੨੪੪
ਧ੍ਯਾਇ ੫੫
ਸੂੜੈਂ ਮਗਰ ਸੀ ਮਹਾਦੇਵ ਭੂਤ ਪ੍ਰੇਤ ਪਿਸਾਚ ਸੰਗ ਲੀਏ ਸਿਰ ਚੁਨ ਚੁਨ ਮੁੰਡ ਮਾਲ ਬਨਾਇ ਬਨਾਇ ਪਹਿਨਤੇ ਹੈਂ ਔ ਗਿੱਧ ਸ੍ਯਾਲ, ਕੂਕਰ ਆਪਸਮੇਂ ਲੜ ਲੜ ਲੋਥੇਂ ਖੈਂਚ ਖੈਂਚ ਲਾਤੇ ਹੈਂ ਔਰ ਫਾੜ ਫਾੜ ਖਾਤੇ ਹੈਂ ਕਊਏ ਆਖੇਂ ਨਿਕਾਲ ਨਿਕਾਲ ਧੜੋਂ ਸੇ ਲੇ ਜਾਤੇ ਹੈਂ ਨਿਦਾਨ ਦੇਵਤਾਓਂ ਕੋ ਦੇਖਦੇ ਹੀ ਦੇਖਤੇ ਬਲਰਾਮ ਜੀ ਨੇ ਸਬ ਅਸੁਰ ਦਲ ਯੋਂ ਕਾਟ ਡਾਲਾਕਿ ਜੋਂ ਕਿਸਾਨ ਖੇਤੀ ਕਾਟ ਡਾਲੇ ਆਗੇ ਜਰਾਸੰਧ ਔ ਸਿਸੁਪਾਲ ਸਬ ਦਲ ਕਟਾਇ ਕਈ ਏਕ ਘਾਇਲ ਸੰਗ ਲੀਏ ਭਾਗ ਕੋ ਏਕ ਠੌਰ ਖੜੇ ਰਹੇ ਤਹਾਂ ਸਿਸੁਪਾਲ ਨੇ ਬਹੁਤ ਅਛਤਾਇ ਪਛਤਾਇ ਸਿਰ ਦੁਲਾਇ ਜਰਾਸੰਧ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਅਬ ਤੋ ਅਪਯਸ਼ ਪਾਇ ਔਰ ਕੁਲ ਕੋ ਕਲੰਕ ਲਗਾਇ ਸੰਸਾਰ ਮੇਂ ਜੀਨਾ ਉਚਿਤ ਨਹੀਂ ਇਸ ਸੇ ਜੋ ਆਪ ਆਗ੍ਯਾ ਦੇਂਤੋ ਮੈਂ ਰਣ ਮੇਂ ਜਾ ਲੜ ਮਰੂੰ॥
ਚੌ: ਨਾਤਰ ਹੌਂ ਕਰਿ ਹੌੰ ਬਨਵਾਸ॥ ਲੇਉਂ ਯੋਗ ਛਾਡੋਂ ਸਬ
ਆਸ॥ ਗਈ ਆਨ ਪਤ ਅਬ ਕ੍ਯੋ ਜੀਜੈ॥ ਰਾਖ ਪ੍ਰਾਨ
ਅਪਯਸ਼ ਕ੍ਯੋਂ ਲੀਜੈ॥
ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਸੁਨ ਜਰਾਸੰਧ ਬੋਲਾ ਕਿ ਮਹਾਰਾਜ ਆਪ ਗ੍ਯਾਨਵਾਨ ਹੈਂ ਸਬ ਬਾਤੋਂ ਮੇਂ ਤੁਮੇਂ ਮੇਂ ਕ੍ਯਾ ਸਮਝਾਊਂ ਜੋ ਗ੍ਯਾਨੀ ਪੁਰਖ ਹੈਂ ਸੋ ਹੂਈ ਬਾਤ ਕਾ ਸੋਚ ਨਹੀਂ ਕਰਤੇ ਕ੍ਯੋਂਕਿ ਭਲੇ ਬੁਰੇ ਕਾ ਕਰਤਾ ਔਰ ਹੀ ਹੈ ਮਨੁੱਖ੍ਯ ਕਾ ਕੁਛ ਬਸ ਨਹੀਂ ਯਿਹ ਪਰਬਸ ਪਰਾਧੀਨ ਹੈ ਜੈਸੇ ਕਾਠ ਕੀ ਪੁਤਲੀ ਕੋ ਨਟੂਵਾਂ ਜੋ ਨਚਾਤਾ ਹੈ ਤੋਂ ਨਾਚਤੀ ਹੈ ਐਸੇ ਹੀ ਮਨੁੱਖ੍ਯ ਕਰਤਾ ਕੇ ਬਸ
