੨੧੦
ਧ੍ਯਾਇ ੫੨
ਲੀਆ ਔਰ ਜਾਕੇ ਅਸੁਰੋਂ ਸੇ ਯੁੱਧ ਕਰਨੇ ਲਗਾ ਇਸ ਮੇਂ ਲੜਤੇ ਲੜਤੇ ਕਿਤਨੇ ਹੀ ਯੁਗ ਬੀਤ ਗਏ ਤਬ ਦੇਵਤਾਓਂ ਨੇ, ਮੁਚਕੰਦ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਆਪ ਨੇ ਹਮਾਰੇ ਲੀਏ ਬਹੁਤ ਸ੍ਰਮ ਕੀਆ ਅਬ ਕਹੀਂ ਬੈਠ ਬਿਸ੍ਰਰਾਮ ਲੀਜਏ ਔ ਦੇਹ ਕੋ ਸੁਖ ਦੀਜੀਏ॥
ਚੌ: ਬਹੁਤ ਦਿਨਨ ਕੀਨੋ ਸੰਗ੍ਰਾਮ॥ ਗਯੋ ਕੁਟੰਬ ਰਾਜ
ਧਨ ਧਾਮ॥ ਰਹ੍ਯੋ ਨ ਕੋਉੂ ਤਹਾਂ ਤਿਹਾਰੋ॥ ਤਾਂਤੇ ਅਬ
ਨਿਜ ਘਰ ਪਗ ਧਾਰੋ॥
ਔਰ ਜਹਾਂ ਤੁਮਾਰਾ ਮਨ ਮਾਨੇ ਤਹਾਂ ਜਾਓ ਯਿਹ ਸੁਨ ਮੁਚਕੰਦ ਨੇ ਦੇਵਤਾਓਂ ਸੇ ਕਹਾ ਕ੍ਰਿਪਾਨਾਥ ਮੁਝੇ ਕਹੀਂ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰ ਐਸੀ ਏਕਾਂਤ ਠੌਰ ਬਤਲਾਈ ਕਿ ਜਹਾਂ ਜਾਇ ਮੈਂ ਨਿਸਿ੍ਚੰਤਾਈ ਸੇ ਸੋਉੂਂ ਜੋ ਕੋਈ ਨ ਜਗਾਵੇ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋ ਦੇਵਤਾਓਂ ਨੇ ਮੁਚਕੰਦ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਆਪ ਧੌਲਾ ਗਿਰਿ ਪਰਬਤ ਕੀ ਕੰਦਰਾ ਮੇਂ ਜਾਇ ਸਯਨ ਕੀਜੀਏ ਵਹਾਂ ਤੁਝੇ ਕੋਈ ਨ ਜਗਾਵੇਗਾ ਔਰ ਜੋ ਕੋਈ ਜਾਨੇ ਅਨਜਾਨੇ ਵਹਾ ਜਾਕੇ ਤੁਮੇਂ ਜਗਾਵੇਗ ਵੁਹ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਤੁਮਾਰੀ ਦਿਸ਼ਿ੍ਟ ਸੇ ਜਲ ਬਲ ਰਾਖ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ॥
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਸੁਨਾਇ ਸ੍ਰੀ ਸਕਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਰਾਜਾ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਐਸੇ ਦੇਵਤਾਓਂ ਸੇ ਵਰ ਪਾਇ ਮੁਚਕੰਦ ਉਸ ਗੁਫਾ ਮੇਂ ਰਹਾ ਥਾ ਇਸ ਸੇ ਉਸਕੀ ਦਿਸ਼ਿ੍ਟ ਪੜਤੇ ਹੀ ਕਾਲ ਯਮਨ ਜਲ ਕਰ ਛਾਰ ਹੋ ਗਿਆ ਆਗੇ ਕਰੁਨਾ ਨਿਧਾਨ ਕਾਨ੍ਹ
