ਧ੍ਯਾਇ ੫੬
੨੫੭
ਜੋਂ ਬਾਲਕ ਪਰ ਸੇ ਰੁਕਮਣੀ ਜੀ ਕਾ ਹਾਥ ਅਲਗ ਹੂਆ ਤੋਂ ਅਸੁਰ ਅਪਨੀ ਮਾਯਾ ਫੈਲਾਇ ਉਸੇ ਉਠਾਇ ਐਸੇ ਲੇ ਆਯਾ ਕਿ ਜਿਤਨੀ ਇਸਤ੍ਰੀਆਂ ਵਹਾਂ ਬੈਠੀ ਥੀਂ ਉਨ ਮੇਂ ਸੇ ਕਿਸੀ ਨੇ ਨ ਦੇਖਾ ਨ ਜਾਨਾ ਕਿ ਕੌਨ ਕਿਸ ਰੂਪ ਸੇ ਆਯਾ ਕਿਉਂਕਰ ਉਠਾਇ ਲੇ ਗਿਆ ਬਾਲਕ ਕੋ ਆਗੇ ਨ ਦੇਖ ਕਰ ਰੁਕਮਣੀ ਜੀ ਅਤਿ ਘਬਰਾਈਂ ਔਰ ਰੋਨੇ ਲਗੀ ਉਨਕੇ ਰੋਨੇ ਕਾ ਸ਼ਬਦ ਸੁਨ ਸਬ ਯਦੁਬੰਸੀ ਕਿਆ ਇਸਤ੍ਰੀ ਕਿਆ ਪੁਰਖ ਘਿਰ ਆਏ ਔਰ ਅਨੇਕ ਪ੍ਰਕਾਰ ਕੀ ਬਾਤੇਂ ਕਹਿਕਰ ਚਿੰਤਾ ਕਰਨੇ ਲਗੇ॥
ਇਸੀ ਬੀਚ ਨਾਰਦ ਜੀ ਨੇ ਆਇ ਸਬਕੋ ਸਮਝਾਇਕਰ ਕਹਾ ਕਿ ਤੁਮ ਬਾਲਕ ਕੇ ਜੀਨੇ ਕੀ ਕੁਛ ਭਾਵਨਾ ਮਤ ਕਰੋ ਉਸੇ ਕਿਸੀ ਬਾਤ ਕਾ ਡਰ ਨਹੀਂ ਵੁਹ ਕਹੀਂ ਜਾਇ ਪਰ ਉਸੇ ਕਾਲ ਨਹੀਂ ਬ੍ਯਾਪੇਗਾ ਔਰ ਬਾਲਪਨ ਬ੍ਯਤੀਤ ਕਰ ਏਕ ਸੁੰਦਰੀ ਨਾਰੀ ਸਾਥ ਲੀਏ ਤੁਮੇਂ ਆਇ ਮਿਲੇਗਾ ਮਹਾਰਾਜ ਐਸੇ ਸਬ ਯਦੁਬੰਸੀਯੋਂ ਕੋ ਭੇਦ ਬਤਾਇ ਸਮਝਾਇ ਬੁਝਾਇ ਨਾਰਦ ਮੁਨਿ ਜਬ ਬਿਦਾ ਹੂਏ ਤਬ ਵੇ ਭੀ ਸੋਚ ਸਮਝ ਸੰਤੋਖ ਕਰ ਰਹੇ॥ ਅਬ ਆਗੇ ਕਥਾ ਸੁਨੀਏ ਕਿ ਸੰਬਰ ਪ੍ਰਦ੍ਯੁਮਨ ਕੋ ਲੇਗਿਆ ਥਾ ਉਸਨੇ ਉਨੇਂ ਸਮੁੱਦ੍ਰ ਮੇਂ ਡਾਲ ਦੀਆ ਵਹਾਂ ਏਕ ਮਛਲੀ ਨੇ ਨਿਗਲ ਲੀਆ ਉਸ ਮਛਲੀ ਕੋ ਔਰ ਏਕ ਬੜੀ ਮਛਲੀ ਨਿਗਲ ਗਈ ਇਸਮੇਂ ਏਕ ਮਛੂਏ ਨੇ ਜਾਇ ਸਮੱਦ੍ਰ ਮੇਂ ਜੋ ਜਾਲ ਫੈਂਕਾ ਤੋਂ ਵੁਹਮੀਨ ਜਾਲ ਮੇਂ ਆਈ ਧੀਮਰ ਜਾਲ ਖੈਂਚ ਉਸ ਮੱਛ ਕੋ ਦੇਖ ਅਤਿ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋ ਲੇ ਅਪਨੇ ਘਰ ਆਯਾ ਨਿਦਾਨ
