ਧ੍ਯਾਇ ੪੯
੧੯੩
ਵਹਾਂ ਜਾਇ ਦੇਖੈਂ ਤੋ ਚਿਤ੍ਰ ਸਾਲਾ ਸੇ ਉਜਲਾ ਬਿਛੌਨਾ ਬਿਛਾ ਹੈ ਉਸ ਪਰ ਏਕ ਫੂਲੋਂ ਸੇ ਸਵਾਰੀ ਅੱਛੀ ਸੇਜ ਬਿਛੀ ਹੈ ਤਿਸੀ ਪਰ ਹਰਿ ਜਾ ਬਿਰਾਜੇ ਔ ਕੁਬਿਜਾ ਏਕ ਓਰ ਮੰਦਰ ਮੇਂ ਸੁਗੰਧ ਓਬਟਨ ਲਗਾਇ ਨ੍ਹਾਇ ਧੋਇ ਕੰਘੀ ਚੋਟੀ ਕਰ ਸੁਥਰੇ ਕਪੜੇ ਗਹਿਨੇ ਪਹਿਰ ਆਪ ਕੋ ਨਖ ਸਿਖ ਸੇ ਸਿੰਗਾਰ ਪਾਨ ਖਾਇ ਸੁਗੰਧ ਲਗਾਇ ਐਸੇ ਸਬ ਚਾਵ ਸੇ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਕੇ ਨਿਕਟ ਆਈ ਕਿ ਜੈਸੇ ਰਤਿ ਅਪਨੇ ਪਤਿ ਕੇ ਪਾਸ ਆਈ ਹੋਇ ਔ ਲਾਜ ਸੇ ਘੂੰਘਟ ਕੀਏ ਪ੍ਰਥਮ ਮਿਲਨ ਕਾ ਭਯ ਉਰ ਲੀਏ ਚੁਪ ਆਪ ਏਕ ਓਰ ਖੜੀ ਹੋ ਰਹੀ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦੁ੍ਰ ਆਨੰਦ ਕੰਦ ਨੇ ਉਸੇ ਹਾਥ ਪਕੜ ਅਪਨੇ ਪਾਸ ਬਿਠਾ ਲੀਆ ਔ ਉਸ ਕਾ ਮਨੋਰਥ ਪੂਰਣ ਕੀਆ॥
ਚੋ: ਤਬ ਉਠ ਊਧਵ ਕੇ ਢਿਗ ਆਏ॥ ਭਈ ਲਾਜ ਹਸ
ਨਯਨ ਨਵਾਏ॥
ਮਹਾਰਾਜ ਯੋਂ ਕੁਬਿਜਾ ਕੋ ਸੁਖ ਦੇ ਊਧਵ ਜੀ ਕੋ ਸਾਥ ਲੇ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਫਿਰ ਅਪਨੇ ਘਰ ਆਏ ਔ ਬਲਰਾਮ ਜੀ ਸੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਭਾਈ ਹਮਨੇ ਅਕ੍ਰੂਰ ਜੀ ਸੇ ਕਹਾ ਥਾ ਕਿ ਤੁਮਾਰਾ ਘਰ ਦੇਖਨੇ ਜਾਏਂਗੇ ਸੋ ਪਹਿਲੇ ਤੋ ਵਹਾਂ ਚਲੀਏ ਪੀਛੇ ਉਨੇ ਹਸਿਤਨਾਪੁਰ ਕੋ ਭੇਜ ਵਹਾਂ ਕੇ ਸਮਾਚਾਰ ਮੰਗਵਾਵੇਂ॥
ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਦੋਨੋਂ ਭਾਈ ਅਕ੍ਰੂਰ ਕੇ ਘਰ ਗਏ ਵੁਹ ਪ੍ਰਭੁ ਕੋ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਅਤਿ ਸੁਖ ਪਾਇ ਪ੍ਰਣਾਮ ਕਰ ਚਰਣ ਰਜ ਸਿਰ ਚੜਾਇ ਹਾਥ ਜੋੜ ਬਿਨਤੀ ਕਰ ਬੋਲਾ ਕ੍ਰਿਪਾਨਾਥ ਆਪਨੇ ਬੜੀ
