੨੧੨
ਧ੍ਯਾਇ ੫੨
ਚੌ: ਕਰਤ ਕਰਮ ਸਬ ਸੁਖਕੇ ਹੇਤ॥ ਤਾਂਤੇ ਭਾਰੀ ਦੁਖ ਸਹਿ ਲੇਤ
ਦੋਹਰਾ ਚੁਭੇ ਹਾਡ ਜ੍ਯੋਂ ਸ੍ਯਾਨ ਮੁਖ, ਰੁਧਿਰ ਚਚੋਰੇ ਆਪ
ਜਾਨਤ ਤਾਹੀਂ ਤੇ ਚੁਅਤ, ਸੁਖ ਮਾਨਤ ਸੰਤਾਪ
ਔ ਮਹਾਰਾਜ ਜੋ ਇਸ ਸੰਸਾਰ ਮੈਂ ਆਯਾ ਹੈ ਜੋ ਗ੍ਰਹਿ ਰੂਪੀ ਅੰਧ ਕੂਪ ਸੇ ਬਿਨ ਆਪ ਕੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਨਿਕਲ ਨਹੀਂ ਸਕਤਾ ਇਸ ਸੇ ਮੁਝੇ ਭੀ ਚਿੰਤਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਕੈਸੇ ਗ੍ਰਹਿ ਰੂਪ ਕੂਪ ਸੇ ਨਿਕਲੂੰਗਾ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਜੀ ਬੋਲੇ ਸੁਨ ਮੁਚਕੰਦ ਬਾਤ ਤੋ ਐਸੀ ਹੈ ਜੈਸੇ ਤੂੰ ਨੇ ਕਹੀ ਪਰ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਤਰਨੇ ਕਾ ਉਪਾਇ ਬਤਾਇ ਦੇਤਾ ਹੂੰ ਜੋ ਤੂੰ ਕਰ ਤੈਂਨੇ ਰਾਜ ਪਾਇ ਭੂਮਿ ਧਨ ਇਸਤ੍ਰੀ ਕੇ ਲੀਏ ਅਧਿਕ ਅਧਰਮ ਕੀਏ ਹੈਂ ਸੋ ਬਿਨ ਤਪ ਕੀਏ ਨ ਛੂਟੇਂਗੇ ਇਸ ਸੇ ਉੱਤਰ ਦਿਸਾ ਮੇਂ ਜਾਇ ਤਪੱਸ੍ਯਾ ਕਰ ਯਿਹ ਅਪਨੀ ਦੇਹ ਛੋੜ ਫਿਰ ਰਿਖਿ ਕੇ ਘਰ ਜਨਮ ਲੇਗਾ ਤਬ ਤੂੰ ਮੁਕਤਿ ਪਦਾਰਥ ਪਾਵੇਗਾ ਮਹਾਰਾਜ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਜੋਂ ਮਚਕੰਦ ਨੇ ਸੁਨੀ ਤੋਂ ਜਾਨਾਕਿ ਅਬ ਕਲਿਯੁਗ ਆਯਾ ਯਹ ਸਮਝ ਪ੍ਰਭੁ ਸੇ ਬਿਦਾ ਹੋ ਦੰਡਵਤ ਕਰ ਪ੍ਰਕਰਮਾ ਦੇ ਮੁਚਕੰਦ ਤੋ ਬੱਦ੍ਰੀਨਾਥ ਕੋ ਗਿਆ ਅੋੌ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਨੇ ਮਥੁਰਾ ਮੇਂ ਆਇ ਬਲਰਾਮ ਜੀ ਸੇ ਕਹਾ॥
ਚੌ: ਕਾਲਯਮਨ ਕੋ ਕੀਯੋ ਨਿਕੰਦ॥ ਬੱਦਰੀ ਬਨ ਪਰਿਯੋ
ਮੁਚਕੰਦ॥ ਕਾਲਯਮਨ ਕੀ ਸੈਨਾ ਘਨੀ॥ ਤਿਨ ਘੇਰੀ
ਮਥੁਰਾ ਆਪਨੀ॥ ਆਵਹੁ ਮਹਾਂ ਮਲੇਛਨ ਮਾਰੈਂ॥
ਸਕਲ ਭੂਮਿ ਕੋ ਭਾਰ ਉਤਾਰੈਂ॥
ਐਸੇ ਕਹਿ ਹਲਧਰ ਕੋ ਸਾਥ ਲੇ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਮਥੁਰਾ
