ਧ੍ਯਾਇ ੫੫
੨੪੭
ਉਨ ਬਾਣੋਂ ਕੋ ਆਤੇ ਦੇਖ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਚੰਦ੍ਰ ਨੇ ਬੀਚ ਹੀ ਕਾਟਾ ਫਿਰ ਰੁਕਮਨੇ ਔਰ ਬਾਣ ਚਲਾਏ ਪ੍ਰਭੁ ਨੇ ਵੇ ਭੀ ਕਾਟ ਗਿਰਾਏ ਔ ਅਪਨਾ ਧਨੁਖ ਸੰਭਾਲ ਕਈ ਏਕ ਬਾਣ ਐਸੇ ਮਾਰੇ ਕਿ ਰਥ ਕੇ ਘੋੜੇਂ ਸਮੇਤ ਸਾਰਥੀ ਉੜ ਗਿਆ ਔਰ ਧਨੁਖ ਉਸਕੇ ਹਾਥ ਸੇ ਕਟ ਨੀਚੇ ਗਿਰਾ ਪੁਠਿ ਜਿਤਨੇ ਆਯੁਧ ਉਸਨੇ ਲੀਏ ਹਰਿ ਨੇ ਸਬ ਕਾਟ ਕਾਟ ਗਿਰਾ ਦੀਏ ਤਬ ਤੋ ਵੁਹ ਅਤਿ ਝੁੰਝਲਾਇ ਫਰੀਖਾਂਡਾ ਉਠਾਇ ਰਥ ਜੇ ਕੂਦ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਚੰਦ੍ਰ ਕੀ ਓਰ ਯੋਂ ਝਪਟਾ ਕਿ ਜੈਸੇ ਬਾਵਲਾ ਗੀਦੜ ਗਜ ਪਰ ਆਵੈ ਕੈਜੋਂ ਪਤੰਗ ਦੀਪਕ ਪਰ ਧਾਵੈ ਨਿਦਾਨ ਜਾਤੇ ਹੀ ਉਸਨੇ ਹਰਿ ਕੇ ਰਥ ਪਰ ਏਕ ਗਦਾ ਚਲਾਈ ਕਿ ਪ੍ਰਭੁ ਨੇ ਉਸੇ ਪਕੜ ਬਾਂਧਾ ਔ ਚਾਹਾ ਕਿ ਮਾਰੇਂ ਇਸਮੇਂ ਰੁਕਮਣੀ ਜੀ ਬੋਲੀਂ॥
ਚੋ: ਮਾਰੋ ਮਤ ਭੱਯਾ ਹੈ ਮੇਰੋ॥ ਛਾਡੋ ਨਾਥ ਤਿਹਾਰੋ ਚੇਰੋ॥
ਮੂਰਖ ਅੰਧਕਹਾ ਯਿਹ ਜਾਨੈ॥ ਲਛਮੀ ਕੰਤਹਿ ਪਾਮਰ
ਮਾਨੈ॥ ਤੁਮ ਯੋਗੇਸ਼੍ਵਰ ਆਦਿ ਅਨੰਤ॥ ਭਗਤ ਹੇਤੁ
ਪ੍ਰਗਟਤ ਭਗਵੰਤ॥ ਯਿਹ ਜੜ ਕਹਾਂ ਤੁਮੈਂ ਪਹਿਚਾਨੈ
॥ ਦੀਨਦਯਾਲੁ ਕ੍ਰਿਪਾਲੁ ਬਖਾਨੈ॥
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਕਹਿ ਫਿਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗੀ ਕਿ ਸਾਧੁ ਜੜ ਔ ਬਾਲਕ ਕਾ ਅਪਰਾਧ ਮਨ ਮੇਂ ਨਹੀਂ ਲਾਤੇ ਜੈਸੇ ਕਿ ਸਿੰਘ ਸ੍ਵਾਨ ਕੇ ਭੌਂਕਨੇ ਪਰ ਧ੍ਯਾਨ ਨਹੀਂ ਕਰਤਾ ਔ ਜੋ ਤੁਮ ਇਸੇ ਮਾਰੋਗੇ ਤੋ ਹੋਗਾ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਕੋ ਸ਼ੋਕ, ਯਿਹ ਕਰਨਾ ਤੁਮੇਂ ਨਹੀਂ ਹੈ ਯੋਗ, ਜਿਸ ਠੌਰ ਤੁਮਾਰੇ ਚਰਣ ਪੜਤੇ ਹੈਂ ਤਹਾਂ ਕੇ ਸਬ ਪ੍ਰਾਣੀ
