ ਉਨ ਕੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ਦੇਖ ਇਨੋਂ ਨੇ ਭੀ ਵਹਾਂ ਜਾਇ ਭਜਨ ਕੀਆ ਔ ਬਿਸ੍ਰਾਮ ਕਰ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੀ ਕਥਾ ਸੁਨਾਇ ਉਂਨੇ ਬਹੁਤ ਸੁਖ ਦੀਯਾ ਤਬ ਸਬ ਗੋਪੀ ਊਧਵ ਜੀ ਕੀ ਪੂਜਾ ਕਰ ਬਹੁਤ ਸੀ ਭੇਂਟ ਆਗੇ ਧਰ ਹਾਥ ਜੋੜ ਅਤਿ ਬਿਨਤੀ ਕਰ ਬੋਲੀਂ ਊਧਵ ਜੀ ਤੁਮ ਹਰਿ ਸੇ ਜਾਇ ਕਹੀਯੋ ਕਿ ਨਾਥ ਆਗੇ ਤੁਮ ਬੜੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰਕੇ ਥੇ ਹਾਥ ਪਕੜ ਅਪਨੇ ਸਾਥ ਲੀਏ
