ਧ੍ਯਾਇ ੫੪
੨੩੯
ਹੈ ਜਿਸ ਮੇਂ ਰਹੇ ਜੋ ਕਰੀਏਗਾ ਆਗੇ ਪਹਿਰ ਦਿਨ ਚਢੇ ਸਖੀ ਸਹੇਲੀ ਔ ਕੁਟੰਬ ਕੀ ਇਸਤ੍ਰੀਆਂ ਆਈਂ ਉਨੋਂ ਨੇ ਆਤੇ ਹੀ ਪਹਿਲੇ ਦੋ ਆਂਗਨ ਮੇਂ ਗਜ ਮੋਤੀਯੋਂ ਕਾ ਚੌਕ ਪੁਰਵਾਇ ਕੰਚਨ ਕੀ ਜੜਾਊ ਚੌਕੀ ਬਿਛਵਾਇ ਤਿਸ ਪਰ ਰੁਕਮਣੀ ਕੋ ਬਿਠਾਇ ਸਾਤ ਸੁਹਾਗਨੋਂ ਸੇ ਤੇਲ ਚਢਵਾਯਾ ਪੀਛੇ ਸੁਗੰਧ ਉਬਟਨ ਲਗਾਇ ਨੁਲ੍ਹਾਇ ਧੁਲਾਇ ਉਸੇ ਸੋਲਹ ਸਿੰਗਾਰ ਕਰਵਾਇ ਬਾਰਹ ਅਭੁਖਣ ਪਹਿਰਾਇ ਊਪਰਾਤਾ ਚੋਲਾ ਉਢਾਇ ਬੱਨੀ ਬਨਾਇ ਬਿਠਾਯਾ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਘੜੀ ਚਾਰ ਏਕ ਦਿਨ ਪਿਛਲਾ ਰਹਿ ਗਿਆ ਉਸ ਕਾਲ ਰੁਕਮਣੀ ਬਾਲ ਅਪਨੀ ਸਬ ਸਖੀ ਸਹੇਲੀਯੋਂ ਕੋ ਸਾਥ ਲੇ ਬਾਜੇ ਗਾਜੇ ਸੇ ਦੇਵੀ ਕੀ ਪੂਜਾ ਕਰਨੇ ਕੋ ਚਲੀ ਤੋ ਰਾਜਾ ਭੀਸ਼ਮਕ ਨੇ ਅਪਨੇ ਲੋਗ ਰਖਵਾਲੀ ਕੋ ਉਸਕੇ ਸਾਥ ਕਰ ਦੀਏ॥
ਯੇਹ ਸਮਾਚਾਰ ਪਾਇ ਕਿ ਰਾਜ ਕੰਨ੍ਯਾ ਨਗਰ ਕੇ ਬਾਹਰ ਦਵੀ ਪੂਜਨੇ ਚਲੀ ਹੈ ਰਾਜਾ ਸਿਸੁਪਾਲ ਨੇ ਭੀ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਕੇ ਡਰ ਸੇ ਅਪਨੇ ਬੜੇ ਬੜੇ ਰਾਵਤ ਸਾਵੰਤ ਸੂਰਬੀਰ ਯੋਧਾਓਂ ਕੋ ਬੁਲਾਇ ਸਬ ਭਾਂਤਿ ਊਚ ਨੀਚ ਸਮਝਾਇ ਬੁਝਾਇ ਰੁਕਮਣੀ ਜੋ ਕੀ ਚੌਕਸੀ ਕੋ ਭੇਜ ਦੀਆ ਵੇ ਭੀ ਆਇ ਅਪਨੇ ਅਸਤ੍ਰ ਸ਼ਸਤ੍ਰ ਸੰਭਾਲ ਰਾਜ ਕੰਨ੍ਯਾ ਕੇ ਸੰਗ ਹੋ ਲੀਏ ਉਸ ਬਿਰੀਆਂ ਰੁਕਮਈ ਜੀ ਸਬ ਸਿੰਗਾਰ ਕੀਏ ਸਖੀ ਸਹੇਲੀਯੋਂ ਕੇ ਝੁੰਡ ਕੇ ਝੁੰਡ ਲੀਏ ਅੰਤਰਪਟ ਕੀ ਓਟ ਮੇਂ ਔਰ ਕਾਲੇ ਕਾਲੇ ਰਾਖਸੋਂ ਕੇ ਕੋਟ ਮੇਂ ਜਾਤੇ ਐਸੀ ਸ਼ੋਭਾ ਇਮਾਨ ਲਗਤੀ ਥੀ ਕਿ ਜੈਸੇ
