ਧ੍ਯਾਇ ੫੫
੨੫੧
ਪ੍ਰਾਰਬਧ ਕੇ ਬਲ ਸੇ ਨਿਕਲ ਗਏ ਨਹੀਂ ਤੋ ਆਪਕੇ ਸਨਮੁਖ ਹੋ ਸ਼ਤ੍ਰ ਜੀਤਾ ਕਬ ਬਚਸਕਤਾ ਹੈ ਤੁਮ ਅਗ੍ਯਾਨ ਹੋ ਐਸੀ ਬਾਤ ਕ੍ਯੋਂ ਬਿਚਾਰਤੇ ਹੋ ਕਭੀ ਹਾਰ ਹੋਤੀ ਹੈ ਕਭੀ ਜੀਤ, ਪਰ ਸੂਰ ਬੀਰੋਂ ਕਾ ਧਰਮ ਹੈ ਜੋ ਸਾਹਸ ਨਹੀਂ ਛੋੜਤੇ ਭਲਾ ਰਿਪੁ ਆਜ ਬਚ ਗਿਆ ਫਿਰ ਮਾਰ ਲੇਂਗੇ ਮਹਾਰਾਜ ਜਦ ਯੋਂ ਉਸਨੇ ਰੁਕਮ ਕੋ ਸਮਝਾਯਾ ਤਦ ਵੁਹ ਯਿਹ ਕਹਿਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਸੁਨੋ॥
ਚੌ: ਹਾਰ੍ਯੋ ਤਨ ਸੋਂ ਔ ਪਤਿ ਗਈ॥ ਮੇਰੇ ਮਨ ਅਤਿ ਲੱਜਾ
ਭਈ॥ ਜਨਮ ਨ ਹੌਂ ਕੁੰਡਿਨਪੁਰ ਜਾਊਂ॥ ਬਰਨ ਔਰ
ਹੀ ਗਾਂਵ ਬਬਾਊਂ॥ ਯੋਂ ਕਹਿ ਉਨ ਇਕ ਨਗਰ
ਬਸਾਯੋ॥ ਸੁਤ ਦਾਰਾ ਧਨ ਤਹਾਂ ਮੰਗਾਯੋ॥ ਕੋਤਾ ਧਰ੍ਯੋ
ਭੋਜਕਟ ਨਾਮ॥ ਐਸੋ ਰੁਕਮ ਬਸਾਯੋ ਗ੍ਰਾਮ॥
ਮਹਾਰਾਜ ਇਧਰ ਤੋ ਰੁਕਮ ਰਾਜਾ ਭੀਸ਼ਮਕ ਸੇ ਬੈਰ ਕਰ ਵਹਾਂ ਰਹਾ ਔਰ ਇਧਰ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਔ ਬਲਦੇਵ ਜੀ ਚਲੇ ਚਲੇ ਦ੍ਵਾਰਕਾ ਕੇ ਨਿਕਟ ਆਇ ਪਹੁੰਚੇ॥
ਚ: ਉੜੀ ਰੇਣੁ ਆਕਾਸ਼ ਜੁ ਛਾਈ॥ ਤਬ ਹੀ ਪੁਰ ਬਾਸਿਨ
ਸੁਧ ਪਾਈ॥
ਦੋ: ਆਵਤ ਹਰਿ ਜਾਨ੍ਯੋ ਜਬਹਿ, ਰਾਖ੍ਯੋ ਨਗਰ ਬਨਾਇ
ਸ਼ੋਭਾ ਭਈ ਤਿਹੁ ਲੋਕ ਕੀ, ਕਹੀ ਕੌਨ ਪੈ ਜਾਇ
ਉਸ ਕਾਲ ਘਰ ਘਰ ਮੰਗਲਾਚਾਰ ਹੋ ਰਹਾ ਦ੍ਵਾਰ ਦ੍ਵਾਰ ਕੇਲੇ
ਕੇ ਖੰਭ ਗੜੇ ਕੰਚਨ ਕਲਸ ਸਜਲ ਸਪੱਲਵ ਧਰੇ ਧ੍ਵਜਾ ਪਤਾਕਾ
ਫਹਿਰਾਇ ਰਹੀਂ ਤੋਰਣ ਬੰਦਨਵਾਰੇਂ ਬੰਧੀ ਹੂਈਂ ਔ ਪ੍ਰਤਿ ਹਾਟ
