੨੦੮
ਧ੍ਯਾਇ ੫੨
ਪੀਤਪਟ ਓਢੇ ਸਬ ਸਿੰਗਾਰ ਕੀਏ ਕਾਲਯਮਨ ਕੇ ਦਲ ਮੇਂ ਜਾਇ ਉਸਕੇ ਸਨਮੁਖ ਹੋ ਨਿਕਲੇ ਵੁਹ ਇਨੇਂ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਅਪਨੇ ਮਨ ਮੇਂ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਹੋ ਨ ਹੋ ਯਹੀ ਕ੍ਰਿਸ਼੍ਨ ਹੈ ਨਾਰਦ ਮੁਨਿ ਨੇ ਜੋ ਚਿੰਨ ਬਤਾਏ ਥੇ ਸੋ ਸਬ ਇਨਮੇਂ ਪਾਏ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਇਸੀਨੇ ਕੰਸਾਦਿ ਅਸੁਰ ਮਾਰੇ ਜਰਾਸੰਧ ਕੀ ਸਬ ਸੈਨਾ ਹਠੀ ਐਸੇ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਬਿਚਾਰ॥
ਚੌ: ਕਾਲਯਮਨ ਯੋਂ ਕਹੈ ਪੁਕਾਰਿ॥ ਕਾਹੇ ਭਾਗੇ ਜਾਤ
ਮੁਰਾਰਿ॥ ਆਇ ਪਰ੍ਯੋ ਅਬ ਮੋ ਸੋਂ ਕਾਮ॥ ਠਾਢੇ ਰਹੋ
ਕਰੋ ਸੰਗ੍ਰਾਮ॥ ਜਰਾਸੰਧ ਹੋ ਨਾਹੀਂ ਕੰਸ॥ ਯਾਦੁਵ
ਕੁਲ ਕੋ ਕਰੋਂ ਵਿਧ੍ਵੰਸ॥
ਹੇ ਰਾਜਾ ਯੋਂ ਕਹਿ ਕਾਲਯਮਨ ਅਤਿ ਅਭਿਮਾਨ ਕਰ ਅਪਨੀ ਸਬ ਸੈਨਾ ਕੋ ਛੋੜਕਰ ਅਕੇਲਾ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਕੇ ਪੀਛੇ ਧਾਯਾ ਪਰ ਉਸ ਮੂਰਖ ਨੇ ਪ੍ਰਭ ਕਾਂ ਭੇਦ ਨ ਪਾਯਾ ਆਗੇ ਆਗੇ ਤੋ ਹਰਿ ਭਾਗੇ ਜਾਤੇ ਥੇ ਔਰ ਏਕ ਹਾਥ ਕੇ ਅੰਤਰ ਸੇ ਪੀਛੇ ਪੀਲੇ ਵੁਹ ਦੌੜਾ ਜਾਤਾ ਥਾ ਨਿਦਾਨ ਭਾਗਤੇ ਭਾਗਹੇ ਜਬ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਨਿਕਲ ਗਏ ਤਬ ਪ੍ਰਭ ਏਕ ਪਹਾੜ ਕੀ ਗੁਫਾ ਮੈਂ ਵੜ ਗਏ ਵਹਾਂ ਜਾ ਦੇਖੇਂ ਤੋ ਏਕ ਪੁਰਖ ਸੋਯਾ ਪੜਾ ਹੈ ਯੇਹ ਝਟ ਅਪਨਾ ਪੀਤਾਂਬਰ ਉਸੇ ਉਢਾਇ ਅਪ ਅਲਗ ਏਕ ਓਰ ਛਿਪ ਰਹੇ ਪੀਛੇ ਸੇ ਕਾਲਯਮਨ ਭੀ ਦੌੜਤਾ ਹਾਂਪਤਾ ਉਸ ਅਤਿ ਅੰਧੇਰੀ ਕੰਦ੍ਰਾ ਮੇਂ ਜਾ ਪਹੁੰਚਾ ਔਰ ਪੀਤਾਂਬਰ ਓੜ੍ਹੇ ਉਸ ਪੁਰਖ ਕੋ ਸੋਤਾ ਦੇਖ ਇਸਨੇ ਜੀ ਮੇਂ ਜਾਨਾ ਕਿ ਯਿਹ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਹੀ ਛਲ
