੧੯੬
ਧ੍ਯਾਇ ੫o
ਪਾਂਚੋਂ ਭਾਈਯੋਂ ਕੀ ਸੁਧਿ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਯੇ ਤੋ ਯਹਾਂ ਦੁਖ ਸਮੁੱਦ੍ਰ ਮੈਂ ਪੜੇ ਹੈਂ ਵੇ ਇਨ ਕੀ ਰੱਖ੍ਯਾ ਕਬ ਆਇ ਕਰੇਂਗੇ ਹਮ ਸੇ ਅਬ ਤੋ ਇਸ ਅੰਧ ਧ੍ਰਿਤਰਾਸ਼ਟਰ ਕਾ ਦ੍ਵੈਖ ਸਹਾ ਨਹੀਂ ਜਾਤਾ ਕ੍ਯੋਂ ਕਿ ਵੁਹ ਦੁਰਯੋਦਨ ਕੀ ਮਤ ਸੇ ਚਲਤਾ ਹੈ ਇਨ ਪਾਂਚੋਂ ਕੇ ਮਾਰਨੇ ਕੇ ਉਪਾਇ ਮੇਂ ਦਿਨ ਰਾਤ ਰਹਿਣਾ ਹੈ ਕਈ ਬੇਰ ਤੋ ਬਿਖ ਘੋਲ ਦੀਆ ਸੋ ਮੇਰੇ ਭੀਮਸੈਨ ਨੇ ਪੀ ਲੀਆ॥
ਇਤਨਾ ਕਹਿ ਪੁਨਿ ਕੰਤੀ ਬੋਲੀ ਅਹੋ ਅਕ੍ਰੂਰ ਜੀ ਜਬ ਸਬ ਕੌਰਵ ਯੋਂ ਵੈਰ ਕੀਏ ਰਹੇਂ ਤਬ ਯੇਹ ਮੇਰੇ ਬਾਲਕ ਕਿਸ ਕਾ ਮੂੰਹ ਚਹੈਂ ਔ ਮੀਚ ਸੇ ਬਚ ਕੈਸੇ ਹੋਇ ਸ੍ਯਾਨੇ, ਯਹੀ ਦੁਖ ਬੜਾ ਹੈ ਹਮ ਕ੍ਯਾ ਬਖਾਨੇ, ਜੋ ਹਰਣੀ ਝੁੰਡ ਸੇ ਬਿਛੁਰ ਕਰਤੀ ਹੈ ਤ੍ਰਾਸ, ਤੈਸੇ ਮੈਂ ਭੀ ਸਦਾ ਰਹਿਤੀ ਹੂੰ ਉਦਾਸ, ਜਿਨੋਂ ਨੇ ਕੰਸਾਦਿਕ ਅਸੁਰ ਸੰਹਾਰੇ ਸੋਈ ਹੈਂ ਮੇਰੇ ਰਖਵਾਰੇ॥
ਚੌ: ਭੀਮ ਯੁਧਿਸ਼ਟਰ ਅਰਜਨ ਭਾਈ॥ ਇਨ ਕੇ ਦੁਖ ਤੁਮ
ਕਹੀਓ ਜਾਈ॥
ਜਬ ਐਸੇ ਦੀਨ ਹੋ ਕੁੰਤੀ ਨੇ ਕਹੇ ਬੈਨ, ਤਬ ਸੁਨ ਕਰ ਅਕ੍ਰੂਰ ਨੇ ਭਰ ਲੀਏ ਨੈਨ, ਔ ਸਮਝਾ ਕੇ ਕਹਿਨੇ ਲਗ ਕਿ ਮਾਤਾ ਤੁਮ ਕੁਛ ਚਿੰਤਾ ਮਤ ਕਰੋ ਯੇਹ ਜੋ ਪਾਂਚੋਂ ਪੁੱਤ੍ਰ ਤੁਮਾਰੇ ਹੈਂ। ਸੋ ਮਹਾਂਬਲੀ ਯਸ਼ਸ੍ਵੀ ਹੋਂਗੇ ਸ਼ੱਤ੍ਰ ਔ ਦੁਸ਼ਟੋਂ ਕੋ ਮਾਰ ਕਰੇਂਗੇਂ ਨਿਕੰਦ, ਇਨਕੇ ਪੱਖੀ ਹੈਂ ਸ੍ਰੀ ਗੋਬਿੰਦ, ਯੋਂ ਕਹਿ ਫਿਰ ਅਕ੍ਰੂਰ ਜੀ ਬੋਲੇ ਕਿ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਲਰਾਮ ਨੇ ਮੁਝੇ ਯਿਹ ਕਹਿ ਤੁਮਾਰੇ ਪਾਸ ਭੇਜਾ ਹੈ ਕਿ ਫੁਫੂ ਸੇ ਕਹੀਓ ਕਿਸੀ ਬਾਤ ਸੇ ਦੁਖ ਨ ਪਾਵੈ
