੧੯੨
ਧ੍ਯਾਇ ੪੯
ਮੈਂਨੇ ਭਜਨ ਕਾ ਭੇਦ ਉਨਹੀਂ ਸੇ ਪਾਯਾ॥
ਇਤਨਾ ਸਮਾਚਾਰ ਕਹਿ ਊਧਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਕਿ ਦੀਨਦਯਾਲ ਮੈਂ ਅਧਿਕ ਕਿਆ ਕਹੂੰ ਆਪ ਅੰਤ੍ਰਯਾਮੀ ਘਟ ਘਟ ਕੀ ਜਾਨਤੇ ਹੈਂ ਥੋੜੇ ਹੀ ਮੇਂ ਸਭੀ ਸਮਝੀਏ ਕਿ ਬ੍ਰਿਜ ਮੇਂ ਕਿਆ ਜੜ ਕਿਆ ਚੈਤੰਨ੍ਯ ਸਬ ਆਪ ਕੇ ਦਰਸ ਪਰਸ ਇਨ ਮਹਾਂ ਦੁਖੀ ਹੈ। ਕੇਵਲ ਅਵਧਿ ਕੀ ਆਸ ਕਰ ਰਹੈਂ॥
ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਜਦ ਦੋਨੋਂ ਭਾਈ ਉਦਾਸਹੋ ਰਹੇ ਤਬ ਊਧਵ ਜੀ ਤੋਂ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਸੇ ਬਿਦਾ ਹੋ ਨੰਦ ਯਸੋਧਾ ਕਾ ਸੰਦੇਸਾ ਵਸੁਦੇਵ ਦੇਵਕੀ ਕੋ ਪਹੁੰਚਾਇ ਅਪਨੇ ਘਰ ਗਏ ਔਰ ਰੋਹਿਣੀ ਜੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਲਰਾਮ ਸੇ ਮਿਲ ਅਤਿ ਆਨੰਦ ਕਰ ਨਿਜ ਮੰਦਿਰ ਮੇਂ ਰਹੀਂ॥
ਇਤਿ ਸ੍ਰੀ ਲਾਲ ਕ੍ਰਿਤੇ ਪ੍ਰੇਮ ਸਾਗਰੇ ਊਧਵ ਗੋਪੀਸੰਬੋਧਨ
ਭ੍ਰਮਰ ਗੀਤ ਅਸ਼ਟ ਚਤ੍ਵਰਿੰਸੋ ਅਧ੍ਯਾਇ ੪੮
ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਮੁਨਿ ਬੋਲੇ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਏਕ ਦਿਨ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਿਹਾਰੀ ਭਗਤ ਹਿਤਕਾਰੀ ਕੁਬਿਜਾ ਕੀ ਪ੍ਰੀਤਿ ਬਿਚਾਰ ਅਪਨਾ ਬਚਨ ਪ੍ਰਤਿਪਾਲਨੇ ਕੋ ਊਧਵ ਕੋ ਸਾਥ ਲੇ ਉਸ ਕੇ ਘਰ ਗਏ॥
ਚੌ: ਜਬ ਕੁਬਿਜਾ ਜਾਨ੍ਯੋ ਹਰਿ ਆਏ॥ ਪਾਵੰਬਰ ਪਾਂਵੜੇ
ਬਿਛਾਏ॥ ਅਤਿ ਆਨੰਦ ਲਏ ਉਠਿ ਆਗੇ॥ ਪੂਰਬ
ਪੁੰਨ੍ਯ ਪੁੰਜ ਸਬ ਜਾਗੇ॥ ਊਧਵ ਕੋ ਆਸਨ ਬੈਠਾਰਿ
॥ ਮੰਦਿਰ ਭੀਤਰ ਧਸੇ ਮੁਰਾਰਿ॥
