ਧ੍ਯਾਇ ੫o
੧੯੫
ਚੌ: ਨੀਕੇਸੂਰਸੈਨ ਵਸੁਦੇਵ॥ ਨੀਕੇ ਹੈਂ ਮੋਹਨ ਬਲਦੇਵ
ਉਗ੍ਰਸੈਨ ਰਾਜਾ ਕੇ ਹੇਤ॥ ਨਾਹਨ ਕਾਹੂ ਕੀ ਸੁਧਿ ਲੇਤ
ਪੁੁਤ੍ਰੈਂ ਕਰਤ ਹੈਂ ਰਾਜ॥ ਤਿਨਹਿਨਕਾਹੂਸੋਂ ਹੈਕਾਜ
ਐਸੇ ਜਬ ਦੁਰਯੋਧਨ ਨੇ ਕਹਾ ਤਬ ਅਕ੍ਰੂਰ ਸੁਨ ਚੁਪ ਹੋ ਰਹਾ ਔਰ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਯਿਹ ਪਾਪੀਯੋਂ ਕੀ ਸਭਾ ਹੈ ਮੁਝੇ ਰਹਿਨਾ ਉਚਿਤ ਨਹੀਂ ਕਉਂਕਿ ਜੋ ਮੈਂ ਰਹੂੰਗਾ ਤੋਂ ਯਿਹ ਐਸੀ ਐਸੀ ਅਨੇਕ ਬਾਤੇਂ ਕਹੇਂਗਾ ਸੋ ਮੁਝ ਸੇ ਕਬ ਸੁਨੀ ਜਾਏਂਗੀ ਇਸ ਸੇ ਯਹਾਂ ਰਹਿਨਾ ਭਲਾ ਨਹੀਂ॥
ਯੋਂ ਬਿਚਾਰ ਅਕ੍ਰੂਰ ਜੀ ਵਹਾਂ ਸੇ ਉਠ ਬਿਦੁਰ ਕੋ ਸਾਥ ਲੇ ਪਾਂਡੁ ਕੇ ਘਰ ਗਏ ਤਹਾਂ ਜਾਇ ਦੇਖੈਂ ਤੋ ਕੁੰਤੀ ਪਤਿ ਕੇ ਸੋਚ ਮੇਂ ਮਹਾਂ ਬ੍ਯਾਕੁਲ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ ਉਸ ਕੇ ਪਾਸ ਜਾ ਬੈਠੇ ਔ ਲਗੇ ਸਮਝਾਨੇ ਕਿ ਮਾਈ ਬਿਧਨਾ ਸੇ ਕੁਛ ਕਿਸੀ ਕਾ ਬਸ ਨਹੀਂ ਚਲਤਾ ਔ ਸਦਾ ਕੋਈ ਅਮਰ ਹੋ ਜੀਤਾ ਭੀ ਨਹੀਂ ਰਹਿਤਾ ਦੇਹ ਧਰ ਜੀਵ ਦੁਖ ਸੁਖ ਸਹਿਤਾ ਹੈ ਇਸਮੇਂ ਮਨੁੱਖ੍ਯ ਕੋ ਚਿੰਤਾ ਕਰਨੀ ਉਚਿਤ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂਕਿ ਚਿੰਤਾ ਕੀਏ ਸੇ ਕੁਛ ਹਾਥ ਨਹੀ ਆਤਾ ਕੇਵਲ ਚਿੱਤ ਕੋ ਦੁਖ ਦੇਨਾ ਹੈ॥
ਮਹਾਰਾਜ ਜਬ ਐਸੇ ਸਮਝਾਇ ਬੁਝਾਇ ਅਕ੍ਰੂਰ ਜੀ ਨੇ ਕੁੰਤੀ ਸੇ ਕਹਾ ਤਬ ਵੇ ਸੋਚ ਸਮਝ ਚੁਪ ਹੋ ਰਹੀ ਔਰ ਇਨ ਕੀ ਕੁਸ਼ਲ ਪੂਛ ਬੋਲੀਅਹੋ ਅਕ੍ਰੂਰ ਜੀ ਹਮਾਰੇ ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਔ ਭਾਈ ਬਸੁਦੇਵ ਜੀ ਕੁਟੰਬ ਸਮੇਤ ਭਲੇ ਹੈਂ ਔਰ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਲਰਾਮ ਕਭੀ ਯੂਧਿਸ਼੍ਵਰ, ਭੀਮ, ਅਰਜਨ, ਨੁਕਲ, ਸਹਦੇਵ, ਇਨ ਅਪਨੇ
