੨੫੦
ਧ੍ਯਾਇ ੫੫
ਲੇਖੇ ਦੇਹ ਕੀ ਪਤ ਗਈ ਕਛ ਜੀਵ ਕੀ ਨਹੀਂ॥
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਕਹਿ ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦੇਵ ਜੀ ਨੇ ਰਾਜਾ ਪਰੀਛਿਤ ਹੋ ਸੇ ਕਹਾ ਕਿ ਧਰਮਾਵਤਾਰ ਜਬ ਬਲਰਾਮ ਜੀ ਨੇ ਐਸੇ ਰੁਕਮਣੀ ਕੋ ਸਮਝਾਯਾ ਤਬ॥
ਦੋ: ਸੁਨਿ ਸੁੰਦਰਿ ਮਨ ਸਮਝ ਕੈ, ਕੀਏ ਜੇਠ ਕੀ ਲਾਜ
ਸੈਨ ਮਾਹਿ ਪਿਯ ਕੋ ਕਹਿਤ, ਹਾਂਕਹੁ ਰਥ ਬ੍ਰਿਜ ਰਾਜ
ਚੌ: ਘੁੰਘਟ ਓਟ ਬਦਨ ਕੀ ਕਰੈ॥ ਮਧੁਰ ਬਚਨ ਹਰਿ ਸੋਂ
ਉਚਰੈ॥ ਸਨਮੁਖ ਠਾਢੇ ਹੈਂ ਬਲਦਾਉ॥ ਅਹੋਕੰਤਰਥ
ਬੇਗ ਚਲਾਉ॥
ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਸ੍ਰੀ ਰੁਕਮਣੀ ਜੀ ਕੇ ਮੁਖ ਸੇ ਨਿਕਲਤੇ ਹੀ ਇਧਰ ਤੋ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਚੰਦ੍ਰ ਜੀ ਨੇ ਰਥ ਦ੍ਵਾਰਕਾ ਕੀ ਓਰ ਹਾਂਕਾ ਔਰ ਉਧਰ ਰੁਕਮ ਆਪਨੇ ਲੋਗੋਂ ਮੇਂ ਜਾਇ ਅਤਿ ਚਿੰਤਾ ਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਮੈਂ ਕੁੰਡਿਨਪੁਰ ਸੇ ਯਿਹ ਪੈਜ ਕਰਕੇ ਆਯਾ ਥਾ ਕਿ ਅਭੀ ਜਾਇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਬਲਰਾਮ ਕੋ ਸਬ ਯਦੁ ਬੰਸੀਯੋਂ ਸਮੇਤ ਮਾਰ ਰੁਕਮਣੀ ਕੋ ਲੇ ਆਉੂਂਗਾ ਸੋ ਮੇਰਾ ਪ੍ਰਣ ਪੂਰਾ ਨ ਹੂਆ ਔਰ ਉਲਟੀ ਅਪਨੀ ਪਤ ਖੋਈ ਅਬ ਜੀਤਾ ਨ ਰਹੂੰਗਾ ਇਸ ਦੇਸ਼ ਔ ਗ੍ਰਿਹਸਥਾਸ਼੍ਰਮ ਕੋ ਛੋੜ ਬੈਰਾਗੀ ਹੋ ਕਹੀਂ ਜਾਇ ਮਰੂੰਗਾ॥
ਜਬ ਰੁਕਮ ਨੇ ਐਸੇ ਕਹਾ ਤਬ ਉਸਕੇ ਲੋਗੋਂ ਮੇਂ ਸੇ ਕੋਈ ਬੋਲਾ ਮਹਾਰਾਜ ਤੁਮ ਮਹਾਬੀਰ ਹੋ ਔ ਬੜੇ ਪ੍ਰਤਾਪੀ ਤੁਮਾਰੇ ਹਾਥ ਸੇ ਜੋ ਵੇ ਜੀਤੇ ਬਚ ਗਏ ਸੋ ਉਨਕੇ ਭਲੇ ਦਿਨ ਥੇ ਅਪਨੇ
