ਧ੍ਯਾਇ ੫੫
੨੪੩
ਯਾਦਵ ਫਿਰ ਸਨਮੁਖ ਹੂਏ ਔਰ ਲਗੇ ਦੋਨੋਂ ਓਰ ਸੇ ਸ਼ਸਤ੍ਰ ਚਲਨੇ ਉਸ ਕਾਲ ਰੁਕਮਣੀ ਬਾਲ ਅਤਿ ਭਯਮਾਨ ਘੁੰਘਟ ਕੀ ਓਟ ਕੀਏ ਆਂਸੂ ਭਰ ਭਰ ਲੰਬੀ ਸਾਂਸੇ ਲੇਤੀ ਥੀ ਔ ਪ੍ਰੀਤਮ ਕਾ ਮੁੱਖ ਨਿਰਖ ਨਿਰਖ ਮਨ ਹੀ ਮਨ ਬਿਚਾਰ ਕਰ ਯੋਂ ਕਹਿਤੀ ਥੀ ਕਿ ਯੇਹ ਮੇਰੇ ਲੀਏ ਇਤਨਾ ਦੁੱਖ ਪਾਤੇ ਹੈਂ ਅੰਤ੍ਰਯਾਮੀ ਪ੍ਰਭੁ ਰੁਕਮਣੀ ਕੇ ਮਨ ਕਾ ਭੇਦ ਜਾਨ ਬੋਲੇ ਕਿ ਸੁੰਦਰੀ ਤੂੰ ਕਿਉਂ ਡਰਤੀ ਹੈ ਤੇਰੇ ਦੇਖਦੇ ਹੀ ਦੇਖਦੇ ਸਬ ਅਸੁਰ ਦਲ ਕੋ ਮਾਰ ਭੂਮਿ ਕਾ ਭਾਰ ਉਤਾਰਤਾ ਹੂੰ ਤੂੰ ਅਪਨੇ ਮਨ ਮੇਂ ਕਿਸੀ ਬਾਤ ਕੀ ਚਿੰਤਾ ਮਤ ਕਰ, ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਕਹਿ ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਬੋਲੇ ਕੀ ਰਾਜਾ ਉਸ ਕਾਲ ਦੇਵਤਾ ਅਪਨੇ ਅਪਨੇ ਬਿਆਨੋਂ ਮੇਂ ਬੈਠੇ ਆਕਾਸ਼ ਸੇ ਦੇਖਤੇ ਕ੍ਯਾ ਹੈਂ ਕਿ॥
ਦੋ: ਯਾਦਵ ਅਸੁਰਨ ਸੋਂ ਲੜਤ, ਹੋਤ ਮਹਾਂ ਸੰਗ੍ਰਾਮ॥
ਠਾਢੇ ਦੇਖਤ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਹੈਂ, ਯੁੱਧ ਕਰਤ ਬਲਰਾਮ॥
ਮਾਰੂ ਬਾਜਤਾ ਹੈ ਕੜਖੇਤ ਕੜਖਾ ਗਾਤੇ ਹੈਂ ਚਾਰਣ ਯਸ਼ ਬਖਾਨਤੇ ਹੈਂ ਅਸ੍ਵਪਤਿ ਅਸ੍ਵਪਤਿ ਸੇ ਗਜਪਤਿ ਗਜਪਤਿ ਸੇ ਰਥੀ ਰਥੀ ਸੇ ਪੈਦਲ ਪੈਦਲ ਸੇ ਭਿੜ ਰਹੇ ਹੈਂ ਇਧਰ ਉਧਰ ਕੇ ਸੂਰਬੀਰ ਪਿਲ ਪਿਲ ਕੇ ਹਾਥ ਮਾਰਤੇ ਹੈਂ ਔ ਕਾਇਰ ਖੇਤ ਛੋੜ ਅਪਨਾ ਜੀ ਲੇ ਭਾਗਤੇ ਹੈਂ ਘਾਇਲ ਖੜੇ ਝੂਮਤੇ ਹੈਂ ਕਬੰਧ ਹਾਥ ਮੇਂ ਤਰਵਾਰ ਲੀਏ ਚਾਰੋਂ ਓਰ ਘੂਮਤੇ ਹੈਂ ਔਰ ਲੋਥ ਪਰ ਲੋਥ ਗਿਰਤੀ ਹੈ ਤਿਨ ਸੇ ਲੋਹੂ ਕੀ ਨਦੀ ਬਹਿ ਚਲੀ ਹੈ ਇਸ ਸੇ ਜਹਾਂ ਤਹਾਂ ਹਾਥੀ ਜੋ ਮਰੇ ਪੜੇ ਹੈਂ ਸੋ ਟਾਪੂ ਸੇ ਜਨਾਤੇ ਹੈਂ ਔ
