੨੫੮
ਧ੍ਯਾਇ ੫੬
ਵੁਹ ਮਛਲੀ ਉਸਨੇ ਜਾ ਰਾਜਾ ਸੰਬਰ ਕੋ ਭੇਂਟ ਦੀ ਰਾਜਾ ਨੇ ਲੇ ਅਪਨੇ ਪਾਕ ਭਵਨ ਮੇਂ ਭੇਜਦੀ ਰਸੋਈ ਕਰਨੇ ਵਾਲੀ ਨੇ ਜੋਂ ਉਸ ਮਛਲੀ ਕੋ ਚੀਰਾ ਤੋ ਉਸਮੇਂ ਸੇ ਏਕ ਔਰ ਮਛਲੀ ਨਿਕਲੀ ਉਸਕਾ ਪੇਟ ਫਾੜਾ ਤੋ ਏਕ ਲੜਕਾ ਸ੍ਯਾਮ ਬਰਣ ਅਤਿ ਸੁੰਦਰ ਉਸਮੇਂ ਸੇ ਨਿਕਲਾ ਉਸਨੇ ਦੇਖਤੇ ਹੀ ਅਤਿ ਅਚਰਜ ਕੀਆ ਔ ਵੁਹ ਲੜਕਾ ਜਾਇ ਰਤਿ ਕੋ ਦੀਆ ਉਸਨੇ ਮਹਾਂ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋ ਲੇ ਲੀਆ ਯਿਹ ਬਾਤ ਸੰਬਰ ਨੇ ਸੁਨੀ ਤੋਂ ਰਤਿ ਕੋ ਬੁਲਾਇ ਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਇਸ ਲੜਕੇ ਕੋ ਭਲੀ ਭਾਂਤਿ ਸੇ ਯਤਨ ਕਰ ਪਾਲ ਇਤਨੀ ਬਾਤ ਰਾਜਾ ਕੀ ਸੁਨ ਰਤਿ ਉਸ ਲੜਕੇ ਕੋ ਲੇ ਨਿਜ ਮੰਦਰ ਮੇਂ ਆਈ ਉਸ ਕਾਲ ਨਾਰਦ ਜੀ ਨੇ ਜਾਇ ਰਤਿ ਸੇ ਕਹਾ॥
ਚੌ: ਅਬ ਤੂੰ ਯਾਹਿ ਪਾਲ ਚਿਤ ਲਾਇ॥ ਤੋ ਪਤਿ ਪ੍ਰਦ੍ਯੁਮਨ
ਪ੍ਰਗਟ੍ਯੋ ਆਇ॥ ਸੰਬਰ ਮਾਰ ਤੋਹਿ ਲੇ ਜੈਹੈ॥ ਬਾਲਾ
ਪਨ ਯਾ ਠੌਰ ਬਿਤੈ ਹੈ॥
ਇਤਨਾ ਭੇਦ ਬਤਾਇ ਨਾਰਦ ਜੀ ਤੋਂ ਚਲੇ ਗਏ ਔ ਰਤਿ ਅਤਿ ਹਿਤ ਸੇ ਚਿਤ ਲਗਾਇ ਪਾਲਨੇ ਲਗੀ ਜ੍ਯੋਂ ਜ੍ਯੋਂ ਵੁਹ ਬਾਲਕ ਬਢਤਾ ਥਾ ਤ੍ਯੋਂ ਤ੍ਯੋਂ ਰਤਿ ਕੋ ਪਤਿ ਕੇ ਮਿਲਨੇ ਕੀ ਚਾਹ ਹੋਤੀ ਥੀ ਕਭੀ ਵੁਹ ਉਸਕਾ ਰੂਪ ਦੇਖ ਪ੍ਰੇਮ ਕਰ ਹੀਏ ਸੇ ਲਗਾਤੀ ਥੀ ਕਭੀ ਦ੍ਰਿਗ ਮੁਖ ਕਪੋਲ ਚੂਮ ਆਪ ਹੀ ਬਿਹਸ ਉਸਕੇ ਲਗਤੀ ਥੀ ਗਲੇ ਔਰ ਯੋਂ ਕਹਿਤੀ ਥੀ॥
ਚੌ: ਐਸੇ ਪ੍ਰਭੁ ਸੰਯੋਗ ਬਨਾਯੋ॥ ਮਛਲੀ ਮਾਹਿੰਕੰਤ ਮੈਂ ਪਾਯੋ
ਔ ਮਹਾਰਾਜ॥
