ਧ੍ਯਾਇ ੫੬
੨੫੫
ਸਮਾਧਿ ਖੁਲ੍ਹ ਗਈ ਤੋ ਬਿਚਾਰ ਕਰਨੇ ਲਗੇ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਕਿ ਮਨਸਿਜ ਬਸੰਤ ਰਿਤੁ ਰਚੇ ਪਰਬਤ ਪਰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੈ ਇਸਕਾ ਅਹੰਕਾਰ ਜਾਨ ਕਾਮ ਕੋ ਭਸਮ ਕਰ ਡਾਲਾ॥
ਦੋ: ਕਾਮ ਬਲੀ ਜਬ ਸ਼ਿਵ ਦਹ੍ਯੋ, ਤਬ ਰਤ ਧਰਤ ਨ ਧੀਰ
ਪਤਿ ਬਿਨ ਰਤਿ ਤਲਫਤ ਖੜੀ, ਬਿਹਬਲ ਬਿਕਲ ਸਰੀਰ
ਚੋਂ: ਕਾਮ ਨਾਰਿ ਅਤਿ ਲੋਟਤ ਫਿਰੈ॥ ਕੰਤ ਕੰਤ ਕਹਿ ਛਿਤ
ਭੁਜ ਭਰੈ॥ ਪਿਯ ਬਿਨ ਤਿਯਾ ਦੁਖੀ ਅਤਿ ਜਾਨ॥ ਤਬ
ਬੋਲੇ ਸ਼ਿਵ ਕ੍ਰਿਪਾ ਨਿਧਾਨ॥
ਕਿ ਹੇ ਰਤਿ ਤੂੰ ਚਿੰਤਾ ਮਤ ਕਰ ਤੇਰਾ ਪਤਿ ਅਨੰਗ ਹੋ ਸਕੋ ਬ੍ਯਾਪੇਗਾ ਔਰ ਜਿਸ ਭਾਂਤ ਤੁਝੇ ਮਿਲੇਗਾ ਸੋ ਸੁਨ ਮੇਂ ਕਹਿਤਾ ਹੂੰ ਕਿ ਪਹਿਲੇ ਤੋ ਵੁਹ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਚੰਦ੍ਰ ਕੇ ਘਰ ਮੇਂ ਜਨਮਲੇਗਾ ਔਰ ਉਸਕਾ ਨਾਮ ਪ੍ਰਦ੍ਯੁਮਨ ਹੋਗਾ ਪੀਛੇ ਉਸੇ ਸੰਬਰ ਲੇ ਜਾਇ ਸਮੁੰਦ੍ਰ ਮੇਂ ਬਹਾਵੇਗਾ ਫਿਰ ਵੁਹ ਮਤਸ੍ਯ ਕੇ ਪੇਟ ਮੇਂ ਹੋ ਸੰਬਰ ਦੀ ਕੀ ਰਸੋਈ ਮੇਂ ਆਵੇਗਾ ਤੂੰ ਵਹੀਂ ਜਾਇ ਕੇ ਰਹੁ ਜਬ ਵੁਹ ਆਵੇ ਉਸੇ ਲੇ ਪਾਲੀਯੋ ਵੁਹ ਸੰਬਰ ਕੋ ਮਾਰ ਤੁਝੇ ਸਾਥ ਲੇ ਦ੍ਵਾਰਕਾ ਸੁਖ ਸੇ ਜਾਇ ਬਸੇਗਾ ਮਹਾਰਾਜ॥
ਚ: ਜਬ ਮਹੇਸ਼ ਯੋਂ ਰਤਿ ਸਮਝਾਈ॥ ਤਬ ਤਨ ਧਰ ਸੰਬਰ
ਘਰ ਆਈ॥ ਸੁੰਦਰਿ ਬੀਚ ਰਸੋਈ ਰਹੈ॥ ਨਿਸ ਦਿਨ
ਮਾਰਗ ਪਿਯ ਕੋ ਚਹੈ॥
ਇਤਨੀ ਕਥਾ ਕਹਿ ਸ੍ਰੀ ਸੁਕਦਵਜੀ ਬੋਲੇ ਕਿ ਰਾਜਾ ਉਧਰ ਰਤਿ ਤੋਂ ਪਿਯ ਕੇ ਮਿਲਨੇ ਕੀ ਆਸ ਕਰ ਯੋਂ ਰਹਿਨੇ ਲਗੀ
