੨੨੮
ਧ੍ਯਾਇ ੫੩
ਉਠਾ ਤਬਆਤੁਰ ਹੋ ਉਸ ਕੇ ਪੈਤਾਨੇ ਬੈਠ ਲਗੇ ਪਾਂਵ ਦਾਬਨੇ ਇਸਮੇਂ ਇਸ ਕੀ ਨੀਂਦ ਟੂਟੀ ਤੋ ਵਹ ਉਠ ਬੈਠਾ ਤਬ ਹਰਿ ਨੇ ਉਸ ਕੀ ਖੇਮ ਕੁਸ਼ਲ ਪੂਛ ਪੂਛਾ॥
ਚੌ: ਨੀਕੋ ਰਾਜ ਦੇਸ਼ ਤੁਮ ਤਨੋ॥ ਹਮ ਸੇਂ ਭੇਦ ਕਹੋ ਅਪਨੋ
ਕੌਨ ਕਾਜ ਇਤ ਆਵਨ ਭਯੋ॥ ਦਰਸ ਦਿਖਾਇ ਹਮੈਂ
ਸੁਖ ਦਯੋ॥
ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਬੋਲਾ ਕਿ ਕ੍ਰਿਪਾ ਨਿਧਾਨ ਆਪ ਮਨ ਦੇ ਸੁਨੀਏ ਮੈਂ ਅਪਨੇ ਆਨੇ ਕਾ ਕਾਰਣ ਕਹਿਤਾ ਹੂੰ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਕੁੰਡਨਿਪੁਰ ਕੇ ਰਾਜਾ ਭੀਸ਼ਮਕ ਕੀ ਕੰਨ੍ਯਾ ਨੇ ਜਬ ਸੇ ਆਪ ਕਾ ਨਾਮ ਔਗੁਣ ਸੁਨਾਹੈ ਤਭੀਸੇ ਵੁਹ ਨਿਸ ਦਿਨ ਤੁਮਾਰਾ ਧ੍ਯਾਨ ਕੀਏ ਰਹਿਤੀ ਹੈ ਔ ਚਰਣ ਕਮਲ ਕੀ ਸੇਵਾ ਕੀਆ ਚਾਹਤੀ ਥੀ ਔਰ ਸੰਯੋਗ ਭੀ ਆਇ ਬਨਾ ਥਾ ਪਰ ਬਾਤ ਬਿਗੜ ਗਈ ਪ੍ਰਭੁ ਬੋਲੇ ਸੋ ਕਿਆ ਬ੍ਰਾਹਮਣ ਨੇ ਕਹਾ ਦੀਨ ਦਯਾਲ ਏਕ ਦਿਨ ਰਾਜਾ ਭੀਸ਼ਮਕ ਨੇ ਅਪਨੇ ਸਬ ਕੁਟੰਬ ਔ ਸਭਾ ਕੇ ਲੋਗੋਂ ਕੋ ਬੁਲਾਇ ਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਭਾਈਯੋ ਕੰਨ੍ਯਾ ਬ੍ਯਾਹਨ ਯੋਗ ਭਈ ਅਬ ਇਸਕੇ ਲੀਏ ਬਰ ਠਹਿਰਾਯਾ ਚਾਹੀਏ ਇਤਨਾ ਬਚਨ ਰਾਜਾ ਕੇ ਮੁੱਖ ਸੇ ਨਿਕਲਤੇ ਹੀ ਉਨ੍ਹੋਂ ਨੇ ਅਨੇਕ ਅਨੇਕ ਰਾਜਾਯੋਂ ਕਾ ਕੁਲ ਗੁਣ ਨਾਮ ਔ ਪਰਾਕ੍ਰਮ ਕਹਿ ਸੁਨਾਯਾ ਪਰ ਇਨਕੇ ਮਨ ਮੇਂ ਨਾ ਆਯਾ ਤਬ ਰੁਕਮ ਕੇਸ ਨੇ ਆਪ ਕਾ ਨਾਮੁ ਲੀਆ ਤੋਂ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋ ਰਾਜਾ ਨੇ ਉਸਕਾ ਕਹਿਨਾ ਮਾਨ ਲੀਆ ਔਰ ਸਬ ਸੇ ਕਹਾਕਿ ਭਾਈਯੋ ਮੇਰੇ ਮਨ ਮੇਂ ਤੋਂ ਇਸ ਕੀ ਬਾਤ ਪੱਥਰ ਕੀ ਲਕੀਰ ਹੋ ਚੁਕੀ ਤੁਮ
