ਧ੍ਯਾਇ ੪੮
੧੯੧
ਬਲਰਾਮ ਕੋ ਭੇਜ ਦੇ ਬਿਰਮਾਇ ਨ ਰੱਖੈਂ ਇਤਨਾ ਸੰਦੇਸਾਕਹਿ ਨੰਦ ਰਾਨੀ ਅਤਿ ਬ੍ਯਾਕੁਲ ਹੋ ਰੋਨੇ ਲਗੀ ਤਬ ਨੰਦ ਜੀ ਬੋਲੇ ਕਿ ਊਧਵ ਜੀ ਹਮ ਤੁਮ ਸੇ ਅਧਿਕ ਕਿਆ ਕਹੈਂ ਆਪ ਤੁਮ ਚਤੁਰ ਗੁਣਵਾਨ ਮਹਾਂ ਗ੍ਯਾਨੀ ਹੋ ਹਮਾਰੀ ਓਰ ਹੋ ਪ੍ਰਭੁ ਸੇ ਐਸੇ ਜਾਇ ਕਹੀਯੋ ਜੋ ਵੇ ਬ੍ਰਿਜਬਾਸ਼ੀਯੋਂ ਕਾ ਦੁਖ ਬਿਚਾਰ ਬੇਗ ਆਇ ਦਰਸ਼ਨ ਦੇ ਔਰ ਹਮਾਰੀ ਸੁਧਿ ਨ ਬਿਸਾਰੇ॥
ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਜਬ ਨੰਦ ਰਾਇ ਨੇ ਆਂਸੂ ਭਰ ਲੀਏ ਔਰ ਜਿਤਨੇ ਬ੍ਰਿਜਬਾਸ਼ੀ ਕਿਆ ਇਸਤ੍ਰੀ ਕਿਆ ਪੁਰਖ ਵਹਾਂ ਖੜੇਥੇ ਸੋ ਭੀ ਸਭ ਲਗੇ ਰੋਨੇ ਕੁਝ ਊਧਵ ਜੀ ਉਨੇ ਸਮਝਾਇ ਬੁਝਾਇ ਆਸਾ ਭਰੋਸਾ ਦੇ ਢਾਢਸ ਬੰਧਾਇ ਬਿਦਾ ਹੋ ਰੋਹਿਣੀ ਕੋ ਸਾਥ ਲੈ ਮਥੁਰਾ ਕੋ ਚਲੇ ਔਰ ਕਿਤਨੀ ਏਕ ਬੇਰ ਮੇਂ ਚਲੇ ਚਲੇ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਕੇ ਪਾਸ ਆ ਪਹੁੰਚੇ॥
ਇਨੇਂ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਲਦੇਵ ਉਠ ਕਰ ਮਿਲੇ ਔ ਬੜੇ ਪ੍ਯਾਰ ਸੇ ਇਨ ਕੀ ਕੁਲ ਖੇਮ ਪੂਛ ਬ੍ਰਿੰਦਾਬਨ ਕੇ ਸਮਾਚਾਰ ਪੂਛਨੇ ਲਗੇ ਕਹੋ ਊਧਵ ਜੀ ਨੰਦ ਯਸੋਧਾ ਸਮੇਤ ਸਬ ਬ੍ਰਿਜਬਾਸ਼ੀ ਆਨੰਦ ਸੇ ਹੈਂ ਔਰ ਕਭੀ ਹਮਾਰੀ ਸੁਰਤ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਕਿ ਨਹੀਂ ਊਧਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਮਹਾਰਾਜ ਬ੍ਰਿਜ ਕੀ ਮਹਿਮਾ ਔ ਬ੍ਰਿਜਬਾਸ਼ੀਯੋਂ ਕਾ ਪ੍ਰੇਮ ਮੁਝ ਸੇ ਕੁਛ ਕਹਾ ਨਹੀਂ ਜਾਤਾ ਉਨ ਕੇ ਤੁਸੀਂ ਪ੍ਰਣ, ਨਿਸ ਦਿਨ ਕਰਕੇ ਵੇ ਤੁਮਾਰਾ ਹੀ ਧ੍ਯਾਨ, ਔ ਐਸੀ ਦੇਖੀ ਗੋਪੀਯੋਂ ਕੀ ਪ੍ਰੀਤਿ, ਜੈਸੇ ਹੋਤੀ ਹੈ ਪੂਰਣ ਭਜਨਕੀ ਰੀਤਿ, ਆਪ ਕਾ ਕਹਾ ਯੋਗ ਕਾ ਉਪਦੇਸ਼ ਜਾ ਸੁਨਾਯਾ ਪਰ
