੧੯੦
ਧ੍ਯਾਇ ੪੮
ਫਿਰਤੇ ਕੇ ਅਬ ਠਕੁਰਾਈ ਪਾਈ ਨਗਰ ਨਾਰਿ ਕੁਬਿਜਾਕੇ ਕਹੇ ਯੋਗ ਲਿਖ ਭੇਜਾ ਹਮ ਅਬਲਾ ਅਪਵਿੱਤ੍ਰ ਅਬ ਤਕ ਗੁਰਮੁਖ ਭੀ ਨਹੀਂ ਹੂਈ ਹਮ ਗ੍ਯਾਨ ਕਿਆ ਜਾਨੈਂ॥
ਚੌ: ਉਨ ਸੇ ਬਾਲਪਨ ਕੀ ਪ੍ਰੀਤਿ॥ ਜਾਨੇ ਕਹਾ ਯੋਗ ਕੀ
ਰੀਤਿ॥ ਵੇ ਹਰਿ ਕ੍ਯੋਂ ਨ ਯੋਗ ਦੈ ਜਾਤ॥ ਯਿਹ ਨ
ਸੰਦੇਸੇ ਕੀ ਹੈ ਬਾਤ॥ ਊਧਵ ਯੋਂ ਕਹੀਯੋ ਸਮਝਾਇ॥
ਪ੍ਰਾਣ ਜਾਤ ਹੈਂ ਰਾਖੈ ਆਇ॥
ਮਹਾਰਾਜ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕਹਿ ਸਬ ਗੋਪੀਆਂ ਤੋ ਹਰਿ ਕਾ ਧ੍ਯਾਨ ਕਰ ਮਨ ਮੇਂ ਮਗਨ ਹੋ ਰਹੀ ਔਰ ਊਧਵ ਜੀ ਉਨੇਂ ਦੰਡਵਤ ਕਰ ਵਹਾਂ ਸੇ ਉਠ ਰਥ ਪਰ ਬੈਠ ਗੋਵਰਧਨ ਮੇਂ ਆਏ ਵਹਾਂ ਕਈ ਏਕ ਦਿਨ ਰਹੇ ਫਿਰ ਵਹਾਂ ਸੇ ਜੋ ਚਲੇ ਤੋ ਜਹਾਂ ਜਹਾਂ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਨੇ ਲੀਲ੍ਹਾ ਕਰੀ ਥੀ ਤਹਾਂ ਤਹਾਂ ਗਏ ਔ ਦੋ ਦੋ ਚਾਰ ਚਾਰ ਦਿਨ ਸਬ ਠੌਰ ਰਹੇ॥
ਨਿਦਾਨ ਕਿਤਨੇ ਏਕ ਦਿਵਸ ਪੀਛੇ ਫਿਰ ਬ੍ਰਿੰਦਾਬਨ ਮੇਂ ਆਏ ਔਰ ਨੰਦ ਯਸੋਧਾ ਜੀ ਕੇ ਪਾਸ ਜਾ ਹਾਥ ਜੋੜ ਕਰ ਬੋਲੇ ਕਿ ਆਪ ਕੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ਦੇਖ ਮੈਂ ਇਤਨੇ ਦਿਨ ਬ੍ਰਿਜ ਮੇਂ ਰਹਾ ਅਬ ਆਗ੍ਯਾ ਪਾਉੂਂ ਤੋਂ ਮਥੁਰਾ ਕੋ ਜਾਊਂ ॥
ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਯਸੋਧਾ ਰਾਨੀ ਦੂਧ ਦਹੀ ਮਾਖਨ ਔਰ ਬਹੁਤ ਸੀ ਮਿਠਾਈ ਘਰ ਮੇਂ ਜਾਇ ਲੇ ਆਈ ਔਰ ਊਧਵ ਜੀ ਕੋ ਦੇ ਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੁਮ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਲਰਾਮ ਪਯਾਰੇ ਕੋ ਦੇਨਾ ਔ ਦੇਵਕੀ ਸੇ ਯੋਂ ਕਹਿਨਾ ਕਿ ਮੇਰੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ
