੧੯੪
ਧ੍ਯਾਇ ੫੦
ਕ੍ਰਿਪਾ ਕੀ ਜੋ ਆਪ ਦਰਸ਼ਨ ਦੀਆ ਔ ਮੇਰਾ ਘਰ ਪਵਿੱਤ੍ਰ ਕੀਆ ਯਿਹ ਸੁਨ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਬੋਲੇ ਚਚਾ ਇਤਨੀ ਬਡਾਈ ਕ੍ਯੋਂ ਕਰਕੇ ਹੋ ਹਮ ਤੋ ਆਪਕੇ ਲੜਕੇ ਹੈਂ ਯੋਂ ਕਹਿ ਫਿਰ ਸੁਨਾਯਾ ਕਿ ਚਚਾ ਜੀ ਆਪਕੇ ਪੁੰਨ੍ਯ ਸੇ ਅਸਰ ਤੋ ਸਬ ਮਾਰੇ ਗਏ ਪਰ ਏਕ ਹੀ ਚਿੰਤਾ ਹਮਾਰੇ ਜੀ ਮੈਂ ਹੈ ਜੋ ਸੁਨਤੇ ਹੈਂ ਪਾਂਡੁ ਬੈਕੁੰਠ ਸਿਧਾਰੇ ਔ ਦੁਰਯੋਦਨ ਕੇ ਹਾਥ ਸੇ ਪਾਂਚੋ ਭਾਈ ਹੈਂ ਦੁਖੀ ਹਮਾਰੇ॥
ਚੌ: ਕੁੰਤੀ ਫੁਫੂ ਅਧਿਕ ਦੁਖ ਪਾਵੈ॥ ਤੁਮ ਬਿਨ ਜਾਇ
ਕੌਨ ਸਮਝਾਵੈ ॥
ਇਤਨੀਬਾੜਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਅਕ੍ਰੂਰ ਜੀ ਨੇ ਹਰਿ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਆਪ ਇਸ ਬਾਤ ਕੀ ਚਿੰਤਾ ਕੀਜੈ ਮੈਂ ਹਸਿਤਨਾਪੁਰ ਜਾਊਂਗਾ ਔ ਉਨੇਂ ਸਮਝਾਇ ਵਹਾਂ ਕੀ ਸੁਧਿ ਲੇ ਆਊਂਗਾ॥
ਇਤਿ ਸੀ ਲਾਲ ਕ੍ਰਿਤੇ ਪ੍ਰੇਮ ਸਾਗਰੇ ਕੁਬਿਜਾ ਕੇਲ
ਬਰਣਨੋ ਨਾਮ ਏਕੋਨਪੰਚਾਸਤਖੋਂ ਅਧ੍ਯਾਇ ੪੯
ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਮੁਨਿ ਬੋਲੇ ਕਿ ਪ੍ਰਿਥਵੀ ਨਾਥ ਜਬ ਐਸੇ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਨੇ ਅਕ੍ਰੂਰ ਕੇ ਮੁਖ ਸੇ ਸੁਨਾ ਤਬ ਉਨੋਂ ਨੇ ਉਨੇਂ ਪਾਂਡਵੋ ਕੀ ਸੁਧਿ ਲੇਨੇ ਬਿਦਾ ਕੀਆ ਵੇ ਰਥ ਪਰ ਬੈਠ ਚਲੇ ਕਈ ਏਕ ਦਿਨ ਮੇਂ ਮਥੁਰਾ ਸੇ ਹਸਿਤਨਾਪੁਰ ਪਹੁੰਚੇ ਔ ਰਥ ਸੇ ਉਤਰ ਜਹਾਂ ਦੁਰਯੋਧਨ ਅਪਨੀ ਸਭਾ ਮੇਂ ਸਿੰਘਾਸਨ ਪਰ ਬੈਠਾ ਥਾ ਵਹਾਂ ਜਾਇ ਜੁਹਾਰ ਕਰ ਖੜੇ ਹੂਏ ਇਨੇਂ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਦੁਰਯੋਦਨ ਸਭਾ ਸਮੇਤ ਉਠਕਰ ਮਿਲਾ ਔ ਅਤਿ ਆਦਰ ਮਾਨ ਸੇ ਅਪਨੇ ਪਾਸ ਬਿਠਾਇ ਇਨਕੀ ਕੁਸ਼ਲ ਖੇਮ ਪੂਛ ਬੋਲਾ॥
