ਧ੍ਯਾਇ ੫੪
੨੪੧
ਨਹੀਂ ਜਾਤੀ ਆਗੇ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਕੋ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਸਬ ਰਖਵਾਲੇ ਮੂਲੇ ਸੇ ਖੜੇ ਹੋ ਰਹੇ ਔ ਅੰਤਰਪਟ ਉਨਕੇ ਹਾਥ ਸੇ ਛੂਟ ਪੜਾ ਇਸਮੇਂ ਮੋਹਿਨੀ ਰੂਪ ਸੇ ਰੁਕਮਣੀ ਜੀ ਕੋ ਜੋਂ ਉਨੋਂ ਨੇ ਦੇਖਾ ਤੋਂ ਔਰ ਭੀ ਮੋਹਿਤ ਹੋ ਐਸੇ ਸਿਥਿਲ ਹੂਏ ਕਿ ਤਿਨੇਂ ਅਪਨੇ ਤਨ ਮਨ ਕੀ ਭੀ ਸੁਧ ਨ ਥੀ
ਸੋ: ਭ੍ਰਿਕੁਟੀ ਧਨੁਸ ਚਢਾਇ, ਅੰਜਨ ਕਰਣੀ ਪਨਚਕੈ॥
ਲੋਚਨ ਬਾਣ ਚਲਾਇ, ਮਾਰੈ ਪੈ ਜੀਵਤ ਰਹੈ॥
ਮਹਾਰਾਜ ਉਸ ਕਾਲ ਸਬ ਰਾਖਸ ਤੋ ਚਿੱਤ੍ਰ ਕੇ ਸੇ ਕਢੇ ਖੜੇ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਰਹੇ ਔ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਚੰਦ੍ਰ ਸਬ ਕੇ ਬੀਚ ਰੁਕਮਣੀ ਕੇ ਪਾਸ ਰਥ ਬਢਾਇ ਜਾਇ ਖੜੇ ਹੂਏ ਪ੍ਰਾਣਪਤਿ ਕੋ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਉਸਨੇ ਹੀ ਸਕੁਚ ਕਰ ਮਿਲਨੇ ਕੋ ਜੋ ਹਾਥ ਬਢਾਯਾ ਤੋ ਪ੍ਰਭੁ ਨੇ ਬਾਏਂ ਹਾਥ ਸੇ ਉਠਾਇ ਉਸੇ ਰਥ ਪਰ ਬੈਠਾਯਾ॥
ਚੌ: ਕਾਂਪਤ ਗਾਤ ਸਕੁਚ ਮਨ ਭਾਰੀ॥ ਛਾਡ ਸਬਨ ਹਰਿ
ਸੰਗ ਸਿਧਾਰੀ॥ ਜ੍ਯੋਂ ਬੈਰਾਗੀ ਛਾਡੇ ਗੇਹ॥ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ
ਚਰਣ ਸੋਂ ਕਰੈ ਸਨੇਹ॥
ਮਹਾਰਾਜ ਰੁਕਮਣੀ ਜੀ ਨੇ ਤੋ ਜਪ ਤਪ ਬ੍ਰਤ ਪੁੰਨ੍ਯ ਕੀਏ ਕਾ ਫਲ ਪਾਯਾ ਔ ਪਿਛਲਾ ਦੁੱਖ ਸਬ ਗਵਾਯਾ ਬੈਰੀ ਅਸਤ੍ਰ ਸ਼ਸਤ੍ਰ ਲੀਏ ਖੜੇ ਮੁਖ ਦੇਖਤੇ ਰਹੇ ਪ੍ਰਭੁ ਉਸਕੇ ਬੀਚ ਸੇ ਰੁਕਮਣੀ ਕੋ ਲੇ ਐਸੇ ਚਲੇ ਕਿ॥
ਦੋ: ਜ੍ਯੋਂ ਵੁਹ ਝੁੰਡਨਿ ਸ੍ਯਾਰ ਕੇ, ਪਰੇ ਸਿੰਘ ਵਿਚ ਆਏ॥
ਅਪਨੋ ਭੱਖਣ ਲੇਇਕੈ, ਚਲੈ ਨਿਡਰ ਘਹਰਾਇ॥
