ਧ੍ਯਾਇ ੫੩
੨੨੫
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਵੁਹ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਬੋਲਾ ਅੱਛਾ ਤੁਮ ਸੰਦੇਸਾ ਕਹੋ ਮੈਂ ਲੇ ਜਾਊਂਗਾ ਔ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਕੋ ਸੁਨਾਊਂਗਾ ਵੇ ਕ੍ਰਿਪਾ ਨਾਥ ਹੈਂ ਜੋ ਕ੍ਰਿਪਾ ਕਰ ਮੇਰੇ ਸੰਗ ਆਵੇਂਗੇ ਤੋ ਲੇ ਆਊਂਗਾ ਇਤਨਾ ਬਚਨ ਜੋ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਕੇ ਮੁਖ ਸੇ ਨਿਕਲਾ ਤੋ ਹੀਂ ਰੁਕਮਣੀ ਜੀ ਨੇ ਏਕ ਪਾਤੀ ਪ੍ਰੇਮਰੰਗ ਰਾਤੀ ਲਿਖ ਉਸ ਹਾਥ ਦੀ ਔਰ ਕਹਾ ਕਿ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਆਨੰਦ ਕੰਦ ਕੋ ਪਾਤੀ ਦੇ ਮੇਰੀ ਓਰ ਸੋ ਕਹੀਯੋ ਕਿ ਉਸ ਦਾਸੀ ਨੇ ਕਰਿ ਜੋੜ ਅਤਿ ਬਿਨਤੀ ਕਰ ਕਹਾ ਹੈ ਜੋ ਆਪ ਅੰਤ੍ਰਯਾਮੀ ਹੈਂ ਘਟ ਘਟ ਕੀ ਜਾਨਤੇ ਹੈਂ ਅਧਿਕ ਕਿਆ ਕਹੂੰਗੀ ਮੈਂਨੇ ਤਮਾਰੀ ਸ਼ਰਣ ਲੀ ਹੈ ਅਬ ਮੇਰੀ ਲਾਜ ਤੁਮੇਂ ਹੈ ਜਿਸ ਮੇਂ ਰਹੇ ਸੋ ਕੀਜੈ ਔਰ ਇਸ ਦਾਸੀ ਕੋ ਆਇ ਬੇਗ ਦਰਸ਼ਨ ਦੀਜੈ॥
ਮਹਾਰਾਜ ਐਸੇ ਕਹਿ ਸੁਨ ਜਬ ਰੁਕਮਣੀ ਜੀ ਨੇ ਉਸ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਕੋ ਬਿਦਾ ਕੀਆ ਤਬ ਵੁਹ ਪ੍ਰਭੁ ਕਾ ਧ੍ਯਾਨ ਕਰ ਨਾਮ ਲੇਤਾ ਦ੍ਵਾਰਕਾ ਕੋ ਚਲਾ ਔਰ ਹਰ ਇੱਛਾ ਸੇ ਬਾਤ ਕੇ ਕਹਿਤੇ ਜਾ ਪਹੁੰਚਾ ਵਹਾਂ ਜਾਇ ਦੇਖਾ ਤੋਂ ਸਮੁੰਦ੍ਰ ਕੇ ਬੀਚ ਵੁਹ ਪੁਰੀ ਹੈ ਜਿਸ ਤੋਂ ਹੀ ਚਹੁੰ ਓਰ ਬੜੇ ਬੜੇ ਪਰਬਤ ਔ ਬਨ ਉਪਬਨ ਸ਼ੋਭਾ ਦੇ ਰਹੇ ਹੈਂ ਤਿਸ ਮੇਂ ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਕੇ ਪਸ਼ੁ ਪੰਖੀ ਬੋਲ ਰਹੇ ਹੈਂ ਔਰ ਨਿਰਮਲ ਜਲ ਭਰੇ ਸੁਥਰੇ ਸਰੋਵਰ ਬਨ ਮੇਂ ਕਮਲ ਡਹ ਡਹਾਯ ਰਹੇ ਉਨ ਪਰ ਭੌਰੋਂ ਕੇ ਝੁੰਡ ਕੇ ਝੁੰਡ ਗੂੰਜ ਰਹੇ ਔ ਤਿਸ ਪੈ ਹੰਸ ਸਾਰਸ ਆਦਿ ਪੰਖੀ ਕਲੋਲੇਂ ਕਰ ਰਹੇ ਕੋਸੋਂ ਤਕ ਅਨੇਕ ਅਨੇਕ ਪ੍ਰਕਾਰ ਕੇ ਫਲ ਫੂਲੋਂ ਕੀ ਬਾੜੀਆਂ ਚਲੀ ਗਈ ਹੈਂ
