੨੨੬
ਧ੍ਯਾਇ ੫੩
ਤਿਨ ਕੀ ਬਾਤੋਂ ਪਹਿ ਪਨਬਾੜੀਆਂ ਲਹਿਲਹਾ ਰਹੀ ਹੈ ਘਾਵਲੀ ਇਦਾਰੋਂ ਪਰ ਖੜੇ ਮੀਠੇ ਮਿਠੇ ਸੁਰੋਂ ਸੇ ਗਾਇ ਗਾਇ ਮਾਲੀ ਰਹੇਂਟ ਪਰੋਹੇ ਚਲਾਏ ਚਲਾਏ ਊਂਚੇ ਨੀਚੇ ਨੀਰ ਸੀਂਚ ਰਹੇ ਹੈਂ ਔਰ ਪਨਘਟੋਂ ਪਰ ਪਨਹਾਰੀਯੋਂ ਕੇ ਠਠ ਕੇ ਠਨ ਲਗੇ ਹੂਏ ਹੈਂ॥
ਯਹ ਛਬ ਨਿਰਖ ਹਰਖ ਵੁਹ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਜੋਂ ਵਹਾਂ ਅਯਾ ਤੋਂ ਦੇਖਤਾ ਕਿਆ ਹੈ ਕਿ ਨਗਰ ਕੇ ਚਾਰੋਂ ਓਰ ਅਤਿ ਊਂਚਾ ਕੋਟ ਉਸ ਮੇਂ ਚਾਰ ਫਾਟਕ ਤਿਨ ਮੇਂ ਕੰਚਨ ਖਚਿਤ ਜੜਾਊ ਕਿਵਾੜ ਲਗੇ ਹੂਏ ਹੈਂ ਔ ਪੁਰੀ ਕੇ ਭੀਤਰ ਚਾਂਦੀ ਸੋਨੇ ਕੇ ਮਣਿ ਮਯ ਪਚਖਨੇ ਸੱਤਖ਼ਨੇ ਮੰਦਿਰ ਊਚੇ ਐਸੇ ਕਿ ਅਕਾਸ਼ ਸੇ ਬਾਤੇ ਕਰੇਂ ਜਗ ਮਗਾਇ ਰਹੇ ਹੈਂ ਤਿਨ ਕੇ ਕਲਸ ਕਲਸਿਆਂ ਬਿਜਲੀ ਸੀ ਚਮਕਤੀ ਹੈਂ ਬਰਣ ਬਰਣ ਕੀ ਧ੍ਵਜਾ ਪਤਾਕਾ ਫਹਿਰਾਇ ਰਹੀ ਹੈਂ ਖਿੜਕੀ ਝਰੋਖੋਂ ਮੋਖੋਂ ਜਾਲੀਯੋਂ ਸੇ ਸੁਗੰਧ ਕੀ ਲਪਟੇ ਆਇ ਰਹੀ ਹੈਂ ਦ੍ਵਾਰ ਦ੍ਵਾਰ ਸਪੱਲਵ ਕੇਲੇ ਕੇ ਖੰਭ ਔ ਕੰਚਨ ਕਲਸ ਭਰੇ ਧਰੇ ਹੈਂ ਤੋਰਣ ਬੰਦਨਵਾਰੇਂ ਬੰਧੀ ਹੂਈ ਹੈਂ ਔਰ ਘਰ ਘਰ ਆਨੰਦ ਕੇ ਬਾਜਨ ਬਜ ਰਹੇ ਹੈਂ ਠੌਰ ਠੌਰ ਕਥਾ ਪੁਰਾਣ ਔ ਹਰਿ ਚਰਚਾ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ ਅਠਾਰਹ ਬਰਣ ਸੁਖ ਚੈਨ ਸੇ ਬਾਸ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਸੁਦਰਸ਼ਨ ਚੱਕ੍ਰ ਪੁਰੀ ਕੀ ਰੱਖ੍ਯਾ ਕਰਤਾ ਹੈ॥
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਸੁਨਾਇ ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਕਿ ਰਾਜਾ ਐਸੀ ਜੋ ਸੁੰਦਰ ਸੁਹਾਵਨੀ ਦ੍ਵਾਰਕਾ ਪੁਰੀ ਤਿਸੇ ਦੇਖਤਾ ਦੇਖਤਾ ਵੁਹ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਰਾਜਾ ਉਗ੍ਰਸੈਨ ਕੀ ਸਭਾ ਮੇਂ ਜਾ ਖੜਾ ਹੂਆ ਔਰ ਅਸੀਸ ਕਰ ਵਹਾਂ ਇਸਨੇ ਪੂਛਾ ਕਿ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਕਹਾਂ
