ਧ੍ਯਾਇ ੫੩
੨੨੭
ਬਿਰਾਜਤੇ ਹੈਂ ਤਬ ਕਿਸੀ ਨੇ ਕਿਸੇ ਹਰਿ ਕਾ ਮੰਦਿਰ ਬਤਾਇ ਗਿਆਨ ਯਿਹ ਜੋ ਦ੍ਵਾਰ ਪਰ ਜਾਇ ਖੜਾ ਹੂਆ ਤੋਂ ਦ੍ਵਾਰਪਾਲੋਂ ਨੇ ਇਸੇ ਦੇਖ ਦੰਡਵਤ ਕਰ ਪੂਛਾ॥
ਚੌ: ਕੋ ਹੌ ਆਪ ਕਹਾਂਤੇ ਆਏ॥ ਕੌਨ ਦੇਸ਼ ਕੀ ਪਾਤੀ ਲਾਏ॥ ।
ਯਿਹ ਬੋਲਾ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਨੂੰ ਕੁੰਡਿਨਪੁਰ ਕਾ ਰਹਿਨੇ ਵਾਲਾ ਰਾਜਾ ਭੀਸ਼ਮਕ ਕੀ ਕੰਨ੍ਯਾ ਰੁਕਮਣੀ ਉਸ ਕੀ ਚਿੱਠੀ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਕੋ ਦੇਨੇ ਆਯਾ ਹੂੰ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਪੌਰੀਯੋਂ ਨੇ ਕਹਾ ਮਹਾਰਾਜ ਆਪ ਮੰਦਿਰ ਮੇਂ ਪਧਾਰੀਏ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਸੌਂਹੀ ਸਿੰਘਾਸਨ ਬਿਰਾਜਤੇ ਹੈਂ ਯਿਹ ਬਚਨ ਸਨ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਜੋਂ ਭੀਤਰ ਗਿਆ ਤੋਂ ਹਰਿ ਨੇ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਸਿੰਘਾਸਨ ਸੇ ਉਤਰ ਵੰਡਵਤ ਕਰ ਅਤਿ ਆਦਰਮਾਨ ਕੀਆ ਔਰ ਸਿੰਘਾਸਨ ਪਰ ਬਿਠਾਇ ਚਰਣ ਧੋਇ ਚਰਣਾਮ੍ਰਿਤ ਲੀਆ ਔਰ ਐਸੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨੇ ਲਗੇ ਜੈਸੇ ਕੋਈ ਅਪਨੇ ਈਸ਼੍ਵਰ ਕੀ ਸੇਵਾ ਕਰੇ ਨਿਦਾਨ ਪ੍ਰਭੁ ਨੇ ਸੁਗੰਧ ਉਬਟਨ ਲਗਾਇ ਨ੍ਹਲਾਇ ਧੁਲਾਇ ਪਹਿਲੇ ਤੋਂ ਉਸੇ ਖਟਰਸ ਭੋਜਨ ਕਰਵਾਇ ਪੀਛੇ ਬੀੜਾ ਦੇ ਕੇਸਰ ਚੰਦਨ ਸੇ ਚਰਚ ਫੂਲੋਂ ਕੀ ਮਾਲਾ ਪਹਿਰਾਇ ਮਣਿ ਮਯ ਮੰਦਿਰ ਮੇਂ ਲੇ ਜਾਇ ਏਕ ਸੁਥਰੇ ਜੜਾਉੂ ਛਪਰਖਟ ਮੇਂ ਲਿਟਾਯਾ ਮਹਾਰਾਜ ਵੁਹ ਭੀ ਬਾਟ ਕਾ ਹਾਰਾ ਥਕਾ ਤੋ ਥਾ ਹੀ ਲੇਟਤੇ ਹੀ ਸੁਖ ਪਾਇ ਸੋ ਗਿਆ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਣਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਕਿਤਨੀ ਏਕ ਬੇਰਤਕ ਤੋਂ ਮਨ ਕੀ ਬਾਤੇਂ ਸੁਨਨੇ ਕੀ ਅਭਿਲਾਖਾ ਕੀਏ ਵਹਾਂ ਬੈਠੇ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਕਹਿਤੇ ਰਹੇ ਕਿ ਅਬ ਉਠੇ ਅਬ ਉਠੇ ਨਿਦਾਨ ਜਬ ਦੇਖਾ ਕਿ ਨ
